Archief: artikelen van
Dinsdag 12 September 2006 in categorie Politiek & Maatschappij
Ik snap de mensen niet die op hun vakantieadres de krant nagezonden willen krijgen. Of een schotelantenne op hun caravan zetten. Als er één ding is dat vakantie tot vakantie maakt, is het wel het ontbreken van de Nederlandse politiek. Ik weet niet hoe het ú vergaat, maar met bijvoorbeeld de tronie van Johan Remkes op mijn netvlies ontspant een mens toch niet lekker. Bij een goed glas rosé op een zonnig Frans terras ruïneert de geringste gedachte aan Hilbrand Nawijn de subtiele afdronk. Het eerste de beste Beierse bierfeest is beter te verdragen dan die gipsen grijns van Wouter Bos.
Lees verder...
Maandag 11 September 2006 in categorie Amsterdam Centraal
Tachtig procent van de pasfoto's in Amsterdam Slotervaart wordt afgekeurd, lees ik in lokale weekkrant De Echo. Ik had al eerder gehoord dat er problemen waren met de foto's voor het nieuwe paspoort, maar dat het percentage in mijn eigen stadsdeel zó hoog zou liggen had ik niet verwacht. Eigenlijk is het een compliment voor de inwoners van Slotervaart, want op de pasfoto's mag niet meer worden gelachen en dat hebben ze dus blijkbaar tóch gedaan! Vrolijke boel hier! Hulde voor het Slotervaartse volk. Maar ja, wél afgekeurd...
Lees verder op Amsterdam Centraal
Vrijdag 08 September 2006 in categorie Waargebeurde verzinsels
Ik twijfelde of ik op dit late uur nog wel bij iemand kon aanbellen. Ik deed het toch. Het was voor de goede zaak. Het was belangrijk dat er zoveel mogelijk mensen aan de actie meededen en hun handtekening zouden zetten.
Na enkele ogenblikken hoorde ik hoe aan de binnenkant van de deur enkele sloten moeizaam werden ontgrendeld. Hij zwaaide open en er scheen een felle lichtbundel recht in mijn gezicht.
Mijn ogen afschermend vroeg ik: "Kunt u het licht uitdoen?"
"Neem mij niet kwalijk!" Het licht klikte uit.
Toen mijn ogen de verblinding te boven waren zag ik in het halfduistere gangetje een rimpelige oude man met afhangend buikje en weelderig grijs schaamhaar. Dat laatste kenmerk was waarneembaar omdat hij frank en vrij geheel naakt voor mij stond. Op zijn voorhoofd zat een band met een moderne versie van een mijnlamp. Zijn armen hingen ontspannen langs zijn lichaam. In zijn linkerhand hield hij tussen duim en wijsvinger een opengeslagen paperback geklemd. Ik kon de titel niet zien.
Had hij niet op z'n minst dat boek voor zijn lubberend geslacht kunnen houden?
Ik had moeite mijn ogen te geloven. Daarom resumeerde ik voor mijzelf: ik zie nu een blote ouwe lul met een mijnlamp op z'n kop en een boek in z'n linkerhand. Opdat ik later niet zou gaan twijfelen aan mijn eigen geestesgesteldheid.
"Wat kom je doen?" informeerde de man ietwat ongeduldig.
Mijn standaarduitleg over de actie lag ineens wat in de war. De beginzin was me ontschoten.
Om tijd te rekken informeerde ik daarom maar vrijpostig: "Waarom loopt u er zo bij?"
Demonstratief hield hij zijn boek omhoog en sprak: "Ik zit te lezen, dat zie je toch?"
Ik had hier ineens geen zin meer in. Dit was te zeer in strijd met mijn verfijnde smaak.
Abrupt keerde ik de man de rug toe. "Dan zal ik u niet langer storen! Goedenavond!"
Dan maar één handtekening minder...
Donderdag 07 September 2006 in categorie Kunst en Cultuur
Nog geen anderhalve week geleden zat ik op een zachte avond aan de beboste oever van een meer. De wind was kennelijk ergens anders aan het uitblazen, want tot in de verre omtrek bewoog er geen tak en rimpelde er geen golfje. Bewonderend staarde ik over het strak gepolitoerde wateroppervlak.
"Vakwerk," dacht ik hardop en onderbrak daarmee omzichtig het zwijgen van de natuur.
"Absoluut vakwerk! Wat zijn die Zweden toch knap in dat soort dingen..."
Want ik keek hier naar kunst met de grote K. Het is een kunst om de verleiding te weerstaan de uitgestrekte bossen niet gretig te vervangen door ronkend asfalt en spiegelende bedrijfsterreinen. Het is een kunst om bijna ongemerkt tóch zoveel hout te kappen dat je er stinkend rijk van wordt. Het is een kunst om telkens met eindeloos geduld veertig jaar te wachten tot een omgezaagd perceel weer bos is.
De Ivar-stellingen van Ikea zijn dus eigenlijk kunst. Die Zweedse lucifers met dat zwaluwtje uit Uddevalla zijn kunst.
Lees verder...
Woensdag 06 September 2006 in categorie Lijf en ledematen
Aan de eerste zucht had hij geen aandacht geschonken. Hij was in de ban van zijn computerspelletje. Toen klonk dichtbij zijn linkeroor een tweede lange, diepe zucht en was het alsof er iemand achter hem stond, daarna iets vreemds via zijn rug zijn lichaam binnenging. Spelden prikten in z'n ledematen. Zijn blikveld vernauwde tot een tunnel. Hij greep met beide handen naar zijn hoofd en in radeloze angst stormde hij zijn kamertje uit, naar de woonkamer.
"Ik word gek! Ik word gek!" krijste hij almaar en vluchtte in de beschermende armen van een verbijsterde moeder.
Het zou een jochie van twaalf niet mogen overkomen. Sindsdien durft hij zijn kamer niet meer in, voelt eigenlijk het hele huis onprettig en onveilig. Hij weet niet wat hem overkomt.
De Surinaamse buurvrouw weet zeker dat het geesten zijn. Niet voor niets heeft zij in alle vertrekken van haar woning flessen water in de hoeken staan. Dat schijnt de geesten rustig en tevreden te houden. Maar hij is niet Surinaams, dus die flessen gaan voor hem niet werken.
Lees verder...
Maandag 04 September 2006 in categorie Religie
Dit weekend ontstond commotie over het concert van Madonna in de ArenA. Gelovigen voelden zich diep gekwetst over haar scene aan het kruis.
Onthullend in dit verband is een fragment uit het dagboek van Paus Benedictus XVI, opgetekend begin augustus 2006, toen Madonna in Rome optrad.
“Mistroostig keerde ik terug uit de mis. De mis had mij namelijk helemáál niet getroost! Had ik verdorie twee gratis kaarten voor Madonna gekregen, kan ik er voor m'n goeie fatsoen niet heen! Een stelletje fanatieke gelovigen had weer eens moeilijk lopen doen over die scene aan het kruis. Ze moesten zich zo nodig gekwetst voelen omdat Madonna bij één liedje met een doornenkroon op d'r kop aan het kruis gaat hangen. Big deal zeg! Er gaan tegenwoordig zovéél mensen aan het kruis bungelen. Met Pasen heb je elk jaar wel weer een paar types in de Filippijnen -of waar is het- die zich in een vlaag van religieuze verstandsverbijstering aan 't houtje laten spijkeren. Of wat te denken van Monthy Pythons 'Life of Brian'? En 'Jesus Christ Superstar'? Maar dáár hoor je niemand meer over.
Welbeschouwd heeft Jezus er toch zélf óók een behoorlijke show van gemaakt destijds! Dat éénmalig optreden op Golgotha is zó'n succes geweest dat de mensen er tweeduizend jaar later nóg van uit hun dak gaan! Sterker nog, ik als kerkvorst heb m'n baantje eraan te danken! Af en toe iemand lekker aan het kruis is dus best goed voor de werkgelegenheid. Anders liep ik nu ongetwijfeld ergens asperges te steken of met pizzadeeg te jongleren.
Ik veroorloofde mij een paar diepe binnensmondse vloeken. Die biecht ik later dan wel weer. Voor de buitenwacht kan ik het nu niet maken naar dat Madonnaconcert te gaan. En het is nog wel zo'n lekker geil wijf die Madonna, veel opwindender dan die tuttige Maria. Het liefst zou ik Madonna al bij leven zalig verklaren. Maar nee, ik moet weer thuisblijven, allemaal door die paar schijnheilige zeur-eikels! Het liefst nagelde ik ze persoonlijk aan het kruis! Dat zal ze leren! Want nu wordt het weer behelpen, nu moet ik m'n wijwaterkwastje in zielige eenzaamheid zitten afrukken bij de DVD. Ze worden weer bedankt!
Zuchtend sla ik nu de blik ten hemel, tast mij in het heilige kruis en kreun: 'Eli, Eli, lama sabachthani?' *) Dat lijkt mij namelijk wel toepasselijk voor deze gelegenheid...
”
*) Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten? [Mattheus (27:45-7)]
Maandag 28 Augustus 2006 in categorie Waargebeurde verzinsels
Op school leerden wij dat Nederland geen bergen heeft. Of het zou die inmiddels bijna afgegraven molshoop in Limburg moeten zijn, de Sint Pietersberg. Maar verder niks. Geen bergen. Nederland was plat, met hooguit hier en daar een lichte neiging tot heuvelachtig. Maar méér konden we er echt niet van maken. Het was niet leuk, maar wél één van de zekerheden in ons leven. We wisten vooraf dat we minder versnellingen op onze fiets nodig hadden dan de Zwitsers. Dat onze horizon recht was en niet gekarteld. Het zal onze volksaard beïnvloed hebben. Wij hoefden onze gedachten niet te kronkelen in haarspeldbochten, wij konden nuchter zijn. En zo werd ons land een land van zekerheden.
Sinds enkele weken staat mijn wereldbeeld, of beter: Nederlandbeeld, op losse schroeven. Argeloos drentelde ik door het Vondelpark in Amsterdam. Daar werden werkzaamheden uitgevoerd. En zoals dat tegenwoordig hoort bij werkzaamheden hangt er een bord bij dat die werkzaamheden verklaart. Opdat wij ons niet zullen ergeren in de trant van 'Wat is dít voor puinhoop?' Een bord schept zekerheid.
Het bord onthulde een staatsgeheim: Nederland heeft wel degelijk bergen, alleen worden ze zorgvuldig voor ons verborgen! Vandaar het werkwoord 'verbergen'. De Nederlandse bergen worden stiekem onder de grond afgezonken en opgeslagen in
bergbezinkbassins!
Alleen weet ik nog niet waarop die zo nodig op het riool moeten worden aangesloten. Waarschijnlijk om de bergrivieren af te kunnen tappen...
Hadden we vroeger maar beter naar The Nits geluisterd...
