De APK

Vandaag is mijn oude Toyota naar de APK geweest. Hij kwam erdoor. Toen ik hem kwam ophalen stond hij buiten opgelucht te glimmen. Volgens de garagehouder kon hij weer met gemak een jaartje mee. En inderdaad, de motor sprong kwiek aan, als om het gelijk van de autodokter te onderstrepen.

Terwijl ik voor mijn huis parkeerde zag ik mijn buurvrouw. Zij zag mij niet, want zij loopt krom en ziet alleen nog maar het trottoir en de inhoud van het mandje op haar rollator. Zij is 92. Zij rolt behoedzaam voort, op weg naar een verre bestemming. Zo oogt het tenminste altijd. Vast op koers, in traag maar gestaag tempo. Als vroeger de pakketboot naar Indië, die bij vertrek het geduld uitstraalde dat is gekoppeld aan het besef nog maanden voor de boeg te hebben. Het maakt dan niet meer uit hoe ver je gaat. Alles is ver.
Mijn buurvrouw is waarschijnlijk alleen op weg naar de krantencontainer aan het eind van de straat. Maar haar bestemming had net zo goed Wladiwostok kunnen zijn.

Ik staarde haar na en mijmerde. En als een mens gaat mijmeren komen vreemde gedachten boven.
Moet zo'n rollator nooit in de APK? Als er een wiel afbreekt, breekt het oudje haar heup. Moet zo'n buurvrouw nooit in de APK? Als ze die heup breekt is ze een grote kostenpost voor de verzekering.

Tegen de tijd dat ikzelf een bejaardenpas in mijn kontzak heb moet daar vast een keuringsbewijs bij zitten. Er staat dan op: 'U dient dit altijd bij uw overige papieren te bewaren.' Net zoals je het APK briefje bij je autopapieren moet stoppen.
Getuigt dit van een sombere visie op de toekomst? Misschien, maar ik vertrouw ze niet. Om wachtlijsten in de zorg te voorkomen is men tegen die tijd tot alles in staat.

Ik zie mijzelf al somber schuifelen, op weg naar mijn aanleunwoning. Ik kom van het keuringsstation. Mijn rollator is afgekeurd. Reparatie is mogelijk, maar assurantie-technisch te duur. Technisch totall loss heet dat. Een van de zwenkwieltjes wil altijd de verkeerde kant op, als bij een wrakkig supermarktkarretje. Dat is irritant. Want ik neem de hele stoep in beslag met mijn zwalkende pogingen de rollator op koers te houden.
Ikzelf ben eveneens afgekeurd. Ik ben 92 en ik zwalk. Doordat ik krom loop is het makkelijker om over mijn hoofd heen te beslissen dat het tijd wordt mij van de weg te halen.

Ik ga nog even langs de papiercontainer, want in mijn rollatormandje heb ik stapels overbodige documenten. Het nu verlopen APK-bewijs van de rollator, mijn eigen APK-papieren met een stempel 'afgekeurd', mijn bejaardenpas, mijn korte testament, mijn verplichte identieteitsbewijs, mijn ongeldige verzekeringspolis, een vervaagde strippenkaart, twee aandelen World Online uit vervlogen tijden, mijn zeilbrevet, de onderwijzersakte met gymnastiek aantekening, mijn certificaat 'Novell Netwerkbeheerder' en mijn zwemdiploma's A en B die ik uit hun lijstjes heb gehaald. Alles gaat door de gleuf. Alleen dat recept voor de drionpil houd ik nog maar even in mijn kontzak.

Tags:
apk buurvrouw rollator toyota

Geef een reactie: