Een bikkelharde strijd
Dinsdag 23 Mei 2006 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
In mijn flatgebouw woedt al maandenlang een bikkelharde strijd. Een strijd om een briefje.
Dat zit zo. De glazen tussendeur bij de ingang sluit niet helemaal goed. Althans, niet automatisch goed. Je moet hem altijd eventjes aandrukken.
Nogal wat oudere mensen in deze torenflat zijn bang voor onguur volk. Zij vrezen in hun appartement bestolen, beroofd, gewurgd, opgelicht of anderszins gemaltraiteerd te worden. Vandaar een briefje op de tussendeur, met het vriendelijk verzoek aan iedereen om goed te controleren of de deur inderdaad gesloten is.
Geen idee wie dat briefje opgehangen heeft. Maar nog geen dag later was het weg. Want kennelijk zijn er weer andere mensen die vinden dat opgehangen briefjes slordig staan.
De volgende dag hing er weer een nieuw briefje. Dat verdween eveneens.
Er verscheen er een langer briefje. Daarop stond de vraag wie er zo kinderachtig was om steeds dat briefje met het verzoek om de deur goed te sluiten weg te halen.
Ook dit briefje was op zeker moment weer verdwenen. Hierop werd de tekst van het briefje wederom uitgebreid. De schrijver dreigde dat hij nog een hééééle stapel had en tot in de eeuwigheid kon blijven doorgaan met briefjes ophangen.
Ik ga de huisbaas waarschuwen dat hij die deur nou eindelijk eens repareert. Wat hier gaan anders dooien vallen, dat zie je aan het verbitterd fanatisme waarmee de strijd wordt gevoerd.
Ondertussen heb ik stiekem het vermoeden dat een simpel taalprobleem de briefjesoorlog gaande houdt, zonder dat de partijen dit in de gaten hebben. Elke week namelijk dweilt een oude Turkse schoonmaker de hal en lapt hij het glas van de tussendeuren. Hij is een bijzonder aardige man, maar zijn Nederlands is waardeloos. Ik hoor hem al mompelen: "Nieks op rame plakke. Rame moete sjchoon! Weg papiertje!"
| Tweet |
