Vrijdag 30 Maart 2007 in categorie Beeld en Geluid
Hoe erg is het bij ú al lente?
Donderdag 29 Maart 2007 in categorie Religie
Gisteravond zat imam Ahmed Salam, bijgenaamd 'de handenweigeraar', met zijn zoon Suhayb bij Pauw en Witteman. Er mocht geen wijn op tafel, want daarmee wilden de heren niet worden geconfronteerd. Wijn was tegen hun religieuze opvattingen.
Dit vonden de overige aanwezigen natuurlijk stiekem heel erg ongeïntegreerd, fundamentalistisch en achterlijk, maar uit beleefdheid paste men zich aan.
In het vrijdenkende Nederland kan zoiets anno 2007 natuurlijk écht niet meer. Het wordt tijd dat die moslimfundi's zich maar eens gaan aanpassen. Stel je voor dat je alles maar gaat verbieden dat tegen religieuze principes is zeg! Zo doen we dat hier in Nederland niet hoor!
De heren Salam moeten maar eens leren dat je bijvoorbeeld bij Balkenende aan tafel rustig een fijne joint kan zitten rollen. En de uitstoot daarvan kun je zonder bezwaar de hele avond onbekommerd in z'n gezicht zitten blowen. Daar zal hij heus niets van zeggen. Evenmin zal hij protesteren tegen het nuttigen van enige versgeplukte paddo's in zijn bijzijn. Hij vindt tenslotte ook dat coffeeshops binnen een straal van 500 meter van een school gewoon moeten kunnen. Daar zijn we in Nederland heel liberaal in. Net als over roken op de werkplek en in de horeca. Vrijheid blijheid, leven en laten leven.
Lees verder...
Woensdag 28 Maart 2007 in categorie Beeld en Geluid
<%FlashMP3(http://www.verbaljam.com/audio/RADIOLOG20070328.MP3|0|0|50|FFFFFF|dewplayer-vol|linkcnt=KEYWORD)%>
Inhoud: Het Radiolog van woensdag 28 maart 2007 - Nieuws en Opinie op weblogs.
Aflevering van Het Radiolog op Radio 6 in het cultureel radioprogramma De Avonden van de VPRO.
Dinsdag 27 Maart 2007 in categorie Media
In België wilden ze een wegenvignet. Iedere buitenlander die de euvele moed had op zich op het Belgische wegennet te begeven zou voortaan moeten dokken voor deze stommiteit. Maar het plan is alweer
van de baan. Dat is maar goed ook, want er viel toch geen eer aan te behalen. Want wie wil er nu rondrijden met een Belgisch wegenvignet?
In Zwitserland hebben ze al jarenlang zo'n vignet. Maar voor Zwitserland heeft het zin. Het geeft namelijk een zekere status. Wie een Zwitsers vignet achter de voorruit heeft laat daarmee zien: Kijk, ik ben in Zwitserland geweest! Mét de auto! En dat is bloedlink daar met die bergen en ravijnen! En ik ben levend teruggekomen!
Lees verder...
Maandag 26 Maart 2007 in categorie Amsterdam Centraal
Ik had het weer helemaal verkeerd begrepen. Gelukkig maar, want de situatie leek dreigend. Enigszins verontrust door de berichtgeving uit Amsterdam Zuid-Oost over de opkomst van streetgangs aldaar, viel mij plotseling op dat op mijn eigen winkelpleintje in Amsterdam Slotervaart óók telkens van die verdachte figuren rondhingen. En nog wel de godganse dag lang!
Meestal stonden ze in een duister hoekje onder de buitentrap van een flatgebouw stiekem sigaretjes te roken, over hun mountainbike te leunen en verveeld te kletsen. Minstens met z'n tweeën, maar soms kwam er een derde bij. En het ergste was: ze hadden allemaal van die gang-uniformen aan, van die stoere grijze jacks met een rode adelaar erop gedrukt. Dat vond ik heel bedreigend. Met zulke gasten kun je beter geen ruzie krijgen, dus ik liep altijd met een grote boog om ze heen.
Lees verder...
Zaterdag 24 Maart 2007 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Vandaag overleed
Florentine ('Florrie') Rost van Tonningen, de weduwe van de SS-er Meinoud Rost van Tonningen. De man was tijdens de bezettingsjaren president van de Nederlandse Bank.
Florrie wist zich op haar beurt berucht te maken door de rest van haar leven overtuigd nazi te blijven. Zij bood onderdak en actieve steun aan neo-nazistische groeperingen en verwierf de bijnaam 'zwarte weduwe'.
Maar de naam 'zwarte weduwe' is veel teveel eer. Zo krijgt zij toch nog iets statigs, iets mysterieus. Het zou zowaar een geuzennaam kunnen zijn.
Iemand die de holocaust ontkent en Hitler vereert is niet statig. En het tegendeel van mysterieus.
Nee, de
bruine weduwe moet zij heten, bruin, de kleur van stank en stront en NSB-verraders, de bruinhemden. Werp haar lijk in een diepe beerput van verachting. De kleur daar past bij haar.
Zaterdag 24 Maart 2007 in categorie Gastcolumns
Het moet in 1969 geweest zijn. Met een paar vrienden en vriendinnen waren we naar een klein park gegaan om ons te vermaken. Niet het Vondelpark. De temperatuur was heerlijk, niet te warm. Een grote mandfles wijn hadden we meegenomen en rode libanon. Dat was heel normaal in 1969. Ik rookte en dronk wat en vlijde mij naast een van mijn vriendinnen -ik had er op dat moment drie- in het gras, om naar de blauwe lucht te gaan staren en de mooie witte wolken. Tussen de sprieten voelde ik iets hards, een rond koperen doosje. Het droeg de beeltenis van een Hindoegod, in van die vreemde kleuren.
De Hindoegod, die op mijn levenspad was gekomen droeg een olifantskop. Ganesh heette hij, ontdekte ik later, de Hindoes bidden tot hem als ze iets nieuws beginnen, maar dat wist ik nog niet. In het doosje zat een minuscuul purperen tabletje. Ik toonde het aan de groep en er ontspon zich een discussie. Een trip, beweerde iemand met enige zekerheid. Een homeopatisch middel tegen verkoudheid! wist een ander.
Lees verder...