Dinsdag 24 Juni 2003 in categorie Even afreageren
Ik ben de Verjaardagverpester. Ik zorg dat iedere jarige bij wie ik op bezoek kom blij is wanneer het allemaal weer achter de rug is.
"Doe je nog iets aan je verjaardag?"
Wee de ongelukkige die hierop bevestigend antwoordt. Die schop ik meteen de moed uit z'n schoenen.
"Hoe oud werd je ook alweer? Dertig? Tjesus, laat ik nou denken dat je vijfenveertig wordt! Hoe kom ik nou bij vijfenveertig? Wordt het niet langzamerhand tijd dat je de tel kwijtraakt?"
Dat is een menslievender opmerking dan hij op het eerste gezicht lijkt. Van verjaardagen ga je je steeds ouder voelen en dat willen de meeste mensen juist voorkomen.
Neem een voorbeeld aan de dieren. Dieren tellen hun leeftijd niet. Dieren noemen elkaar dan ook geen 'ouwe lul' of 'ouwe taart'. Dieren onder elkaar zijn leeftijdloos, vieren hun verjaardag niet, behalve op menselijke verjaardagskaarten.
Maar mensen moeten zo nodig alles bijhouden. En het dan ook nog vieren. Tot in het absurde toe, zoals de honderdvijftigste verjaardag van Vincent van Gogh. Ik weet al niet wat ik voor de levenden moet kopen, laat staan voor de doden. Ja, want ze willen natuurlijk ook nog een cadeautje. Ze hebben alles al, maar toch moet en zal je een week lang stad en land aflopen op zoek naar iets onzinnigs. Ten einde raad besluit ik dan maar weer tot een boekenbon. Of bloemen. Want met bloemen komen ze niet zo makkelijk weg. Die moet je in een vaas zetten en dat is klerewerk. Later gaan ze smerig stinken en dat was uiteindelijk dus mijn bedoeling.
Op het verjaardagsfeestje zit je in een kring met mensen waarvan je de meeste niets te zeggen hebt omdat je ze al vaker ziet dan je lief is. En in het uitzonderlijke geval dat je nog wél iets nieuws uit te wisselen hebt wordt dit onmogelijk gemaakt door een driejarige lastpak die er continu op hoge toon doorheen jengelt.
"Moet die kleine niet eens naar bed?"
Nee, die kleine moet nooit naar bed, want hij heeft vanmiddag al geslapen. Die wil dus nog even Nova kijken.
"Wat wil je drinken?"
"Doe mij maar een lekker glas yoghurt met bosvruchten."
"Dat heb ik niet in huis..."
"Ja, kom effe, je viert het of je viert het niet. Geneens yoghurt! Nou, geef dan maar weer water..."
En dan heb ik de gave om daarbij een gezicht te kunnen trekken waardoor ze zich nog dagen schuldig voelen.
Ik heb wel iets beters te doen dan te luisteren naar de zwangerschapsverhalen van een nicht. O, en ze weten al dat het een jongetje wordt.
"Je gaat het toch niet in je hoofd halen om zijn verjaardagen óók nog eens te gaan vieren, hè?"
Ik ben een echt party-beest, dat merkt u. Gek genoeg zijn er altijd mensen die beginnen te zeuren dat ik ongezellig en saai ben. Niet hypocriet gaan lopen doen! Wie verjaardagen leuk vindt is een masochist of een kadosjop-eigenaar. Probeer maar eens zonder te zuchten uit te rekenen hoeveel keer u de afgelopen tien jaar binnen uw familie de klos was op dit gebied. U zult tot de ontluisterende conclusie komen dat u van al die verjaardagen van anderen feitelijk ouder bent geworden dan van uw eigen.
Laatst zag ik bij de boekhandel van die leuke felicitatiekaarten: 'Oeps! Vergeten..!' stond erop. Ik heb er direct vijftig van gekocht.
"Dat had je nu niet moeten doen..!"
Zaterdag 12 April 2003 in categorie Even afreageren
Misschien...
...moeten wij voor Jan-Peter Balkenende een standbeeld oprichten. Uiteraard met alvast een touw om de nek en een tank eraan vast. Dit lijkt mij voldoende psychologische druk om niet al teveel te willen bezuinigen en een volgende formatie binnen drie dagen af te ronden.
...moeten wij Mat Herben dit keer op een kameel hijsen in plaats van een olifant en hem vervolgens richting Bagdad jagen, het Walhalla voor vliegtuigspotters.
...moeten wij eens handelen met voorkennis en onze Zuiderburen waarschuwen dat Cor Boonstra graag Belg wil worden. Dat zal de betrekking tussen onze twee landen zeer ten goede komen.
...moeten wij Wouter Bos nog even laten weten dat wij met ingang van heden ons abonnement op de Bosbode (ja, die bestaat, je verzint het niet!) opzeggen vanwege het hoge Fabeltjeskrant-gehalte.
...moeten wij Maxime Verhagen wegpromoveren tot ambassadeur bij het Vaticaan, opdat in het vervolg alleen nog Katholieken last van hem hebben. Zijn Jezuïtentronie past ruim binnen het functieprofiel.
...moeten wij eens durven constateren dat het met ons land zo'n beetje dezelfde kant opgaat als met Argentinië sinds Máximá hier verblijft.
...was het achteraf beter geweest voor het aanzien van de politiek wanneer wij het plaatsje Kapelle (Zeeland) destijds buiten het Deltaplan hadden gelaten. Dan had Balkenende zijn tijd moeten besteden aan permanente dijkbewaking in plaats van aan zijn stuntelig worstelen om boven te komen in Den Haag.
...hebben wij er fout aan gedaan Volkert van der G. niet vooraf te vertellen dat je er in het Amerikaanse leger wél mee wegkomt.
...heeft Beatrix haar nichtje Margarita ervan kunnen overtuigen dat er belangrijker zaken in de wereld zijn dan een familieruzie, want gek genoeg hoor je er ineens niets meer over...
...hebben politici het wel veel te druk om zich met het land bezig te houden. Laat staan het volk...
...moeten wij in Nederland gewoon eens een staatsgreep plegen. Dit lijkt mij namelijk de enige formatie die nog een beetje vlot rond te krijgen is.
Maar misschien ook niet...
Donderdag 03 April 2003 in categorie Even afreageren
Via het ANP vernemen wij een leuk bericht. De Irak-correspondent van de staatsradio in Swaziland heeft net gedaan of hij vanuit Bagdad verslag deed, terwijl hij in werkelijkheid thuis zat. Hij viel afgelopen weekend door de mand toen hij gewoon nog in Swaziland bleek te zijn. Het parlementslid Jojo Dlamini stelde maandagavond hierover direct vragen aan minister Mntomzima Dlamini van Informatie. Deze beloofde de zaak te onderzoeken.
Wij zien het al helemaal voor ons. Ten huize van de verslaggever is vast de hele stam ingeschakeld bij het verzorgen van de geluidseffecten. De mannen beuken de oorlogstrommen voor de artillerie, kinderen fluiten op hun vingers om vallende bommen te imiteren en tandeloze reumatische opoe's doet het kermen van de gewonden na. Dat waren ze toch al gewend.
Laat ik de suggestie doen de man niet te ontslaan, maar direct over te plaatsen naar de hoorspel-kern van de Staatsomroep. Hij heeft talent.
Naar aanleiding van dit bericht vragen wij ons af: wat zit die die Gerrie Eickhof van ons nou eigenlijk moeilijk te doen? Hoewel, wácht eens even...Hij zou toch niet óók gewoon thuis zitten, hè? Het is namelijk nogal verdacht! Vlak voor de oorlog uitbrak moest hij zonodig Irak uit omdat de verzekering de zaak niet dekte. En ineens zit hij er wél weer. Midden tussen de bombardementen. Zeker DeltaLloyd....
In-bed-ded journalism in Swaziland.
Woensdag 26 Maart 2003 in categorie Even afreageren
Mogen wij ons temidden van alle oorlogsellende een vlaag van baldadigheid veroorloven? Wij verheugen ons namelijk al stiekem op het moment dat onze journaallezers en commentatoren verslag moeten gaan doen van de oorlogshandelingen rondom de stad die wij ineens óók op onderstaand kaartje aantreffen...
<%image(irakkaartcutout.jpg|114|67|bron: BBC.)%>
Wat denkt u? Wordt dat blozen, bekkentrekken, nauwelijks verholen giechelen, verkrampt gezicht in de plooi houden of heel laf de naam uitspreken als 'Koet'?
Of zal men in z'n tv-truttigheid 'Vagina' gaan zeggen?
Zondag 09 Maart 2003 in categorie Even afreageren
Gistermorgen had ik nog het ludieke plan om Verbal Jam te hernoemen in Verbal Jamai of Verbal Jim, al naargelang de winnaar. Het is verbluffend hoe een nachtje slaap een mens weer bij zinnen kan brengen!
Morgen: massale posterverbranding op de Dam!
Vrijdag 07 Februari 2003 in categorie Even afreageren
Ik krijg wat van dat stomme zinnetje van Balkenende!
Als die man laveloos met een jeneverfles in de goot ligt, lalt hij nóg: "Het gaat tenslotte om de inhoud!"
Tijdens een werkbezoek aan het gratis heroïneverstrekkingsproject ramt hij welgemoed de spuit in zijn arm, en kraait opgetogen: "Het gaat tenslotte om de inhoud!"
Wanneer deze stijve politicus tijdens het liefdesspel weigert voor het zingen de kerk uit te gaan, smoest hij sensueel: "Jahaa, want het gáát tenslotte om de inhoud!"
Houdt dit in dat we dit gezever nog vier jaar moeten aanhoren?
Maandag 27 Januari 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Even afreageren
Niets kan zo diep ingrijpen op het doorsnee-dagelijkse mentale welzijn van de mens als het fenomeen van 'de eigen stommiteit'. Zo'n geval van dikkebultschuld kan leiden tot acute depri, redeloze razernij, of bijkans moordlustige agressie. Denkt u nu niet dat ik iemand ben die u beter niet in Venlo op de brommer kunt tegenkomen. U moet het klein blijven zien, dan herkent u het ook bij uzelf.
Vroeger had ik een auto met een achterklep, een vijfde deur, zo'n auto die in de folder een 'hatchback' wordt genoemd. Wanneer die klep openstond bestond er een theoretisch gevaar dat ik mijn hoofd gemeen kon stoten aan een uitstekende pal, een soort haak, waarmee het ding in het slot werd vergrendeld. Theoretisch, want ik was gelukkig nét niet lang genoeg om er tegenaan te kunnen lopen wanneer ik iets achter uit de auto pakte.
Theoretisch, tót de keer dat ik, ergens diep in Duitsland, bij een Raststätte op het gezellige idee kwam de campingstoeltjes achter uit de auto te halen om onder het genot van een drankje mijn welverdiende 'twee uur rijden, kwart uur rust' te nemen.
Echter, de auto stond met de achterzijde naar een stoepje geparkeerd. U ziet hem al aankomen: dan sta je al gauw een decimeter hoger bij je auto.
Wanneer ik zeer ongenadig mijn kop stoot kan ik echt woest worden. De eerste keer weet ik mijzelf dan nog met moeite te bedwingen, maar wanneer ik de ezel overtref en voor een tweede en zelfs derde maal venijnig en fors in aanraking kom met de slothaak, slaan bij mij de stoppen he-le-maal door. Zo ook toen.
Diep gefrustreerd door zo'n onmetelijke dosis eigen stommiteit, aangevuurd door die vuile, scherpe pijn aan mijn schedel, schopte ik in redeloze drift de kampeerstoelen dwars over de Raststätte, onderwijl verbijsterd gadegeslagen door de omringende Germanen.
Vele monden zakten ontzet open, in sommige ogen zag ik angst, bij de wat ouderen zelfs enige weifelende aanstalten om de arm weer gestrekt te heffen. Kennelijk spelen bij het zien van zoveel uitzinnig geweld weer een paar oude reflexen op.
Gisteravond moest ik weer aan dit voorval denken. Twintig jaar staren naar een beeldscherm hebben mij aan de leesbril gebracht. Bij het naar bed gaan liet ik mijn kekke brilletje in het pikkedonker op de grond vallen. Terwijl ik een stap achteruit deed dacht ik: "Kijk uit dat je er niet op gaat staan."
Inderdaad.
Ik deed het licht aan. Ik kan u thans zeggen: bijna niets ziet er zo ellendig zielig en tragisch uit als een leesbrilletje dat net wreed onder de voet is gelopen. Ongeveer als een fiets onder de tram, maar dan eigenlijk nog veel kwetsbaarder. Want de uit het verkreukeld montuur gesprongen kunsstof glazen staren je achteraf ook nog eens hevig verwijtend aan.
Iedereen met een béétje inlevingsvermogen zal begrijpen: ik schoot direct in een zelfmedelijdende neerslachtigheid en ik ben er nóg niet overheen.
Gelieve tijdens uw leedvermaak niet over typefouten alhier te zeuren.
