Mislukte schrijvers

Waarschijnlijk gaat u zich nu aangesproken voelen. Want als u een weblog runt is er dik kans dat u een narcistische, gefrustreerde, pedante mislukte schrijver bent. Althans zo'n beetje volgens ene meneer Alexander Loudon. Via JW stuit ik op een schrijfseltje van hem, getiteld "Weblogs: hype of niet?".
En ja hoor, daar gáán we weer op de toer van een beetje laatdunkend doen over het fenomeen weblog.

Mislukte schrijvers

Waarschijnlijk gaat u zich nu aangesproken voelen. Want als u een weblog runt is er dik kans dat u een narcistische, gefrustreerde, pedante mislukte schrijver bent. Althans zo'n beetje volgens ene meneer Alexander Loudon. Via JW stuit ik op een schrijfseltje van hem, getiteld "Weblogs: hype of niet?".
En ja hoor, daar gáán we weer op de toer van een beetje laatdunkend doen over het fenomeen weblog.

Loudon ziet in weblogs geen bedreiging voor de bestaande media. Tja knul, wat moet ik met die constatering? De bestaande media zijn ook geen bedreiging voor weblogs. Eigenlijk zou dát vreemde feit een veel interessanter onderwerp voor een artikeltje zijn!
Helaas ontbeert Loudon de journalistieke creatieviteit om deze invalshoek nu eens op te pikken. Hij tuft in zijn opstel door op een reeds eindeloos afgeragd spoor. De opkomst van het weblog wordt verklaard uit de aanwezigheid van narcistisme, mislukte schrijvers, frustratie, latente minderwaardigheidscomplexen en pedante behoeften. U merkt aan mijn toonzetting: neerbuigendheid gaat ook mij gemakkelijk af, dus ik ga nog even lekker door zo...

Vreemd genoeg neemt Loudon het instrument van het webloggen ineens wèl serieus als bedrijven het proberen te gebruiken voor interne communicatie. Dan is het plotseling een interessante toepassing voor kennismanagement.
Aha, pretentieuze term: kennismanagement. Dan ga ik natuurlijk even kijken wat het door hem aangehaalde bedrijf Traction daarvan bakt. Vergroot het plaatje en je ziet dat het eigenlijk niets méér voorstelt dan een gedigitaliseerd kantoorkrantje. Kennismanagement, Loudon, daar komt toch echt wat meer bij kijken...

Uiteraard verschilt het inhoudsniveau van weblogs. Die vaststelling is gemakkelijk gescoord bij dergelijke grote aantallen, dus daarover hoeven we geen discussie op touw te zetten. En ook de bestaande media verschillen in kwaliteit, zelfs dermate dat ik liever ieder willekeurig weblog lees dan dat ik naar een aflevering van Big Brother kijk. Menig kwakkelend theatergezelschap zou jaloers zijn op de bezoekersaantallen van sommige weblogs.

Ga alsjeblieft ook niet zo verheven zitten doen over de 'schrijfkunst' en godbetert mensen aanraden een cursus 'weblogschrijven' te volgen. U denkt dat ik het verzin, maar de door Loudon aangehaalde John C. Dvorak beveelt het serieus aan.

Het is elke keer weer dieptreurig te merken dat critici van het medium weblog totaal blind zijn voor de essentie en potentie van deze nieuwe (nou ja, nieuwe...) ontwikkeling. Meneer Loudon: niet oordelen vanuit traditionele kaders! Niet denken dat een weblog pas recht van bestaan heeft wanneer het rijp is voor 'Zeeman met Boeken'.

Het is omgekeerd: door de hoge productiekosten van gedrukte en audiovisuele media is het 'filter' dermate fijnmazig geworden dat ons veel interessants onthouden wordt. En die barrière is nu weg! Dank zij internet en het weblog. Dank zij grote aantallen mensen die -o wonder!- ook zonder cursus iets interessants blijken te produceren.

De laatste hobbel zal binnen afzienbare tijd worden genomen: het beeldscherm. Zoals ik begin mei schreef zal de beeldschermtechniek in de nabije toekomst dermate door-ontwikkeld zijn dat straks slechts een lichtgewicht, buigzaam vel op onze schoot rust.

Handig om comfortabel al die mooie weblogs te lezen, meneer Loudon! Of om een actuele Heineken commercial te parafraseren: beginnurlekkerzelluf één!

Verbaal kietelen

Schrijven op het web is een wijdverbreide bezigheid geworden. Afgaande op 'Tonie's startpagina' van Tonie van Ringelestijn zijn er momenteel ongeveer 135 Nederlandstalige sites waarop in één of andere vorm geschreven wordt. Hieronder vallen de mensen die alleen links verzamelen en deze van commentaar voorzien, maar er zijn ook genoeg sites waar dermate uitgebreid wordt geschreven dat een abonnement bij de openbare bibliotheek bijkans overbodig wordt.

René Kasbergen beschrijft in zijn scriptie 'Egodump' uitgebreid het fenomeen van het webschrijven, dat onder de ingewijden bekend staat als webloggen en lifeloggen. Hiermee verkrijgt de schrijfgemeenschap via het wetenschappelijk tintje natuurlijk weer wat extra status.

De kunst van het webschrijven vergt naast minstens enig talent en originaliteit vooral doorzettingsvermogen. Om dit vermogen op peil te houden is in de software die doorgaans voor het schrijven wordt gebruikt een reactiemogelijkheid ingebouwd.

Hoofddoel van de webschrijver (m/v) is gelezen worden, maar vervolgens dienen de lezers bij voorkeur zo massaal mogelijk te reageren. Virtuele schouderklopjes houden het schrijfproces gaande, virtuele schimpscheuten scheiden het kaf van het koren.

Tevens worden de bezoekersstatistieken met argusogen gadegeslagen. Weliswaar komen de meeste auteurs er nooit achter waarvóór ze het allemaal doen, maar voor wie en voor welke aantallen is toch het minste wat ze willen weten.

Ook het niveau van reacties is zeer belangrijk voor de serieuze auteur. Immers, het is geen kunst om met een foto van de skippieballen van Katja Schuurman of andere ero-uitbundig poserende dames grote aantallen reacties te scoren. Op zijn minst dient het prammenplaatje vergezeld te gaan van een vakkundig geschreven commentaar. Vrouwelijke auteurs die hun eigen biologische weelde via de webcam in de etalage zetten worden al snel beticht van 'oneerlijke concurrentie'.

Kortom, door de waarachtige webauteur worden van u als lezer grote aantallen oprechte reacties verwacht. Zie het maar als een soort virtueel stimuleringsfonds. U kunt als u wilt zó beginnen bij de dames Marti en Puck, zij smachten zogezegd naar verbale stimulansen.

Gebruikte bronnen:
Merel Roze, Tonie van Ringelestijn, Bob den Otter

Harde return

Met duivels genoegen ondersteun ik de actie om spambots een koekje van eigen deeg te geven. Het resultaat staat op deze pagina (met dank aan collega's).
Meer informatie over deze actie vindt u bij Schockwellenreiter.

Wèl een heel vermoeiende bezigheid trouwens. Dan ga ik nu maar even lekker op de bank liggen uitspammen.

Update: nu met enkele tips op de pagina om je email adres te verbergen.

Mao

Dankzij Joeri en Juul heb ik kunnen vaststellen dat Verbal Jam in China vrij gelezen kan worden.
Ik weet niet zo goed of ik dat nu als een compliment moet beschouwen, want ik ben graag ietwat controversieel.

Wat moet je eigenlijk op je site zetten om niet in China gelezen te mogen worden?

"Mao is een Mietje?"

Over een tijdje zal ik nog eens controleren of ik daarmee de partijkaders in het harnas heb gejaagd.

Test uw eigen site hier op China-bestendigheid.

Citaat

About:blank is een loffelijke poging tot e-zine 'voor webloggers, door webloggers'. Zoiets moet natuurlijk nog wat groeien. Ik zal daarom de laatste zijn om het initiatief in de ontwikkelingsfase direct de kop te snellen.
Maar breng mij niet in verzoeking, ik smeek u, met een zin als: "Een reactiemogelijkheid geeft lezers de mogelijkheid tot reageren (...)"
Ik ben erg leergierig, maar dit schiet niet op natuurlijk.

Memo

Een memo aan de gewaardeerde bezoekers:

• Dit is géén lifelog!
• Dit is géén linklog!
• Dit is géén log!
• Om u voor te zijn: dit is óók niet niks!

Wij houden niet van vakjes, hokjes en etiketjes.

Wanneer u wilt weten wat Verbal Jam dan wèl is kunnen we in z'n algemeenheid stellen: Verbal Jam is 'je van hèt!'.