spelletje
Donderdag 02 Februari 2006 in categorie Lezen
Ik houd niet zo van spelletjes moet ik eerlijk bekennen. Als ik vroeger verloor met boerenpotten of toepen -dat gebeurde meestal namelijk- was ik dagen van slag en uiteindelijk deed ik dat soort spelletjes gewoon niet meer. In zijn roman Games beschrijft Arthur Sykes de vreemde gewoonte van zijn hoofdpersoon Peter Giles om alles wat hij meemaakt in boektitels, filmnamen en songteksten onder te brengen. Zo begint de roman op een maandag en voor de ogen van de argeloze hoofdpersoon wordt iemand overreden door een vrachtauto. Peter doet het incident af onder de kop I dont like mondays (nummer van de BoomTown Rats).
Hij baant zich een weg door het leven en fantaseert er op los. Wanneer zijn baas struikelt over een tapijt denkt onze Peter aan de komedie Same as usual? waarbij een steeds meer beschonken butler aldoor over een tijgertapijt dreigt te struikelen. Tot zover is er niets aan de hand, want Peter praat met niemand over zijn spel. Ik moet eerlijk toegeven hetzelfde spel, maar dan met toevoeging van de Nederlandse literatuur, ook vaak te spelen. Dat vind ik wel leuk! Ik voeg er bovendien niet bestaande -vooral detectivetitels- aan toe. Wanneer ik bijvoorbeeld Rita Verdonk op de televisie zie, verzin ik bij haar spontaan de titel van een thriller: Het geheim van de krankzinnige minister. Of toen Gordon weer eens voor de buis opdook had ik onmiddellijk een carnavalskraker in mijn gedachten: Ik heb een neef dat is een nicht, pom pom pom pom! Allemaaaaal!
Bij Peter loopt de zaak behoorlijk uit de hand. Hij verzint vlak voor zijn afschuwelijke dood hele toneelstukken en kan zich niet meer voorstellen dat hij in deze drama's niet zelf de hoofdrol speelt. Zijn omgeving vergeeft hem zijn dwaling niet en hij wordt vermoord door een organisatie, die hij met gevoel voor humor Big Brother heeft gedoopt, maar die in werkelijkheid wel degelijk een bende misdadigers blijkt te zijn. Feit en fictie zijn een wreed spel gaan spelen in het hoofd van de arme Peter en dat moet hij bekopen.
Misschien stop ik binnenkort met mijn spel. Toen er een batterij Hells Angels voorbij reed dacht ik spontaan aan de titel voor een splinternieuw kinderboek: Kabouters op wielen! Ik bevind mij in de gevarenzone, zoveel is zeker. Misschien moet u het zonder mijn columns doen binnenkort, maar doe mij dan een plezier. Verzin bij mijn begrafenis een passende songtekst voor het Requiem.
| Tweet |
