Een anti-Blogheld
Geschreven voor weblogmagazine about:blank
Zondag 03 Oktober 2010 in categorie Elders gepubliceerd
Deze maand, op 10 oktober, bestaat mijn weblog negen jaar.
Daar mag ik het dus best even over hebben, al zeg ik het zelf. Want er is maar een zeer selecte groep bloggers die zonder onderbreking een even lange staat van dienst heeft opgebouwd.
Eigenlijk is het verbazingwekkend dat het bloggen in Nederland nog niet is erkend als nieuwe literaire of culturele stroming. Met prijzen als gouden kalveren en zo.
Ik zou al heel wat prijzen in de wacht hebben gesleept!
Hoewel...
Volgens mij ben ik een antiheld.
Ik heb nogal eens pech.
Mijn weg naar de ware glorie wordt dikwijls versperd door knullige missers.
Van anderen.
Het begon al bij het eerste toneelstuk dat ik schreef.
Een historisch toneelstuk.
Dat was op de middelbare school.
Joop was de hoofdrolspeler. Hij speelde Napoleon Bonaparte
De casting hadden wij achteraf bezien anders moeten inkleden.
In het tweede bedrijf sloeg Joop namelijk een flinke lap tekst over.
Zie je daar nog maar eens uit te redden.
Napoleon stelde op luide toon een indringende vraag aan zijn minnares Joséphine de Beauharnais en wachtte op een antwoord.
Maar er wás helemaal geen Joséphine.
Joséphine bevond zich nog tussen de coulissen.
Daar stond Napoleon. Zijn mond vol tanden.
Ik moest lijdelijk toezien hoe mijn toneelstuk ten overstaan van de hele school om zeep werd geholpen door Napoleon.
Het is een vreselijk trauma gebleven.
In de eindexamenklas zat ik in de redactie van de schoolkrant.
Voor het decembernummer had ik een prachtig artikel geschreven.
Over de overeenkomst tussen God en Sinterklaas.
Ik dacht toen nog dat dit een originele gedachte was.
Spijtig genoeg zat in diezelfde redactie ook de latere uitgever Wouter van Oorschot.
Hij zou de boel stencillen, want zo ging dat nog in die tijd als je een schoolkrant maakte.
Had hij zich beperkt tot het stencillen, dan was er niets aan de hand geweest.
Maar de toen al zelfvoldane Wouter vond het nodig om vooraf nog wat dingen te gaan 'verbeteren'.
Met als gevolg dat vele mooie rechte zinnen krom werden.
Je leert ermee leven, maar toch, het blijft een kras op je jonge schrijversziel.
Schrijvers kunnen het navoelen, anderen zullen vinden dat ik mij niet aan moet stellen.
Ik won een Dutch bloggie in 2006.
Voor het best geschreven stukje.
Volgens de jury heette dat stukje 'Christelijk boekverbod'.
Dit moest een vergissing zijn!
Ik had namelijk nooit een stukje geschreven met een dergelijke titel.
Er was grote verwarring.
Daar stond ik dan: had ik nu wel of niet die bloggie gewonnen?
Uiteindelijk bleek het te gaan om mijn stukje 'Kinderboekenweek'.
Kijk, dat had ik dus weer. Tientallen bloggies zijn er in de loop der jaren probleemloos uitgedeeld.
Maar bij wie ontstaat er weer gedoe? Precies!
Gisteren bladerde ik voor het eerst eens door het boek Bloghelden.
Stiekem waren mijn verwachtingen hoog gespannen.
Ik kwam er nauwelijks in voor.
Ondanks die negen jaar.
Men ziet mij over het hoofd.
Daar kan mijn ego heel slecht tegen.
Zoiets is tot daaraan toe. Ik moet het accepteren. Bij een boek worden nu eenmaal keuzes gemaakt.
Toch wordt op pagina 160 mijn uiterst geringe betekenis voor de blogosfeer mij nog eens extra ingewreven.
Geen seconde zelfgenoegzaamheid of trots wordt mij gegund.
Ik word daar 'Arnoud de Boer' van Verbal Jam genoemd.
Zo heet ik niet. Zo heet een andere blogger. En dan nog zonder lidwoord.
Zeg nu zelf, dit heb ik toch werkelijk niet verdiend.
U hebt geen idee hoeveel uren therapie mij dit weer gaat kosten.
Ik ben een anti-Blogheld.
| Tweet |
