de superdouche

Woensdag 01 November 2006 in categorie Grijze Golfslag

Met hele oude mensen is het dikwijls gedoe. Dat is geen verwijt, maar een verzuchting. Of eigenlijk zou ik ook niet mogen zuchten, maar je ontkomt er soms niet aan.
Mijn vader is zo'n hele oude man. Dement is hij gelukkig niet, maar dikwijls wél behoorlijk wazig. En daarbij ook nog eens weerspannig. Dat maakt hem af en toe behoorlijk onhandelbaar, tot frustratie van de thuiszorg en mijn arme oude moedertje.

Zijn voornaamste probleem is de waterhuishouding. Na vijfennegentig jaar is de blaas wat slapjes en staat de sluitspier dikwijls op een kier zonder dat hij dat in de gaten heeft. In deze moderne tijden hoeft dat geen onoverkomelijk ongemak te zijn, want de fabrikanten van incontinentiemateriaal zijn als geen ander voorbereid op de gevolgen van de vergrijzing. Hele pakken luierbroeken en onderleggertjes worden wekelijks het pand in gedragen. Het enige dat de doorlekkende consument nog hoeft te doen is zélf in de gaten houden wanneer de maximale opnamecapaciteit van de luier is bereikt. En nu juist op dát punt ontbreekt het mijn koppige oude heer aan de nodige scherpte. En dat ruik je. Dat ruikt iederéén. Behalve hijzelf. Mijn moeder is de wanhoop nabij. Elke morgen gaat vader braaf onder de douche, maar betracht daarbij de ultieme waterbesparing. Daarna gaat hij monter in zijn oude leunstoel zitten met een air van 'kijk mij eens lekker opgefrist zijn'. De schone luierbroek die moeder zorgzaam voor hem heeft klaargelegd ligt onaangeroerd op de wasmand in de douchecel. De rest van de dag verglijdt met een dutje en wat luisteren naar het gezever van Hans van Willigenburg bij de lokale omroep.
'Het aroma komt je tegemoet!' zingt de reclame op de radio.
Dat klopt. De urinelucht is af en toe niet te harden. Met liefde zou ik hem op zo'n moment hoogstpersoonlijk door de dichtstbijzijnde autowasstraat schoppen.

Argumenten, smeekbeden en dreigementen van de thuiszorg dat meneer zich moet verschonen en grondig onder de douche moet, stuiten op koppig verzet. Gek eigenlijk, want de dames die daar werken ogen soms dusdanig aantrekkelijk, dat het een feest zou moeten zijn om je door hen eens fijn te laten inzepen. Maar mijn vader is kennelijk elke verlokking voorbij.
Hij heeft een vast repertoire van antwoorden, waarvan de mooiste is: "Ik zit net!" Hij doet namelijk niet anders dan zitten.
Daarnaast kennen we van hem:
"Ik heb al gedoucht."
"Ik heb er geen behoefte aan."
"Moet ik me wéér uitkleden."
"Hou er nou maar over op."
En dan wordt hij kwaad en nerveus. Dat helpt. Men houdt erover op.

Op zeker moment ontdekte ik dat ik de enige was die overwicht had op mijn vader. Na wat moeizame uitleg kon ik hem verleiden tot wat ik noemde 'de superdouche'. Een extra wasbeurt als aanvulling op zijn eigen inspanningen. Die moest ik hem dan wél zelf toedienen. Dat ging de eerste keer niet zonder slag of stoot. Uiteraard kwamen de gebruikelijke bezwaren en weigeringen. Daarom besloot ik eerst maar het aquarium in de vensterbank schoon te maken. Die ene bejaarde goudvis kan namelijk óók allang niet meer voor zichzelf zorgen. Mijn vader liet ik intussen mentaal inweken, dan kon hij vast wennen aan het het idee dat hij die dag toch echt onder de douche moest. Die strategie werkte.

Om de dag sta ik nu degene tegen wie ik als jongetje zo opkeek uit zijn onwelriekende kleren te helpen. De volgetankte luierbroek beiert bijkans zwaar tussen zijn stramme knieën. Ik ontwikkel al snel de vaardigheid om hem daar rap van te ontdoen, want meer dan een minuut mijn adem inhouden lukt niet.
Daarna kan ik hem eindelijk onder de bevrijdende verfrissing van de waterstraal zetten. Onwillekeurig huppelen namen als Augias en Kärcher opgetogen door mijn gedachten. Streng roep ik mijzelf tot de orde. Want tussen de damp van de warme waterstralen staat als een spookachtig toekomstbeeld de onverbiddelijke ontluistering van de ouderdom voor mij. Daar moet ik liefdevol mee omgaan, want straks ben ik het zelf.
En dus spons ik extra toegewijd met overvloedig schuim voorzichtig van top tot teen mijn vaders oude vel, dat futloos en hier en daar wat sleets om zijn knoken hangt.

Na afloop zit de oude baas met een schoon kloffie genietend in zijn leunstoel.
Trots verklaart hij tegenover mijn moeder dat zo'n douche toch altijd weer lekker is.
Dat flikt hij wel vaker, doen alsof het zijn eigen initiatief was.
"Vroeger ging ik elke dag zwemmen. In hoe heet dat daar... Het Zuiderbad."

Tags:
mantelzorg

[Aantal woorden: 891 - Aantal keer gelezen: 11]

Tweet

 

 

 

Geef een reactie: