Met twee vingers in de neus

Op televisie gebruiken ze tegenwoordig dikwijls de uitdrukking:
'Dat doet hij met twee vingers in z'n neus!'
Vooral bij sport, meer specifiek nog bij wielrennen.
Hoe komen ze daar ineens zo bij?
Ik ging op onderzoek uit.

De uitdrukking komt inderdaad uit de wielersport.
Hij betekent dat iemand iets met het grootste gemak doet.
Mart Smeets maakte hem populair in Nederland, nadat hij hem had overgenomen van de Belgische verslaggever Karel van Wijnendale.
Dankzij Google zoek je dit op met twee vingers in de neus.
Maar u kent mij, als ik mij eenmaal in iets vastgebeten heb, zoek ik het ook tot op de bodem uit.

Met Henk Bleker ben je je leven niet zeker

Als ik niet snel genoeg wegzap zie ik de laatste tijd steeds weer die Henk Bleker op tv.
Eerst als interim-voorzitter van het CDA, tegenwoordig als staatssecretaris van Landbouw en Natuurvernietiging.
Hij maakt op mij de indruk van een typische carrièrebestuurder.
Iemand op wie we tijdens de laatste verkiezingen niet hebben kunnen stemmen, maar die dankzij lekker meelullen met Maxime nu een fijn baantje in het kabinet heeft gekregen.

U begrijpt onderhand: ik mag die man niet.
Hij is iemand die uitstraalt dat hij het toch erg met zichzelf heeft getroffen.
En van een CDA-er kan ik dat al helemáál niet hebben.

De prijs van de G20

'Wij' gingen naar Afghanistan om Bin Laden te grijpen.
Oorspronkelijk.
In het spoor van de Amerikanen. Dat terroristentuig moest eens een lesje worden geleerd.
Dat lesje heette democratie, althans, zo werd het verpakt.

Maar die Afghanen wilden helemaal geen lesje. En zeker niet in democratie.
Zij wilden in de middeleeuwen blijven leven, lekker achterlijk hun vrouwen als vee houden, de krijgsheer uithangen, elkaar zo nu en dan de kop eraf schieten, hun eer bewaken en fijn papaver verbouwen voor hun drugshandeltjes.

Machtsmisbruik door Apple en Google

Ineens vallen ons de schellen van de ogen, zoals de ietwat archaïsche uitdrukking luidt.
Het altijd zo bejubelde Apple blijkt een wolf in designkleding. De producent van de iPad, de iPod, de iPhone en de Mac wil macht. Macht over de consument en over de leveranciers van 'content'.

De iPad is onder meer bedoeld voor het lezen van digitale kranten en tijdschriften. De uitgevers verkopen ze via zelf ontwikkelde apps (kleine programmaatjes). Die apps staan in de door Apple gecontroleerde app-store, het leesvoer zélf komt rechtstreeks van de uitgever.
Tot dusver had Apple alleen controle over de apps. Nu willen ze ook mee verdienen aan wat er met die apps gekocht wordt: de kranten en tijdschriften.

Een inspirerende avond

Ik was gisteravond bij een 'eindejaarsconference' van Maarten van Rossem in het Amsterdamse Paradiso.
Ik zag hem binnenkomen door een zijdeurtje bij de coulissen.
Hij trok zijn jas uit en legde die samen met een rood plastic tasje van de supermarkt aan de zijkant op het toneel.
Het zag er meteen al aandoenlijk eenvoudig en pretentieloos uit.

In een betoog van ruim anderhalf uur legde hij onder meer uit hoe ons wordt aangepraat dat het slecht gaat met dit land, terwijl het sinds het begin van de jaren tachtig alsmaar beter is gegaan, met een gemiddelde jaarlijkse economische groeit van 3 procent.
Er is maar één land in Europa waar het momenteel nóg beter gaat en dat is Luxemburg.

Vraag voortaan meteen Holleeder!

De afgelopen week is alles gezegd wat erover te zeggen viel. Elke columnist in Nederland heeft zijn bijdrage geleverd, zijn duit in het zakje gedaan, zijn keuteltjes gedraaid en zijn poepje laten ruiken.
Waarschijnlijk hebben zelfs degenen die normaal over koken, wijn of mode schrijven de verleiding niet kunnen weerstaan.

Ik heb het natuurlijk over de commotie rond de PVV-kamerleden. Die types van twijfelachtig allooi die Geert Wilders ons parlement heeft binnengeloodst: Lucassen, Sharpe en De Mos.
En best kans dat er straks nog meer levende lijken uit de kast vallen bij die partij.
Want wie tot op heden nog niets gedaan heeft, doet dat wellicht in de nabije toekomst nog wel een keer.
Een kopstoot hier, een dreigementje daar, het is gebeurd voor je er erg in hebt.

Vertrouwen en verraad

In de krantenberichten over de kabinetsformatie kwam ik het woord dikwijls tegen: vertrouweling.
Vooral toen 'de poppetjes' in beeld kwamen.
Gisteren nog. Bij Sybrand van Haersma Buma. Hij wordt gezien als een 'vertrouweling van Verhagen'.

In de politiek schijnt het belangrijk te zijn om te behoren tot iemands kring van 'vertrouwelingen'. Vooral binnen het CDA, met al die verschillende bloedgroepen. Dit verkleint de kans op een mes in je rug, hoewel de affaire Brutus-Caesar indertijd al bewees dat dit systeem niet honderd procent waterdicht is.