Sinds 2001 - Eén van de grootste individuele blogs van Nederland
Donderdag 13 Juni 2002 in categorie Op reis
Een kaartje uit het heilige, zo u wilt 'ontheiligde' land. Uiteraard ondergebracht in de serie 'Bij ons, bij de Jordaan'.
Over het weer zal ik het niet hebben, want dan wordt u maar depressief van jaloezie...
Woensdag 12 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
12 juni 2002
Ja, ik weet dat 'El-Allah' al een tamelijk belegen leukigheid van mij is (zie 'genummerde gedachten') maar helaas actueler dan ooit.
Ik vertrek met El-Al van Schiphol en merk dat de veiligheidsprocedures onder invloed van Allah's fanatiekste volgelingen tot het maximum zijn opgeschroefd. Om bij kwaadwillende lieden geen misverstanden op te roepen, maakt men direct op de luchthaven al duidelijk:
' Prima als u naar de hemel wilt, maar dan niet met El-Al! '
En zo houdt Allah ondertussen El-Al toch in zijn greep. Vandaar.
De procedure op Schiphol begint met vragen stellen. In een door stoere marechaussees bewaakt afgezonderd gebied word ik naar een schattig klein lessenaartje geroepen. Een bijpassende Israëlische jonge dame wil weten wat ik in Israël kom doen. Begrijpelijke vraag, want wie wil daar nu heen in deze tijden? Dat zou ik zelf ook al bij voorbaat verdacht vinden.
Wie heeft mijn koffer gepakt? Zijn er mensen geweest die mij gevraagd hebben iets voor ze mee te nemen?
En zo gaat dat nog een tijdje door. Allemaal vragen waarbij je kunt liegen dat het van rechts naar links gedrukt staat. Vermoedelijk luisteren ze niet eens naar de antwoorden, maar kijken ze vooral of je net zo onstuimig gaat zweten als Arafat altijd doet.
Dan mag ik een half uur in de rij voor een gigantisch scan-apparaat. Ik voel opstandigheid wanneer mensen uit de businessclass officieel mogen voordringen. Laat maar. Wachten is de ziel in lijdzaamheid bezitten.
Maar eindelijk zijn mijn koffers dan aan de beurt om in de grote buik van de scanner te worden beloerd. Wel beschouwd is bagage toch ergens een afspiegeling van je persoonlijkheid, kijken ze in feite dwars door je heen. Het mankeert er nog maar aan dat die slungel achter het computerscherm mij toeroept: "Hé vriend, je bent je condooms vergeten!" Ja, ja, veiligheid voor alles bij die lieden, tot aan beroepsdeformatie toe.
Na de doorstraling in de scanner is het leed voor de koffers nog niet geleden. Er zijn fabrikanten die er olifanten overheen laten lopen, maar dat is slechts klein ongemak vergeleken bij de martelingen waaraan ze hier worden onderworpen. Ze worden intensief van binnen en van buiten besnuffeld. Letterlijk. Aan een stokje dat doet denken aan een moderne uitvoering van een 'jat' (het handje op een stokje waarmee de Thora wordt gelezen) zit een klein lapje. Dit wordt langs alle oppervlakken van de koffer gewreven. Daarna wordt het lapje in een speciaal apparaat gedaan dat blijkbaar semtex-onraad kan ruiken.
Ik verwacht elk moment dat ze mij ook tot in het kruis toe gaan besnuffelen, maar dit blijft mij bespaard. Ik zag in gedachten de veiligheidsjongen die 'jat' al in mijn anus duwen, op zoek naar een semtex-knakworst. Niet denkbeeldig toch, zo'n pittige naknikia (hebreeuws voor knakworst)? Als ik een opblaasbare Palestijnse homo was, wist ik het wel...
Dan inchecken. Met een gevoel van bevrijding lever ik daar de koffers in. Door dat gescan en gesnuffel ben ik er inmiddels vast van overtuigd dat er aan mijn eigen koffers toch een luchtje zit.
Haast huppelend ga ik vervolgens naar de rij voor de paspoortcontrole. Een marechausse loopt langs en vraagt een man met een Taliban-uiterlijk naar zijn papieren. Hij overhandigt ze zo onderdanig mogelijk. Soms vraag ik me dan af wie er op de lange duur meer te lijden hebben van 11 september...
Na de paspoort-queue opnieuw een scanner, dit keer voor mijn handbagage en de sleutelbos, schroevendraaier, autokrik en messenset die ik volgens Schiphol in mijn zakken heb.
Ook bij aankomst in Tel-Aviv zullen alle koffers en rugzakken nog een keer door de scanner gaan. Ze geven inmiddels licht. Op dit moment van schrijven zit ik mezelf te verbeelden dat ook het beeldscherm van mijn laptop helderder straalt dan gewoonlijk.
Het El-Al vliegtuig vertrekt vlot van Schiphol. Snel weg-taxiën naar de startbaan en hup, meteen vol gas de lucht in. Nergens even stoppen en wachten. Die lui in de verkeerstoren zullen ook hebben gedacht: gauw weg met die handel! Voordat er weer een motor afdondert ofzo...
Onderweg in het vliegtuig krijg ik een koshere maaltijd. Niets bijzonders. Ik leg een servetje op mijn schoot en pak het bestek. Ah, dat valt mee! Geen lullig plastic zoals bij Transavia, maar een echt metalen bestek met de ingegraveerde tekst 'El-Al'. Een metalen lepel, een metalen vork en een metalen mes. Dat noem ik nog een service!
Als piloot wil je tenslotte het liefst een origineel gesteriliseerd mes met El-Al logo op de keel, nietwaar?
Dinsdag 11 Juni 2002 in categorie Op reis
...in de warzone. Oftewel: een paar weekjes Israël. U zult het dus moeten doen met minder updates gedurende die tijd, al zal ik natuurlijk geen gelegenheid onbenut laten om even in te prikken op internet. Dus denk erom: ik houd jullie in de gaten...
Maandag 10 Juni 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Aangezien ik over enige dagen naar een niet geheel risicoloos buitenland vertrek, leek het mij goed 'De Envelop' voor alle zekerheid vast door te spelen aan een zeer gewaardeerde collega, bij wie hij in goede handen is.
Hoewel er vele zeer gewaardeerde collega's zijn, kies ik er nu een die ik nog nooit heb opgezadeld met een estafette-achtige opdracht. De anderen worden dit keer dus ontzien, niet gepasseerd. Dit voor alle duidelijkheid.
De gelukkige is: Joeri Cornille van Uren.Dagen.Nachten.
Zijn opdracht luidt: "Een achtbaan in de achtertuin".
Mijn eigen opdracht is nog lang niet af, maar aangezien het een mini-magnum-opusje betreft in de vorm van een vervolgverhaal, wil ik de anderen niet te lang laten wachten.
Intussen kunt u 'the making of' van Het Verborgen Geluk hier en hier blijven volgen.
Maandag 10 Juni 2002 in categorie Geldkwesties
Ik woon in een wijk waar nooit, maar dan ook echt nooit, straatmuzikanten langs de deuren gaan. Vroeger was dat wel anders, maar dat was ook een andere buurt. Daar stond een orgeldraaier of een accordeonist overal een tijdje onder het raam te spelen.
Mijn moeder nam dan een papiertje, vouwde daar een paar munten in. Ze was bang dat de muzikant de munten in z'n oog kreeg.
Ik mocht dat pakketje naar beneden gooien, terwijl zij de kleuter die ik was bij de broekband vasthield, opdat ik niet van driehoog uit het raam zou donderen. De bijdrage werd vaardig en elegant in de pet van de muzikant opgevangen.
Vandaag had ik net weer een stukje aan het vervolgverhaal gebreid en online gezet toen er muziek van beneden klonk. Vier mannen met het uiterlijk van Joegoslavische zigeuners speelden op trompet en accordeon hun deuntje aan de voet van de torenflat waar ik woon. Wie het vervolgverhaal volgt, weet dat het in Joegoslavië speelt. Ik kreeg een vreemd gevoel bij deze samenloop van omstandigheden.
Eén van de muzikanten hield zijn hoed op, ik beduidde hem te wachten, zocht een papiertje en verpakte er enkele euromunten in.
Je krijgt trouwens een stuk gieriger dunk van jezelf met die meerwaardiger munten: het lijkt zo maar weinig.
Ik wierp het pakketje van zes hoog naar beneden. Net als vroeger, maar nu zonder hand aan de broekband.
Geeft toch het idee iets opgeschoten te zijn in dit leven.
Zondag 09 Juni 2002 in categorie Lijf en ledematen
Lezer HH vermaant de roker in een reactie op het vorige stukje. Hij of zij krijgt van mij helemaal gelijk, daarom citeer ik deze bijdrage alhier:
Geen goed bedoelde vermaning is deugdelijk voor mensen die
als enige gedragsalternatieven ontkenning en hun kop in de as
te steken hebben. Wee hen!!!
Vooral door die laatste zin ga ik mij knap beklagenswaardig voelen. Ik denk echter niet dat ik mijn kop in de as steek. Ik ben al vanaf mijn 25ste min of meer grijs, dus dat is nergens voor nodig.
Maar nu even serieus. Ik denk dat de aanpak van dreigende waarschuwingen tegen het roken niet werkt. Sterker nog: ik heb u op 1 juni reeds het effect voorspeld dat nu in de media wordt gemeld: jongeren vinden het juist stoer!
Leest u maar even terug...
Zondag 09 Juni 2002 in categorie Lijf en ledematen
Gisteravond mocht ik mijn eerste pakje shag met waarschuwing in ontvangst nemen. Bij het Shell tankstation.
Mijn sigarenboer verkoopt nog steeds pakjes zonder waarschuwing, maar Shell moet zich weer uitsloven.
Maar goed, eerste waarschuwing dus:
"Bescherm kinderen: laat hen niet uw rook inademen"
Ok, zal ik doen. Op voorwaarde dat ze zelf ook die peuk uitmaken!
Voor de volledigheid ook nog even de andere mij toegevoegde vermaningen:
"Roken werkt zeer verslavend; begin er niet mee"
Ok, zal ik ook doen. Doorgaan mag dus wel?
"Roken brengt u en anderen rondom u ernstig schade toe"
De belastingdienst uitgezonderd waarschijnlijk.
© 2001 - 2014 Verbal Jam
Verbal Jam draait naar volle tevredenheid op PivotX cms.
Ontwerp: Verbal Jam, John Schop.