Nut koeienfluisteraar erkend

Enige tijd geleden heb ik bij mijzelf een heel bijzondere nieuwe gave ontdekt: het koeienfluisteren.
Via lichaamstaal slaag ik erin contact te maken met bijvoorbeeld een enigszins depressief rund.
Met deze revolutionaire methode stel ik vast wat er precies aan schort.
Vaak blijkt dan al snel dat de oorzaak met enkele simpele ingrepen weg te nemen is.

Huttentut

Vandaag voelde ik mij een biobarbaar: ik had nog nooit gehoord van de huttentut.
Wel van de Hottentot. Dat is oorspronkelijk een lid van het Khoikhoi-volk uit zuidelijk Afrika.
De Hottentotten kent iedereen. Van de tentententoonstelling.
Ze bestaan echter bijna niet meer. Ze zijn grotendeels uitgeroeid door de Boeren, de slavernij en de pokken.

De huttentut daarentegen was mij volslagen onbekend. Het is een plant, leerde ik uit de krant.
En het ergste van alles is nog dat deze nieuwe kennis tot mij moest komen via megamilieuvervuiler KLM.

Dieren tegenwoordig minder slim?

Zijn de dieren van tegenwoordig nou minder slim, of vergis ik me? Zijn ze door inteelt dusdanig teruggevallen in intelligentie, dat het bijvoorbeeld niet meer de moeite waard is om er televisieseries over te maken?
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik er niet meer zo op let. Maar het laatste slimme dier dat ik tijdens het zappen voorbij heb zien komen was geloof ik Commissaris Rex.

Vroeger had je uiterst snuggere dieren, die ook qua ethisch besef soms ver boven de mensen in hun omgeving uitstaken. Zij wisten altijd feilloos goed van kwaad van onderscheiden en de boeven eruit te pikken.

Mijn eerste kennismaking met een intellectueel hoogstaand dier was op de lagere school, waar de oude meester Ruys ons voorlas uit Snuf de Hond. Van het verhaal herinner ik me niets meer, maar ik weet wel dat Snuf zo'n beetje onze enige dierlijke verzetsheld uit de Tweede Wereldoorlog is geweest.
Opmerkelijk genoeg was Snuf een Duitse herder, maar hij verloochende zijn afkomst en kwam in opstand tegen het Nazi-bewind.
Er waren dus ook nog goede Duitsers in die tijd!

De slapende hamster

Bij sommige zoekopdrachten die ik in mijn statistieken zie, maak ik me toch wat zorgen. Vooral als ze zo te zien van kinderen komen. Dan kunnen er hele drama's achter schuilgaan.

Laatst zag ik een zoekopdracht van Nellie, acht jaar.
Ik kan natuurlijk niet in mijn statistieken zien dat het een meisje van acht jaar is dat Nellie heet, maar dat praat wat makkelijker. Als u informatie heeft dat ze anders heet hoor ik dat wel.
Voorlopig is het Nellie.
Nellie stelde google de vraag:
"Hoe lang slaapt een dwerghamster?"

Nu kun je natuurlijk wel meteen botweg roepen:
"Nou, Nellie, na drie dagen zou ik met toch een beetje ongerust gaan maken als ik jou was!"
Maar daar help je zo'n kind natuurlijk niet mee.
Dat geeft maar trauma's.

Want ja, zo'n vraag komt natuurlijk voort uit het feit dat haar hamster al geruime tijd niet meer reageert op prikkels van buitenaf.
En zoals u weet kunnen door kinderen toegediende prikkels toch behoorlijk heftig zijn, dus daar kan het niet aan liggen.
U wilt niet weten wat kinderen (en trouwens ook volwassenen) allemaal kunnen uithalen met dwerghamsters.

Sieb is zoek

Sieb is zoek. Sieb is een hond die blijkbaar bij ons in de buurt woont. Dat heb ik nooit geweten, totdat Sieb zoek was. Toen hingen er overal briefjes met zijn foto.

Klik op de foto om het hele briefje te lezen

Het verbaast me eerlijk gezegd niet dat Sieb zoek is. Hij ziet er wat gedeprimeerd en levensmoe uit. Oud en der dagen zat, zoals dat heet.
Ik geef het baasje (m/v) dus weinig hoop. Voor een ongeluk wordt gevreesd, zeggen ze dan altijd.
We zouden nog kunnen navragen bij de twee Chinese restaurants hier in de buurt. 
Maar dat is flauw. 
Bovendien, Sieb is oud en taai. Dus waarom zouden ze Sieb grijpen als er ruim voldoende sappige jonge honden in de wijk dartelen?

Straathonden

Soms is het moeilijk om de juiste prioriteiten te stellen in het leven.
Wat is hoofdzaak, wat is bijzaak? 
Bij ons in de hal van het flatgebouw hing een poster.
Hij is nu weg. 

Hij was van de Stichting Straathonden Dominicana.
Deze stichting komt op voor de -u raadt het al- straathonden in de Dominicaanse Republiek.
De vrijwilligers van de stichting zetten zich geheel belangeloos in voor de zielige zwerfhonden.
De honden worden gesteriliseerd, ingeënt en ontwormd. 

Dat is heel nobel en mooi van de vrijwilligers. Het getuigt van een grote dierenliefde. 
Wie bekommert zich anders om de straathonden in de Dominicaanse Republiek? 
Mensen zoals ik in elk geval niet!

De Dominicaanse Republiek... Was dat niet één van de armste landen ter wereld? Even googelen levert de volgende cijfers op:
Bijna één derde van de bevolking is ondervoed. Tweeënveertig procent leeft onder de armoedegrens. Ruim zestien procent moet rondkomen van minder dan twee dollar per dag.
Hier ontstaat een ethisch dilemma. Hier moet ik over na gaan denken. Liefst hardop.

De mus

Mussen zijn fascinerend. Ik ga de laatste weken vaak met ze om. Er ontstaat zelfs een zekere band.
Toen ze hun nest hadden onder de dakpannen bij de buren, was ik wel zo goed om af en toe een boterham neer te leggen of ze kruimels toe te werpen.

De mus is een standvogel. Dat betekent dat hij zomer en winter op dezelfde plek blijft wonen. Daarom heb ik besloten om onze eigen huismussen een naam te geven.
Ik noem de mannetjesmus Joop. Dat lijkt me wel een goede naam voor een mus. Het is tenslotte van oudsher echt een proletarische vogel. Die ga je geen Bernhard-Floris noemen of iets dergelijks.