bijna avond
Zondag 17 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
De zon dompelt onder in het meer en wij kijken toe hoe zij oplost in rood. In stilte.
Dan zegt mijn vriendin: "Het blijft langzaam licht."
Dit keer verbeter ik haar af en toe haperend Nederlands niet. Ik denk erover na. Er zit wel poëzie in die zin. Iets filosofisch eveneens. De taal vangt de tijd, de voortgang der dingen, onderstreept de relativiteit.
Wanneer wordt het 'nu' toekomst en wanneer verleden?
De fuut duikt onder in het spiegelgladde water. Dit wordt hem te diepzinnig. Hij zoekt de zon op, die hem zojuist is voorgegaan.
ik tast nog even verder in het duister
Tweet |