Archief: artikelen van
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Satire
De hoge bejaardenhuizendichtheid in deze buurt maakt dat er op een bankje nogal eens een tachtigplusser naast je neerzijgt. Die begint dan prompt over het weer of over 'die buitenlanders'. Zo niet Piet. Die praat over seks. Piet lust er wel pap van zo te horen. Ik geef toe dat ik zijn verhalen aanmoedig, want ze zijn interessanter dan het weer. Het kan me niet schelen of hij ze wel of niet verzint.
Piet is weduwnaar en verblijft in een uitermate groot verzorgingshuis hier vlakbij. Piet heeft de mazzel dat hij nog behoorlijk fit is. Zoals bekend wonen er aanzienlijk minder mannen in bejaardenhuizen dan vrouwen. En dus voelt deze heer zich als de haan in het kippenhok. Want er is duidelijk vraag naar potente Piet. Beweert hij althans. Want aan het merendeel van de langsschuivende dames lijkt me niet veel levenssap meer te ontwringen.
Maar Piet ziet dat anders.
"Laatst scharrelt daar zo'n krom vrouwtje 's nachts door de gangen. Achter haar rollator. Maar ondertussen wèl met haar kontje wiebelen."
"Kon dat niet gewoon door d'r kunstheup komen, Piet?"
"Niks kunstheup. Ik heb daar kijk op. Geloof me maar."
"Wat deed
jij trouwens daar 's nachts op die gang?"
"Mijn sociale plichten vervullen natuurlijk, willige dames aan hun gerief helpen."
"Ja, ja..."
"Ik ben daar natuurlijk meteen even van achteraf overheen gegaan..."
"Over die rollatordame? Ik hoor het al: jij laat er geen gras over groeien."
"Precies! Ik zei alleen wèl: je moet onderwijl wèl effe in die handremmen blijven knijpen wijffie, anders staan we straks zó aan 't eind van de gang!"
En dan wrijft Piet vergenoegd in zijn handen, terwijl hij ondertussen veelbetekenend naar de duiven grijnst die aan zijn voeten voor de bank dribbelen.
"Nee, breek mij de bek niet open...", zegt hij langs zijn neus weg.
Dit is natuurlijk regelrechte uitlokking.
"Komen ze ook wel op je kamer Piet, de dames?"
"O, zo vaak! Over aanloop heb ik niks te klagen."
"Trek je dat allemaal nog wel op jouw leeftijd?"
"Zeer zeker wel! Het gaat soms alleen wat trager, nietwaar? Maar dat maak ik van tevoren wel altijd goed duidelijk. Ze
moeten een beetje geduld met me hebben..."
"Dat is wel bespreekbaar dus..."
"Niet eens zozeer bespreekbaar, ik heb speciaal zo'n soort wandtegeltje vlak boven mijn bed hangen."
"Wandtegeltje?"
"Ja, daar houden die vrouwen van. 'O, wat een leuk wandtegeltje heb je daar, Piet!' Gaan ze altijd onmiddellijk staan lezen. En dan is het daarna vanzelf duidelijk dat het niet direct een vluggertje wordt."
"Dan ben ik toch benieuwd wat daar op dat tegeltje..."
"Een spreekwoord: Komt tijd, komt zaad!"
Ik lig dan meer dan vijf minuten in een snikkende lachtflauwte over de leuning van de bank.
"Gewoon een kwestie van een beetje pielen met een viltstift..."
Ja, Piet, ik snap het...
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Vorige week zondag gaf mijn vijftien jaar oude, donkerblauwe Toyota Corolla de geest. Een blauwig wolkje ontsteeg de motorkap, bleef daar nog even hangen ten afscheid en dreef vervolgens de weilanden bij Breukelen in.
De man van de wegenwacht kon slechts de dood constateren. Tegen beter weter weten in zei hij: "Start eens even...", om vervolgens direct de motorkap met een moedeloos schouderophalen te laten dichtvallen. Ik wist meteen: da's foute boel.
Het was ook echt begrafenisweer. Loodgrijze wolken, vlagen felle regen, harde wind, schuilen in de bus van de ANWB-man.
Zoveel herinneringen worden daar ineens de bergingswagen opgesleept. Volgens het woordenboek is 'auto' mannelijk, maar deze wagen was ontegenzeglijk vrouwelijk en dus voor mij een 'zij'. Dit gevoel komt voort uit de dierbare vriendin die erbij was toen ik hem kocht.
Ik zal tegen haar iets in twijfel gemompeld hebben welk model ik nu zou nemen.
Zonder aarzelen wees zij gedecideerd naar de glanzende donkerblauwe, die met een vaas nepbloemen op het dak in de showroom stond:
"Die!"
"Maar die bloemen krijg je er niet bij als je dat soms denkt!"
Ik hoor nog haar vrolijke lach door de ietwat sombere garage kaatsen.
De auto was niet alleen maar een vervoermiddel. Zij was de vertrouwde metalen cocon die ik jaren om me heen hebt gedragen, waarin ik heb gelachen, gepiekerd, gevloekt, gejankt, nagedacht, gekust en geliefkoosd. Zij is verbonden met ex-geliefdes, vriendschappen, verre reizen en barre weersomstandigheden.
Ik heb het voertuig bediend als een verlengstuk van mijn lichaam, zonder nadenken. Ik genoot van het motorgeluid, dat spinde als een naaimachientje. Ik was trots, omdat zij vrijwel nooit iets mankeerde. Met opzet heb ik al die jaren de transparante sticker op de achterruit laten zitten die blij verkondigde: 'De nieuwe Toyota 1988', terwijl zij zelfs van '87 was.
Enkele weken geleden begon de sticker ineens los te laten, als een voorbode van onheil.
Zij hééft als nieuw gereden. Altijd. Tot die zondag de 24ste juli: koeling kapot, de vaart liep eruit en de motor sloeg onwrikbaar vast. De laatste zwenking aan het stuur om de vluchtstrook te bereiken.
Ga me niet vertellen dat dit een 'mannending'is. En wat dan nóg! Láát ons mannen in zo'n geval maar even...
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Gozertje
De hoge bejaardenhuizendichtheid in deze buurt maakt dat er op een bankje nogal eens een tachtigplusser naast je neerzijgt. Die begint dan prompt over het weer of over 'die buitenlanders'. Zo niet Piet. Die praat over seks. Piet lust er wel pap van zo te horen. Ik geef toe dat ik zijn verhalen aanmoedig, want ze zijn interessanter dan het weer. Het kan me niet schelen of hij ze wel of niet verzint.
Piet is weduwnaar en verblijft in een uitermate groot verzorgingshuis hier vlakbij. Piet heeft de mazzel dat hij nog behoorlijk fit is. Zoals bekend wonen er aanzienlijk minder mannen in bejaardenhuizen dan vrouwen. En dus voelt deze heer zich als de haan in het kippenhok. Want er is duidelijk vraag naar potente Piet. Beweert hij althans. Want aan het merendeel van de langsschuivende dames lijkt me niet veel levenssap meer te ontwringen.
Maar Piet ziet dat anders.
"Laatst scharrelt daar zo'n krom vrouwtje 's nachts door de gangen. Achter haar rollator. Maar ondertussen wèl met haar kontje wiebelen."
"Kon dat niet gewoon door d'r kunstheup komen, Piet?"
"Niks kunstheup. Ik heb daar kijk op. Geloof me maar."
"Wat deed
jij trouwens daar 's nachts op die gang?"
"Mijn sociale plichten vervullen natuurlijk, willige dames aan hun gerief helpen."
"Ja, ja..."
"Ik ben daar natuurlijk meteen even van achteraf overheen gegaan..."
"Over die rollatordame? Ik hoor het al: jij laat er geen gras over groeien."
"Precies! Ik zei alleen wèl: je moet onderwijl wèl effe in die handremmen blijven knijpen wijffie, anders staan we straks zó aan 't eind van de gang!"
En dan wrijft Piet vergenoegd in zijn handen, terwijl hij ondertussen veelbetekenend naar de duiven grijnst die aan zijn voeten voor de bank dribbelen.
"Nee, breek mij de bek niet open...", zegt hij langs zijn neus weg.
Dit is natuurlijk regelrechte uitlokking.
"Komen ze ook wel op je kamer Piet, de dames?"
"O, zo vaak! Over aanloop heb ik niks te klagen."
"Trek je dat allemaal nog wel op jouw leeftijd?"
"Zeer zeker wel! Het gaat soms alleen wat trager, nietwaar? Maar dat maak ik van tevoren wel altijd goed duidelijk. Ze
moeten een beetje geduld met me hebben..."
"Dat is wel bespreekbaar dus..."
"Niet eens zozeer bespreekbaar, ik heb speciaal zo'n soort wandtegeltje vlak boven mijn bed hangen."
"Wandtegeltje?"
"Ja, daar houden die vrouwen van. 'O, wat een leuk wandtegeltje heb je daar, Piet!' Gaan ze altijd onmiddellijk staan lezen. En dan is het daarna vanzelf duidelijk dat het niet direct een vluggertje wordt."
"Dan ben ik toch benieuwd wat daar op dat tegeltje..."
"Een spreekwoord: Komt tijd, komt zaad!"
Ik lig dan meer dan vijf minuten in een snikkende lachtflauwte over de leuning van de bank.
"Gewoon een kwestie van een beetje pielen met een viltstift..."
Ja, Piet, ik snap het...
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Waargebeurde verzinsels
De hoge bejaardenhuizendichtheid in deze buurt maakt dat er op een bankje nogal eens een tachtigplusser naast je neerzijgt. Die begint dan prompt over het weer of over 'die buitenlanders'. Zo niet Piet. Die praat over seks. Piet lust er wel pap van zo te horen. Ik geef toe dat ik zijn verhalen aanmoedig, want ze zijn interessanter dan het weer. Het kan me niet schelen of hij ze wel of niet verzint.
Piet is weduwnaar en verblijft in een uitermate groot verzorgingshuis hier vlakbij. Piet heeft de mazzel dat hij nog behoorlijk fit is. Zoals bekend wonen er aanzienlijk minder mannen in bejaardenhuizen dan vrouwen. En dus voelt deze heer zich als de haan in het kippenhok. Want er is duidelijk vraag naar potente Piet. Beweert hij althans. Want aan het merendeel van de langsschuivende dames lijkt me niet veel levenssap meer te ontwringen.
Maar Piet ziet dat anders.
"Laatst scharrelt daar zo'n krom vrouwtje 's nachts door de gangen. Achter haar rollator. Maar ondertussen wèl met haar kontje wiebelen."
"Kon dat niet gewoon door d'r kunstheup komen, Piet?"
"Niks kunstheup. Ik heb daar kijk op. Geloof me maar."
"Wat deed
jij trouwens daar 's nachts op die gang?"
"Mijn sociale plichten vervullen natuurlijk, willige dames aan hun gerief helpen."
"Ja, ja..."
"Ik ben daar natuurlijk meteen even van achteraf overheen gegaan..."
"Over die rollatordame? Ik hoor het al: jij laat er geen gras over groeien."
"Precies! Ik zei alleen wèl: je moet onderwijl wèl effe in die handremmen blijven knijpen wijffie, anders staan we straks zó aan 't eind van de gang!"
En dan wrijft Piet vergenoegd in zijn handen, terwijl hij ondertussen veelbetekenend naar de duiven grijnst die aan zijn voeten voor de bank dribbelen.
"Nee, breek mij de bek niet open...", zegt hij langs zijn neus weg.
Dit is natuurlijk regelrechte uitlokking.
"Komen ze ook wel op je kamer Piet, de dames?"
"O, zo vaak! Over aanloop heb ik niks te klagen."
"Trek je dat allemaal nog wel op jouw leeftijd?"
"Zeer zeker wel! Het gaat soms alleen wat trager, nietwaar? Maar dat maak ik van tevoren wel altijd goed duidelijk. Ze
moeten een beetje geduld met me hebben..."
"Dat is wel bespreekbaar dus..."
"Niet eens zozeer bespreekbaar, ik heb speciaal zo'n soort wandtegeltje vlak boven mijn bed hangen."
"Wandtegeltje?"
"Ja, daar houden die vrouwen van. 'O, wat een leuk wandtegeltje heb je daar, Piet!' Gaan ze altijd onmiddellijk staan lezen. En dan is het daarna vanzelf duidelijk dat het niet direct een vluggertje wordt."
"Dan ben ik toch benieuwd wat daar op dat tegeltje..."
"Een spreekwoord: Komt tijd, komt zaad!"
Ik lig dan meer dan vijf minuten in een snikkende lachtflauwte over de leuning van de bank.
"Gewoon een kwestie van een beetje pielen met een viltstift..."
Ja, Piet, ik snap het...
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Mijn virtuele ventje is weer opgenomen in Verbal Jam en daarom tot vreugde van velen weer online. Die vreugde is volgens mij eerder leedvermaak, want hij laat geen gelegenheid onbenut om mij af te katten of belachelijk te maken. Dan moet je als vader toch wel héél veel voor je kind overhebben! Dus sta mij toe dat ik nu niet direct spontaan sta mee te hossen.
Ik heb mij ook afgevraagd of het wel pedagogisch verantwoord is. Immers, meestal is dat schrijven van hem een soort strafwerk dat door mij in uiterste wanhoop is opgelegd. Maar als u het nu allemaal té leuk gaat vinden schiet dat z'n doel voorbij. En dan kom ik natuurlijk wel bij ú vragen wat ik nou weer met 'm aan moet...
Ik wens het niemand toe, zo'n verbaal hoog-bijdehand kind. Ik ben überhaupt niet zo'n tiep voor kinderen. Maar ja, één keer raak geschoten is altijd mis, als u begrijpt wat ik bedoel. En dus bezit ik dit nageslacht in lijdzaamheid. Te vondeling leggen is nu te laat...
Dinsdag 30 Juli 2002 in categorie Gozertje
Nou heb ik van m'n vader wel een mooi eigen stuk in z'n weblog gekregen, maar ik mag er geneens een foto van mezelf opzetten! Dat pikte ik dus mooi niet!
Ik zei dat hij toch óók een foto van zichzelf erop had? Ok, een beetje een leipe foto, maar toch...
"Waarom
ik dan niet?"
"Omdat jij nog een kind bent en er zwerven allerlei enge types rond op dat internet..."
"Zoals jij?"
En dan hápt ie altijd zo lekker hè? Lachen, man!
Maar ja, géén foto dus.
Dinsdag 30 Juli 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Nadat jouw goede lieve vriend op deze dag
de horizon passeerde en bescheiden,
haast schuchter uit het zicht verdween,
bemerkte ik dat onze ondergaande zon
vandaag zijn voetspoor goddelijk volgde,
in zo'n zelden waargenomen schoonheid,
dat dit toch echt geen toeval meer kan zijn...
Nu jouw goede vriend is toegetreden tot de kosmos
weet jij hem al versmolten met het zonlicht
dat elke dag opnieuw diezelfde horizon ontstijgt.
Warm je daarom in die stralen van herinnering
die tegelijk voor jou de heldere toekomst zijn.
