Broederliefde

De vriend die ik als een broer beschouw is plotseling opgenomen in het hospitaal met een heel foute ziekte. Dermate fout dat hij daar binnen kortere of langere tijd aan doodgaat. Maar hoe dan ook te kort om zijn langste tijd al gehad te hebben.
Zo'n onheilstijding komt altijd overwacht en op het verkeerde tijdstip. Heel verkeerd is bijvoorbeeld het ogenblik van wakker gebeld worden op de vroege ochtend van mijn verjaardag. Maar ach, voor dit soort berichten is er nooit een goed moment, dus dan kan het evengoed maar gebeuren wanneer ik tegen mezelf net 'langzallieleven' lig te dromen. Misschien helpt het voor hém ook nog wat, bij nader inzien...

Deze morgen ben ik direct gaan kijken hoe hij er bijligt, mijn broer. Z'n eerste stralingsbombardement kreeg hij met spoed dit weekend al, want er dreigt een hoge dwarslaesie. Ik betreed zaal 2B36 en zie dat hij gelukkig nog monter uit de ogen kijkt, zeker gezien de omstandigheden.

"Dat heb je weer lekker getimed, lul!" zeg ik liefdevol tegen hem. Want zo kunnen wij met elkaar praten, altijd. Ik weet dat hij begrijpt dat in zo'n voor buitenstaanders harteloze zin al mijn angst en ongerustheid ligt besloten. Mijn broer en ik verpakken onze bezweringsformules in harde humortaal. Hij is nog erger dan ik, want hij is het grootste deel van zijn leven al invalide door de psoriasis en rheumatische artritis. Om zoiets te verdragen heeft hij zich het pantser van cynisme moeten aanmeten tegenover het leven en het functioneren van zijn lijf.

Mijn broer en ik hebben allebei geen broers, alleen maar zusters. Daarom hebben wij al jaren geleden besloten elkaars broer te zijn. Mijn moeder reageerde zeer begrijpend en zei alleen maar: "O, da's mooi."
Wij verdroegen elkaars eindeloze gezeik over ontspoorde liefdes, gedonder op het werk en de toestand in de wereld. We wierpen elkaar het touw toe wanneer één van ons zich in de put bevond.

Na krap drie kwartier zeg hij: "Donder nou maar weer op, want ik ben moe."
En ik ga, want ik laat hem toch niet alleen, dat weet hij. Dit keer zal ik een heel lang en stevig touw moeten zoeken, vrees ik...

Humor van oude heren

Oude heren hebben een speciaal soort humor. Het viel mij bij Claus ook op. Ik herken het van mijn vader. Natuurlijk gaat dit lang niet op voor alle oude bazen, maar je hebt van die prachtige, feitelijk leeftijdloze mannen. Ze zijn eigenlijk ook nooit bejaard te noemen. Vandaar dat ik ze maar even apart zet als 'oude heren'.

De humor van de oude heren is er een van zelfrelativering, schalks en liefst ontdeugend. Ze bespotten hun eigen zwakheden in het besef dat de beste kansen in hun leven reeds lang verkeken zijn. Ze hebben zich erbij neergelegd, maar laten via kleine baldadigheden merken dat binnen het versleten casco nog steeds een snaakse jongeling schuilt.

Ze zijn vertederend, de oude heren die, wanneer hun vrouw op hen foetert, achter haar rug gekke bekken zitten te trekken.
Met een twinkeling in de ogen, welke met de jaren alleen maar jeugdiger is geworden, sjansen ze nog stiekem een beetje met de jongedames achter de kassa. En zij glimlachen vertederd, die jongedames, voelen zich soms zelfs nog gevleid, een enkele maal tot lichtelijk blozens toe. Met de onschuld van de ouderdom durft zo'n heer wat meer, in de veilige wetenschap dat hij geen kwaad meer kan.

Het is mooi om te zien hoe charme met de jaren rijpt, als een goede volle wijn...

Vrijdag de dertiende

Vrijdag de dertiende om 13 uur een afspraak bij de tandarts hebben. Dát is pas het noodlot tarten!
Nu nog afwachten tot de verdoving is uitgewerkt...

Om te janken

Soms kom je jezelf op een vreselijke manier tegen! Dan wordt het bijzonder moeilijk de coherentie van het ego nog enigszins intact te houden. Want zeg nu zelf: is het niet om te janken wanneer je ineens staat ingedeeld als hulpleider en tijger Shere Khan bij de Welpen?
Ik weet van niks! Ik heb nooit bij de Scouting gezeten! Ik heb nooit iets moeten hebben van dat stelletje pedo-padvinders!
Zul je net zien: komt straks het Algemeen Strafblad erachter! Dan moet ik óók Spong inhuren om mijn naam te zuiveren. Alweer niet goed voor mijn reputatie!

Korte verklaring

"Ik heb de race-kak. Ik ga dus nu meteen richting..." En weg is hij al.
Kijk, dat zou de politiek nu een stuk interessanter maken!
Heeft Kok nooit de race-kak? En wat moet je doen wanneer een kabinetscrisis en de race-kak zich tegelijk voordoen? Welke prioriteiten stel je in zo'n geval? Ik durf te wedden dat Kok in zo'n geval het kabinet nog maar even overeind laat staan en eerst richting het parlementaire privaat spurt.
De Rijksvoorlichtingsdienst zegt in zo'n geval: "De premier staat onder grote druk."
Nou, ik ook. Uw verslaggever zit met zijn notebook op de pot, met zijn nieuwspoort bovenop het crisisgebeuren...

De APK

Vandaag is mijn oude Toyota naar de APK geweest. Hij kwam erdoor. Toen ik hem kwam ophalen stond hij buiten opgelucht te glimmen. Volgens de garagehouder kon hij weer met gemak een jaartje mee. En inderdaad, de motor sprong kwiek aan, als om het gelijk van de autodokter te onderstrepen.

Terwijl ik voor mijn huis parkeerde zag ik mijn buurvrouw. Zij zag mij niet, want zij loopt krom en ziet alleen nog maar het trottoir en de inhoud van het mandje op haar rollator. Zij is 92. Zij rolt behoedzaam voort, op weg naar een verre bestemming. Zo oogt het tenminste altijd. Vast op koers, in traag maar gestaag tempo. Als vroeger de pakketboot naar Indië, die bij vertrek het geduld uitstraalde dat is gekoppeld aan het besef nog maanden voor de boeg te hebben. Het maakt dan niet meer uit hoe ver je gaat. Alles is ver.
Mijn buurvrouw is waarschijnlijk alleen op weg naar de krantencontainer aan het eind van de straat. Maar haar bestemming had net zo goed Wladiwostok kunnen zijn.

Indoor picknick

In de periode rond mijn verjaardag organiseer ik altijd een picknick voor mijn vrienden in mijn huiskamer. In oktober kan dat namelijk meestal niet buiten. Iedereen neemt zelf iets te eten en te drinken mee. Het gezelschap is aardig multicultureel, met als gevolg een even gevarieerd als afgeladen buffet. Mijn vriendin en ik hoeven in de week daarna niet te koken, zoveel blijft er over.
Kinderen en honden zijn uitdrukkelijk van deze party uitgesloten. Deze categorieën hebben namelijk de onhebbelijkheid om op een huiselijke bijeenkomst veruit dominant te zijn. Ze moeten en zullen aandacht hebben.
Honden beginnen zichzelf te bedienen en kwispelen de glazen van tafel. Kinderen doen alsof het hun eigen partijtje is en schreeuwen overal doorheen. Wanneer je niet op ze let gaan ze ervoor zorgen dat je daar spijt van krijgt.