Archief: artikelen van
Dinsdag 06 Augustus 2002 in categorie Verhelderende Gesprekken
"Dokter, het gaat
niet goed met mij. Volgens mij heb ik een parkeerbeheer syndroom."
"Laat u dat syndroom nu maar aan mij over. Maar ontspan en vertel!"
"Ik heb regelmatig terugkerende enge dromen..."
"Maak u niet ongerust: syndromen zijn iets totaal anders dan enge dromen."
"Maar ze komen héél regelmatig terug en ik ben dus bang dat ze iets over mijzelf zeggen!"
"Cliënten moeten ook niet zelf gaan lopen dokteren met een ramschboekje van Carl Jung. Dan krijg je dat!"
"Dus het heeft allemaal niets te betekenen?"
"Nou, zó makkelijk komt u daar ook niet mee weg! Laat eerst maar eens horen..."
"Ik droom bij herhaling, ik herhaal: bij herhaling, dat ik me niet meer kan herinneren waar ik mijn auto heb geparkeerd."
"Dat is lastig inderdaad."
"Maar het ergste is nog dokter, dat die auto dan geparkeerd staat in een zone voor betaald parkeren!"
"Ai! In Amsterdam?"
"Volgens mij wel."
"Dat geeft inderdaad niet zo'n beste prognose. En dan?"
"Ik ga dan natuurlijk zoeken, maar ik vind hem nergens! Alle straten en parkeerplaatsen loop ik af, kilometers lang naarstig en ongerust zoeken. Maar nergens te vinden!"
"Meestal helpt het om even rustig te gaan zitten en kalm na te denken."
"In mijn droom gá ik nooit rustig zitten. Dat kan ik mij niet permitteren, want de parkeertijd is allang verstreken. Sterker nog: in mijn droom realiseer ik mij altijd pas
achteraf dat ik hem vermoedelijk in een zone voor betaald parkeren heb gezet. Ik heb dus helemáál niet betaald!"
"Dat is natuurlijk stom! Er staan allemaal van die waarschuwingsbordjes en -tegeltjes!"
"In mijn droom ben ik die nog nooit tegengekomen!"
"Als het mijn droom was zou ik dan een klacht indienen bij de Gemeente!"
"Dat is allemaal achteraf gepraat, dokter. Ondertussen raak
ik steeds meer in de stress! Want het kan natuurlijk ook zijn dat hij is gestolen of dat hij inmiddels al is weggesleept!"
"En dan is het logisch natuurlijk dat u hem niet kunt vinden."
"Precies! Ik begin vreselijk te zweten. Als ik uiteindelijk wakker word ben ik drijfnat."
"Hè, getver!"
"Maar hoe komt dat dan toch, dokter? Diezelfde droom komt steeds terug! Zegt dat dan iets over mezelf?"
"In dit geval wel. U bent nogal lui en gemakzuchtig. Wie gaat er nu met z'n auto de stad in? Neem gewoon de fiets. Dat is beter voor milieu, geest en lichaam! Dan slaapt u ook beter... Ik vind het ronduit asociaal hoor, wat u daar droomt. Fietsen is heel gezond."
"Even tussendoor dokter: die grote rode Volvo daarbuiten, is die van u?"
"Ja zeg, dát had u gedroomd! U blijft van mijn Volvo af! U zoekt nog maar even verder."
"Nou, niet om 't een of 't ander, maar die staan ze nu dus weg te slepen!"
"Shit! U hebt gelijk! Stront aan de knikker!"
"Ja, daar had ik óók nog een drooom over. Over stront..."
"Bewaar die maar voor de volgende keer. Zullen we een nieuwe afspraak maken?
"Is de tijd
nu al om?"
"Nee. Maar ik heb geen zin om vannacht óók als een of andere halve gare naar mijn auto te moeten lopen zoeken."
Maandag 05 Augustus 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Ik heb me daarnet tegen mijn gewoonte in behoorlijk kwaad staan maken. Maar misschien klopt mijn soort logica niet en mag u mij in deze corrigeren. Wat is het geval?
Ik woon zes hoog in een torenflat. Beneden mij is een verkeersweg met bomen erlangs. Ik kan daardoor de verkeersweg niet zien, wèl horen.
Ik sta iets triviaals als een afwasje te doen en plotseling hoor ik op de verkeersweg, keihard accelererend motorfietsgeloei. Zandvoort, TT-Assen, dat werk. De volgende seconde klinkt een harde knal, gevolgd door een gigantische crash, waarschijnlijk de motor die nog een heel eind over het wegdek schraapt. Het lijkt mij dat iemand daar niet met een blauwe plek vanaf komt, dus bel ik als betrokken burger direct 112.
“Meldkamer 112. Wilt u politie of ambulance?”
Ai, nu moet ik ineens kiezen... Voor de zekerheid ambulance dan maar, want het zal wel niet best wezen met zo'n man.
Ik vertel de meneer van de ambulancedienst de situatie en wat ik heb gehoord.
“Dan moet u eerst even gaan kijken meneer wat er precies aan de hand is.”
Ik leg hem uit dat ik op zes hoog sta en dat het ongeluk nog wel een eindje van mijn flat af is.
“Ja, moet u toch even gaan kijken, want dan weten wij wat voor soort hulp wij kunnen bieden.”
Ik leg hem voor dat me dat toch
zijn taak lijkt of dat minstens te coördineren met de politie dan...
Nee, ik moet toch eerst gaan kijken en dan hoort ie mij later wel.
Nou, dat is weer een adequaat stukje hulpverlening van de Amsterdamse ambulancedienst. Ik ben witheet en bel even later nogmaals die ambulancedienst. Ik zeg dat ik het schandelijk vind dat
ik moet gaan kijken, op een weg die op een dijk ligt en waar ik als voetganger helemaal niet mag komen. Hij komt weer met hetzelfde praatje en zegt dat hij geen tijd heeft voor dit soort discussies. Dat snap ik wel. Ik heb eigenlijk ook geen tijd voor dat soort discussies en ik heb er al helemáál geen zin in. Ik was tenslotte lekker aan de afwas.
Ik loop er dan toch maar naartoe. De politie is er inmiddels natuurlijk al lang bij. De motor ligt werkelijk
totaal in puin. De motorrijder staat echter overeind. Dus ja, had de man van de ambulancedienst dan tóch gelijk? Waren ze bijna voor niets uitgerukt. Door
mijn schuld!
Ik leg mijn dilemma voor aan een politieagente. Die weet gelukkig hoe ze de burger vriendelijk en normaal te woord moet staan. Zij geeft mij direct volmondig gelijk. Er was tenslotte wel degelijk wat aan de hand. Ik krijg de raad voortaan maar eerst naar de politie te vragen.
Achteraf denk ik toch: moet er niet een medisch geschoold iemand
tenminste toch even kijken naar een motorrijder die weliswaar overeind staat maar met een klap op het wegdek is terecht gekomen en waarvan het motorpak van boven tot onder opengeschuurd is? Het zal niet de eerste keer zijn dat de schade pas achteraf blijkt.
Ik hoop niet dat
ik nog eens ergens in Amsterdam op het wegdek kom te liggen. Want dan heb ik dik kans dat er pas na een kwartiertje eerst de een of andere idioot met een theedoek en een afwasborstel in z'n hand zich over mij heenbuigt en informeert wat voor sóórt hulp ik precies in gedachten had...
Zaterdag 03 Augustus 2002 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Van al dat kopiëren en plakken zitten mijn handen inmiddels onder de lijm en zijn ze nog net niet met het toetsenbord verkleefd.
Maar een nieuwe mijlpaal is bereikt: alle columns uit het verleden zijn nu ingevoerd in Tijdloos Lezen, alwaar u ze desgewenst ook handig kunt printen. Lekker voor in bed of op toilet.
O, had ik u dat nog niet verteld? Lezer en collega
Olav Heyne hangt periodiek een andere Verbal Jam column in een keurig lijstje op het toilet.
Alvorens u nu voorspelbaar gaat reageren met "daar horen ze ook", pluk ik deze tamme voorzet kordaat uit de lucht door te melden dat Olavs initiatief door de bezoekers waanzinnig wordt gewaardeerd! Het geschater overstemt inmiddels het geklater. Olav heeft er veel meer aanloop door gekregen. Als hij slim is gaat hij met een schoteltje voor de deur zitten.
En nu die archieven nog... zucht.
Zaterdag 03 Augustus 2002 in categorie Trivialiteiten
08.00 ontwaken.
08.01 onmiddellijk uitslapen.
11.30 duimendraaien
12.30 lunch: neusvreten.
13.00 uitbuiken van lunch
13.30 onthaasten
14.00 flierefluiten (Matinee op de Vrije Zaterdag)
16.00 navelstaren
17.30 niksnutten
18.00 diner: kliekje van vanmiddag.
19.00 lijntrekken.
20.00 lanterfanten
21.00 vrijaf!
Ik mag wel een beetje aanpoten, want anders red ik dat allemaal niet...
Donderdag 01 Augustus 2002 in categorie Politiek & Maatschappij
Op de site hello-again wordt veelvuldig en op emotioneel indringende wijze aandacht besteed aan het onderwerp AIDS. Heel veel mensen kennen iemand in hun omgeving die seropositief is, inmiddels AIDS heeft of daaraan is overleden. Ik ben daar zelf helaas geen uitzondering op. En dus volg je de medische ontwikkelingen op dit gebied. Op de voet of op iets meer afstand, doorgaans afhankelijk van hoe nabij de ziekte zich in jouw sociale omgeving heeft gemanifesteerd. Je bent betrokken bij de strijd.
We kennen ook allemaal de voorbeelden van de medische, religieuze en politieke hypocrisie die deze strijd minder effectief maken dan hij had kunnen en moeten zijn. Bloedbankschandalen in Frankrijk, farmaceutische industrieële complexen die eerder aan mega-winsten denken dan aan volksgezondheid, onderzoekers met niets ontziende scoringsdrang, een paus die allergisch is voor condooms, hele generaties in Africa en Azië die gedecimeerd worden door gebrek aan middelen tegen AIDS.
Lees verder...
Donderdag 01 Augustus 2002 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Ik durf het in dit milieu bijna niet te zeggen, maar ik stond dus in de rij bij de kassa. Bij Dirk van den Broek om precies te zijn, opdat u weet hoe
lang die rij dan is. Ik verbleef bijkans een half uur naast het snekrek en had derhalve uitgebreid de gelegenheid voor u te noteren:
chippies, dorito's, pringles, cheeto's, kippies, kaasgaten, hamka's, hotpop, kaaskontjes (kan ook kaas
kántjes zijn, maar kanniegoemeerlezen en de rest gelooft u wel).
Aangezien ik óók altijd net de slowmotionrij tref kon ik hangend over de supermarktkar ruimschoots overdenken: Kunnen we die hele meuk niet opdoeken en van de besparing gans Angola te eten geven? Wat zijn wij met z'n allen toch een stel idioten dat we die troep überhaupt lusten! De halve omzet van Chemische Fabriek Naarden zit erin verwerkt...
Donderdag 01 Augustus 2002 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Ik betrapte mezelf erop dat ik in geschrift heel vaak accenten gebruik om een woord of lettergreep te benadrukken. Daar ga ik ook niet mee ophouden, want het is belangrijk dat de intonatie overkomt. Maar ik vroeg me wèl af: doen ze dat in andere talen ook? Heb ik eigenlijk nooit op gelet...
De Duitsers en de Scandinaviërs hebben die bijzondere tekens gewoon echt nodig om al die rare klanken die uit de bek rollen een beetje behoorlijk op papier te krijgen.
Maar wij? Wij moeten hooguit ergens een trema plaatsen om een vouw in een woord te leggen of een leenwoord geschikt te maken voor de valkuil van het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Verder kunnen we de tekens naar willekeur gebruiken. En wat doen we dan? Wij Nederlanders gaan dingen
benadrukken, onze mening flink inwrijven bij anderen. Typisch staaltje van onze volksaard. Wat zijn we toch bijdehand altijd.
