Op verjaarsvisite!
Vrijdag 01 Februari 2008 in categorie Waargebeurde verzinsels
Gisteren liep ik over de Leidsestraatweg in Den Haag. Ik kom daar bijna nooit, dus ik was daar niet bekend.Ik moest ineens ontzettend pissen.
Bij de ingang van een groot huis stond een soort politieagent, dus ik vroeg: "Kan ik hier even naar de wc?"
"Is dat nodig?" informeerde hij.
"Ja, héél nodig! Ontzettend nodig! En ik wil in deze omgeving natuurlijk niet wildplassen!"
Het vooruitzicht dat ik anders een overtreding zou begaan trok hem over de streep. Preventie vóór alles, tenslotte.
"Nou vooruit dan maar..."
Ik moest me legitimeren en werd grondig gefouilleerd. Dit leek me wat overdreven voor alleen het plegen van een plasje, maar ik durfde niet te protesteren. De plas ging voor de principes!
Toen hij uitgefouilleerd was sprak hij streng: "Denk erom: niet naast de pot pissen en geen remsporen!"
"Nee, agent. Ik zal erom denken, agent! En dank u wel!" Ik snelwandelde de oprijlaan af.
Bij het huis werd de deur al voor me open gehouden door een man in een merkwaardig tenue. Het had geen prioriteit om me daarover te verwonderen, dat kwam later wel.
Hij leidde me naar een grote zaal. Met allemaal marmer en zo. Of laminaat dat er ontzettend op leek.
Helemaal achterin stond een wc-pot. Op het deksel zat een koperen plaatje met in krullende letters de tekst: "Uit liefde voor het vaderland geschonken door de Koninklijke Sphinx, Postbus 1019, 6201 BA Maastricht."
De gehele zaal was versierd met oranje slingers en balonnen. Hier was duidelijk iemand jarig!
Het beviel mij hier wel. Ik kwam feitelijk alleen om te wateren, maar nu ik hier toch was kon ik net zo goed meteen even een drolletje drukken.
Ik nam er uitgebreid mijn gemak van.
In de verte klopte iemand op de deur.
Een vrouwenstem vroeg: "Wilt u een gebakje?"
"Nou, dat sla 'k niet af!" riep ik opgetogen terug. Het echode door de zaal.
"Wel eerst de handjes wassen!" klonk het streng.
Ja, eh, de handjes wassen, eerst even de bips afvegen...
Hier kwam ik met een probleem te zitten. In geen velden of wegen -laat staan in deze zaal- was een toiletrol te bekennen.
Plotseling ging de deur open.
Shit, ik had vergeten de deur op het haakje te doen!
De man in het merkwaardig tenue kwam binnen en posteerde zich terzijde van de deur.
"De Koningin!" kondigde hij aan met luide stem.
Meteen daarop schreed een statige dame de zaal binnen.
Inderdaad, de koningin. Ik herkende haar van de postzegels.
Vanaf de wc-pot probeerde ik zittend met de broek op de enkels een onbeholpen buiging te maken.
"Het heeft nu wel lang genoeg geduurd, vind u ook niet, beste man?" sprak de koningin geaffecteerd.
"Ja, dat komt zo: het wc-papier is op, majesteit!"
"Daar doen wij hier niet aan! Dat is veel te ordinair. U moet op dat knopje drukken..."
Nu pas zag ik het knopje naast de spoelbak.
"En wat gebeurt er dan, majesteit, als ik zo vrij mag zijn?"
"Dan komt de veeglakei..."
Dit moest ik even om mij laten inwerken: "U bedoelt dat mijn billen worden afgeveegd door een..?"
"Dat bedoel ik. Maar nu doe ik 't wel even. Mijn taak is immers om het volk te dienen."
De man bij de deur reikte haar een vochtig washandje aan op een zilveren dienblad. Het dampte als het warme doekje dat je na de maaltijd bij de betere Chinees krijgt aangereikt.
De koningin voerde haar koninklijk besluit terstond uit.
Onderwijl zei ze: "Ik heb namelijk nog meer te doen vandaag. Ik ben jarig!"
"Gefeliciteerd, majesteit!"
"Dank u wel. En dan is nu de audiëntie afgelopen!"
Ik waste mijn handen en binnen vijf minuten stond ik weer buiten op het bordes.
Mét een gebakje, dat wél!
En dankzij onze majesteit met een heerlijk fris gevoel tussen de billen!
| Tweet |
