Hartstichting is ziek
Maandag 03 Mei 2004 in categorie Geldkwesties, Schandelijke taferelen
Ik blader nog even virtueel terug naar de Volkskrant van afgelopen vrijdag en lees daar dat de Hartstichting haar directeur heeft ontslagen. Deze directeur, dokter Volkert Manger Cats, verdiende veel teveel. De man werkte er al sinds 1997, maar het bestuur kwam daar nú pas achter. Toen onlangs bleek dat het salaris in vergelijking met andere liefdadigdoeners echt belachelijk hoog was, werd hem verzocht 45.000 van de 175.000 Euro per jaar in te leveren. Want ja, die vrijwillige collectanten wilden niet meer de straat op, hè? Manger Cats weigerde en mocht vertrekken.
Mooi zo, die is dus weg. Dit soort belachelijke salarissen zijn niet uit te leggen. Maar nu mag ook de Stichtingsraad van de Hartstichting zichzelf nog aan de dijk zetten, met voorzitter Hans Eric Jansen voorop. Want van dit incompetent geklungel krijgt de Hartstichting een chronische benauwdheid op de borst.
Ik lees jankerige uitspraken van de voorzitter als: "Hij (Manger Cats, vj) heeft mij buitengewoon teleurgesteld, zeker als arts, want onschuldige hartpatiënten lijden hieronder. Zij zijn afhankelijk van ons onderzoek."
Ja hoor, toe maar! Kan het gênanter? Voorzitter Hans Eric Jansen geeft een openbare les hoe men op kosten van een ander het eigen straatje schoonveegt. Wat je ook mag vinden van de hoogte van het salaris, die meneer Manger Cats heeft natuurlijk groot gelijk dat hij zich daarop niet substantieel laat korten. Hij krijgt het immers al sinds 1997?
Het bestuur draagt de verantwoordelijkheid voor het feit dat men hem dit fijne zakcentje indertijd toekende. Wanneer de directeur weigert in te leveren zodra daar heisa over komt staat hij juridisch in zijn recht. Je kunt de zaak met hem bespreken, maar wanneer je niet tot een vergelijk komt is dat jammer maar helaas. Niets aan te doen, ontsla de man. Neem je verlies en doe er vervolgens het zwijgen toe. Maar Hans Eric Jansen kan het niet laten om Manger Cats voor straf nog even publiekelijk te schande te zetten. Want o, o, die arme hartpatiënten toch! De voorzitter zegt nog nèt niet dat door de hebzucht van de directeur er tientallen extra zullen overlijden.
De diagnose is duidelijk: de Hartstichting moet eens flink gedotterd worden! De slagaderen zijn daar behoorlijk verkalkt. Word om te beginnen maar een vereniging, zou ik zeggen, want de stichtingsvorm is een veel te ondoorzichtige en ondemocratische rechtspersoon voor een instelling van deze omvang.
Eerder charitatief leed werd besproken in: de gouden strijkstok.
| Tweet |
