Lijfstraffen
Donderdag 26 Juni 2008 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Lijfstraffen. Bij wet zijn ze verboden, maar in moskeescholen schijnen ze nog voor te komen. Dat beweert althans de Amsterdamse stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch. Minister Vogelaar gaat het nu onderzoeken.Jammer eigenlijk, want als het waar is wat Marcouch zegt, dreigt binnenkort toch weer een eeuwenoud stukje correctief cultuurgoed verloren te gaan. Niet alleen islamitisch cultuurgoed, maar ook Nederlands cultuurgoed. Ik weet namelijk nog uit mijn eigen prille jeugd dat de lijfstraf in de klas onverbiddelijk werd toegepast bij de geringste ordeverstoring. Guantanamo Bay was er niets bij.
Menig klasgenootje is in mijn bijzijn gesommeerd de vingers op de rand van het tafelblad te leggen, alwaar ze met een paar venijnige tikken met de kaartenstok werden platgeslagen.
Verwijdering uit de klas gebeurde altijd onder escorte van de onderwijzer, die je aan je oor de gang op sleurde, terwijl je met je tenen nog maar nauwelijks de grond raakte.
Anders hadden we daar met een zak over ons hoofd gestaan
Een andere sanctie was 'in de hoek staan'. Deze straf duurde in mijn beleving uren. Wiebelend van het ene been op het andere was je uiteindelijk een flauwte nabij.Als er 'storm in de lucht zat' kwam het voor dat vier hoeken niet genoeg waren en stonden er hele rijen kinderen met hun rug naar de klas voor het bord. Gelukkig gingen de beelden uit de Abu Graib gevangenis pas decennia later over de wereld, anders hadden we daar ook nog met een zak over ons hoofd gestaan. Het onderwijs staat immers altijd open voor nieuwe ideeën.
Ook de huis-, tuin- en keuken-oorvijg is nog lange tijd populair gebleven. En in sommige orthodox-gristelijke kringen draait men er nog steeds z'n hand niet voor om, getuige een Youtube-filmpje van enkele jaren geleden.
Niets nieuws onder de zon dus. De regering wil het vak van leraar aantrekkelijker maken, maar dat gaat niet lukken als je ze één van de meest elementaire pleziertjes afneemt. Niets is zo stimulerend voor de arbeidsvreugde als het afrossen van een lastige leerling op z'n tijd.
Tegenwoordig zijn de rollen eerder omgekeerd. Potige opgefokte leerlingen sturen de leraar de klas uit of jagen zelfs een conrector een kogel door de kop.
Soms is het handig als je een halve eeuw achterloopt, zoals die onderwijzers in de moskee. Dan kun je overzien waar een bepaalde aanpak toe leidt. Logisch dat je dan je toekomst alvast probeert te corrigeren met enkele trefzekere pedagogische tikken op z'n tijd. Anders word je straks je eigen moskee uit geslagen.
Ik begrijp nu ook ineens waarom Marcouch meer aandacht wil voor de islam op openbare scholen. Het is gewoon een list om oude pedagogische waarden weer in ere te herstellen.
| Tweet |
