één handtekening minder
Vrijdag 08 September 2006 in categorie Waargebeurde verzinsels
Ik twijfelde of ik op dit late uur nog wel bij iemand kon aanbellen. Ik deed het toch. Het was voor de goede zaak. Het was belangrijk dat er zoveel mogelijk mensen aan de actie meededen en hun handtekening zouden zetten.Na enkele ogenblikken hoorde ik hoe aan de binnenkant van de deur enkele sloten moeizaam werden ontgrendeld. Hij zwaaide open en er scheen een felle lichtbundel recht in mijn gezicht.
Mijn ogen afschermend vroeg ik: "Kunt u het licht uitdoen?"
"Neem mij niet kwalijk!" Het licht klikte uit.
Toen mijn ogen de verblinding te boven waren zag ik in het halfduistere gangetje een rimpelige oude man met afhangend buikje en weelderig grijs schaamhaar. Dat laatste kenmerk was waarneembaar omdat hij frank en vrij geheel naakt voor mij stond. Op zijn voorhoofd zat een band met een moderne versie van een mijnlamp. Zijn armen hingen ontspannen langs zijn lichaam. In zijn linkerhand hield hij tussen duim en wijsvinger een opengeslagen paperback geklemd. Ik kon de titel niet zien.
Had hij niet op z'n minst dat boek voor zijn lubberend geslacht kunnen houden?
Ik had moeite mijn ogen te geloven. Daarom resumeerde ik voor mijzelf: ik zie nu een blote ouwe lul met een mijnlamp op z'n kop en een boek in z'n linkerhand. Opdat ik later niet zou gaan twijfelen aan mijn eigen geestesgesteldheid.
"Wat kom je doen?" informeerde de man ietwat ongeduldig.
Mijn standaarduitleg over de actie lag ineens wat in de war. De beginzin was me ontschoten.
Om tijd te rekken informeerde ik daarom maar vrijpostig: "Waarom loopt u er zo bij?"
Demonstratief hield hij zijn boek omhoog en sprak: "Ik zit te lezen, dat zie je toch?"
Ik had hier ineens geen zin meer in. Dit was te zeer in strijd met mijn verfijnde smaak.
Abrupt keerde ik de man de rug toe. "Dan zal ik u niet langer storen! Goedenavond!"
Dan maar één handtekening minder...
| Tweet |
