Maandag 14 Oktober 2002 in categorie Altijd handig, Lijf en ledematen
Normaal zou ik hier geen enkele aandacht aan besteden. Het niveau van deze site wordt namelijk streng bewaakt. Een populair wetenschappelijk artikeltje moet echter kunnen. Door het stuk Vibratornijd van collega Sufmans kreeg ik ineens een briljant idee! Mijn brainwave zal een gat in de markt vullen, en dat is nog dubbelzinnig uitgedrukt, zoals hieronder zal blijken.
In voornoemd stuk wordt ingegaan op de klacht dat vibrators zoveel batterijen gebruiken en dat als gevolg hiervan regelmatig door de vrouw des huizes de krachtcelletjes uit de afstandsbediening worden ontvreemd.
De oplossing is even simpel als geniaal:
de opwindvibrator, om het opnieuw maar eens dubbelzinnig uit te drukken.
Uiteraard doel ik niet op ouderwetse opwindmechanismen zoals men vroeger aantrof in hippende metalen kikkertjes van Japanse makelij, die met een sleuteltje tot actie werden opgedraaid.
Nee, we pakken het eigentijds aan. De opwindvibrator kan werken volgens het principe van de door Trevor Baylis ontwikkelde Opwindradio, ook wel 'zwengelradio' genoemd. De naam 'zwengelvibrator' klinkt echter een beetje lullig, dus we houden het op 'opwindvibrator'.
Het mooie is dat de opwindvibrator, net als de radiovariant, ook eindelijk de vrouwen in ontwikkelingslanden aan hun trekken kan doen komen.
Op de meest afgelegen plekken van deze aardbol, verstoken van energie, wordt nu zelfs de eenzaamste vrouw aan haar gerief gebracht! En in de high-speed stand valt er misschien ook nog wel een vuurtje mee te maken, ongeveer zoals de indianen deden.
Over indianen gesproken: wist u dat die de oorspronkelijke uitvinders zijn van de vibrator? Zoals u weet maakten de indianen vuur door een vertikaal stokje in wat houtsnippers door middel van een touwtje in snel ronddraaiende beweging te brengen.
Maar alvorens dát werd ontdekt, zat er aanvankelijk zo'n indianenvrouwtje met een stokje en een touwtje te trachten heel ergens anders het vuurtje op te stoken. Ziet u het een beetje voor u?
Helaas: kennelijk werd de opgewekte beweging toch in een verkeerd soort energie omgezet, vandaar dat de vuur-toepassing uiteindelijk veel bekender is geworden.
Goed, terug naar het onderwerp: de opwindvibrator in moderne vorm. Lijkt het u wat, dames? Dan vraag ik namelijk patent aan. Ai, ik zie nu dat men in de middeleeuwen al zo'n ding had, blijkbaar... Maar dat zal dan toch wel het niveau van 't hippende kikkertje zijn geweest.
Ik had ook nog een vibrafoon willen uitvinden, maar die bestaat al in diverse vormen. Zowel als muziekinstrument als mobieltje. Ik begrijp nou ook ineens waarom die kleine kekke Nokiaatjes zo in trek zijn. Wat is het toch een doortrapt stelletje ondeugden daar in Finland...
Wat spookte Milton Jackson eigenlijk uit met die vibrafoon?
Zondag 22 September 2002 in categorie Lijf en ledematen
Vandaag heb ik een echte 'special' voor u:
Verbal Jam's Nieuwe Nederlandse Huiselijke Horoscoop.
Om u weer wat vastigheid te geven in dit leven.
Ik ben benieuwd...
Vrijdag 13 September 2002 in categorie Persoonlijke notities, Lijf en ledematen
Vrijdag de dertiende om 13 uur een afspraak bij de tandarts hebben. Dát is pas het noodlot tarten!
Nu nog afwachten tot de verdoving is uitgewerkt...
Dat is nog eens wat ánders dan bungyjumpen!
Dinsdag 10 September 2002 in categorie Lijf en ledematen
Verzekeringsmaatschappij Ohra maakt radioreclame onder de slogan: "Direct verzekeren, direct resultaat!"
Het eigenaardige is nu dat ze deze slogan eveneens stug blijven hanteren bij hun overlijdensverzekering.
Afvraag: hoeveel procent denkt er nog na in dit land?
Woensdag 21 Augustus 2002 in categorie Lijf en ledematen, Technologie
Ik houd van oude foto's. Liefst van gebeurtenissen uit het sepia- en zwart-wit-grijze verleden. Foto's waarop mensen in het moment van volle actie zijn gevangen. De wetenschap dat al die mensen niet meer in leven zijn is ergens fascinerend. De foto is de enige fractie van een seconde die van hen is bewaard is gebleven, vaak zonder dat ze zich de vastlegging ervan op dat moment bewust waren. De overige beelden van hun bestaan zijn verdampt in de tijd, hun botten reeds lang geruimd, hun stem verwaaid, de herinnering aan hen vervlogen.
Tegenwoordig is de techniek tot slechts ietsje meer in staat. We leggen bewegende beelden vast in kleur en de geluiden in dolby digital. En ondanks onze hi-tech borstklopperij stelt het allemaal in wezen weinig voor. Het werkelijke leven bestaat uit méér dan het visuele en het auditieve. Zolang we de geuren, de smaken en de aanrakingen niet digitaal kunnen opnemen is er geen levensechte herbeleving.
De mens streeft naar alsmaar ouder worden. Maar kunnen we niet beter streven naar het vermogen alle zintuiglijke waarnemingen vast te leggen? Dat zou de kwaliteit van leven pas écht verbeteren. Ga maar na: een gemiddeld mens brengt pakweg een derde van zijn bestaan door in een fase waarin alles nog slechts krakkemikkig functioneert. Even lekker achter de jongens of meiden aan is er niet meer bij. Kans om de elfstedentocht te winnen heb je niet meer. Hoe voelde die prins of prinses op dat witte paard ook weer, die na één nacht alweer spoorslags verder reed? Al die aanrakingen, strelingen, kussen, omhelzingen en hete passie van geliefden, minnaars, minnaressen? De warmte van de baby aan de borst? De geur van sudderlapjes die nog niet in Croma of Becel waren gebakken? De lauwe smaak van schoolmelk die te lang bij de verwarming had gestaan? De eerste keer klaarkomen?
Dan zou het mooi zijn wanneer je alle sensaties nog eens in je lijf en hersenen zou kunnen laten afspelen. In sommige science fiction films is het thema al behandeld, maar doorgaans uitgewerkt in de perverse zin, of als party-drug.
Een normaal dagelijks gebruik van deze techniek zou echter de levensvreugde enorm doen toenemen. Lekker in de aanleunwoning achter de geraniums met gesloten ogen nagenieten van alle sensaties uit de meer actieve jaren. Of ervaren dat het vroeger echt niet beter was en dat het gelukkig bijna allemaal achter de rug is.
Hoe dan ook: hier ligt de werkelijke uitdaging voor de Philipsen, de Sonies en de Canons. Zie dát nu maar eens op super-dvd te krijgen in plaats van die flauwe onzin uit Hollywood. That's real entertainment!
Want weet u nog hoe uw eerste liefde voelde, rook en smaakte?
Welbeschouwd: zielig eigenlijk, écht zielig, zo'n videotheek...
Maandag 19 Augustus 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Lijf en ledematen
Er is zonder twijfel al ergens eerder over geschreven, zó irritant is het! Ik spreek over de dictatuur van het 'mogen'.
Het ernstigst besmet is de gezondheidszorg.
U volgt het niet? Wacht maar, dat is zó verholpen:
"Dan mag u even in de wachtkamer gaan zitten."
Jahaa: meteen duidelijk nu, hè? En men blijft hardnekkig volharden in dat mag-terrorisme. Stug blijven doen alsof men de patiënt in alle goedgunstigheid een heel bijzonder voorrecht verleent!
Hoi, joepie, hallelujah, fijnemans: ik mág nog even wachten!
"Dan mag u nu even uw broek laten zakken!"
"Dan mag u even in dit potje plassen."
"Dan mag u even uw mouw opstropen."
Eigenlijk zouden we dat gewoon een keer flink uit de hand moeten laten lopen! Mag ik even melig worden hier? Daar komt ie:
Er verschijnt een aantrekkelijke dame aan de receptiebalie. Zij is mij net voor. De receptioniste kent haar blijkbaar.
"Ah, mevrouw Plaats! U mag nog even in de wachtkamer gaan zitten."
Dan ben ik aan de beurt. Ook ik krijg de melding: "U mag even in de wachtkamer plaats nemen."
Ik betreed dus blijmoedig de wachtkamer en zeg tegen mijn voorgangster: "U mag zich nu even uitkleden!"
"Paaaaardòòònnnn????"
Ik verklaar mij dus nader.
"De receptioniste heeft mij zojuist opdracht gegeven u hier ter plekke te nemen. U begrijpt: dat laat ik mij geen twee keer zeggen!"
"Zij heeft wàt gezegd???"
"U mag even in de wachtkamer plaats nemen. U bent toch mevrouw Plaats?"
"En u mag zich wel eens laten nakijken!"
Ik geef toe: flauw. Erg flauw. Dat krijg je van dat ge-mag.
"Dan mag u zich nu weer aankleden!"
Hè, gelukkig. Ik vreesde reeds naakt de straat op te worden gestuurd.
Een groep die het zonodig nóg bonter maakt is het politie- en veiligheidspersoneel. Via de radio hoorde ik er eentje bij de Ajax-arena zeggen: "Dan mag u even uw flesje inleveren." Het was tegen een die-hard bejaarde ajax-fan die in de hitte een flesje water bij zich droeg. Het ge-mag tot in het absurde doorgevoerd: iets mogen dat je helemaal niet wilt mogen!
"Dan mag u hier even blazen."
"Dan mag u nu even uw beide handen op uw hoofd doen en voorover op de grond gaan liggen."
"U mag ook even uw benen spreiden."
"Dan mag u nu even met mij meekomen."
"Dan mag u hier even uw eigen doodvonnis tekenen..."
Van mij mogen ze voortaan allemaal hun bek houden.
Zaterdag 17 Augustus 2002 in categorie Lijf en ledematen
Wie denkt te dementeren
is in werkelijkheid
op z'n schreden terug aan 't keren
naar een onbezorgde kindertijd.
althans, dat hopen we dan maar...
