Archief: artikelen van
Zaterdag 28 Juni 2003 in categorie Verhelderende Gesprekken
"Wist je dat ze M. uiteindelijk maar kunstmatig hebben geïnsemineerd?"
"Ja, dat wist ik. Sterker nog: ik heb het je zelf verteld!"
"Ga weg! Werkelijk? Heb ik dat van jou?"
"Ja, en ik heb je ook laten beloven het niet verder te vertellen!"
"Wie zegt dat ik dat doe dan?"
"Je vertelt het nu toch aan mij?"
"Als ik het van jou heb kán dat toch gewoon?"
"Nee, want je was vergeten dat je het van mij had. Dus ben je het eigenlijk nu gewoon aan het doorvertellen!"
"Jezus man, wat maakt het uit! Het blijft toch feitelijk nog onder ons?"
"Helemaal niet! Want ik zei er nog bij: Denk erom, je hebt het niet van mij!"
"Dus jij vindt dat als ik het niet van jou heb, ik het eigenlijk nu gewoon aan een derde zit door te vertellen?"
"Juist, je snapt het! Daar komt het dus spijkerhard op neer, jij onbetrouwbare hond!"
"Als ik het niet van jou heb, hoe kon jij dan al weten dat ze M. uiteindelijk maar kunstmatig hebben geïnsemineerd?"
Moest ze daar eigenlijk voor langs zo'n K.I.-station?
Vrijdag 27 Juni 2003 in categorie Opinie
India hoeft geen ontwikkelingshulp meer van kleine landjes zoals Nederland, hoorde ik onlangs. Gezien ons huidige begrotingstekort komt het minister Van Ardenne van Ontwikkelingssamenwerking natuurlijk prima uit dat zij deze fooi van 71 miljoen euro voortaan in de knip mag houden.
Nog dertien andere kleine geldschietertjes worden eveneens vriendelijk bedankt. Er wordt alleen nog zaken gedaan met financiële patsers als de Verenigde Staten, Japan en Groot Brittannië.
Natuurlijk zijn er zeer grote groepen mensen in India die alle beetjes hulp prima kunnen gebruiken. Toch was ik redelijk verbijsterd dat wij überhaupt tot dusver nog ontwikkelingshulp verstrekten aan een land dat blijkbaar geld genoeg heeft om er een kernwapenprogramma op na te houden. Maar als ik dat zeg zal ik wel weer te simpel denken...
Hoewel misschien meer mensen dat zouden moeten doen: simpel denken.
Donderdag 26 Juni 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Vandaag houden we even 'open microfoon', of in dit geval: open weblog. Heel veel lezers blijken namelijk in staat tot sappige verhalen. De reden dat ik zelf niet schrijf is dat ik momenteel onder zware mentale druk sta en een spreekverbod opgelegd heb gekregen ten aanzien van het onderwerp 'joodse schoonmoeder'. Kenners van dit fenomeen zullen nu met mij meeleven.
Ik zou zeggen: gaat uw gang, maar houd u s.v.p. wel aan de Verbale Voorwaarden
Dinsdag 24 Juni 2003 in categorie Satire
Ik ben de Verjaardagverpester. Ik zorg dat iedere jarige bij wie ik op bezoek kom blij is wanneer het allemaal weer achter de rug is.
"Doe je nog iets aan je verjaardag?"
Wee de ongelukkige die hierop bevestigend antwoordt. Die schop ik meteen de moed uit z'n schoenen.
"Hoe oud werd je ook alweer? Dertig? Tjesus, laat ik nou denken dat je vijfenveertig wordt! Hoe kom ik nou bij vijfenveertig? Wordt het niet langzamerhand tijd dat je de tel kwijtraakt?"
Dat is een menslievender opmerking dan hij op het eerste gezicht lijkt. Van verjaardagen ga je je steeds ouder voelen en dat willen de meeste mensen juist voorkomen.
Neem een voorbeeld aan de dieren. Dieren tellen hun leeftijd niet. Dieren noemen elkaar dan ook geen 'ouwe lul' of 'ouwe taart'. Dieren onder elkaar zijn leeftijdloos, vieren hun verjaardag niet, behalve op menselijke verjaardagskaarten.
Maar mensen moeten zo nodig alles bijhouden. En het dan ook nog vieren. Tot in het absurde toe, zoals de honderdvijftigste verjaardag van Vincent van Gogh. Ik weet al niet wat ik voor de levenden moet kopen, laat staan voor de doden. Ja, want ze willen natuurlijk ook nog een cadeautje. Ze hebben alles al, maar toch moet en zal je een week lang stad en land aflopen op zoek naar iets onzinnigs. Ten einde raad besluit ik dan maar weer tot een boekenbon. Of bloemen. Want met bloemen komen ze niet zo makkelijk weg. Die moet je in een vaas zetten en dat is klerewerk. Later gaan ze smerig stinken en dat was uiteindelijk dus mijn bedoeling.
Op het verjaardagsfeestje zit je in een kring met mensen waarvan je de meeste niets te zeggen hebt omdat je ze al vaker ziet dan je lief is. En in het uitzonderlijke geval dat je nog wél iets nieuws uit te wisselen hebt wordt dit onmogelijk gemaakt door een driejarige lastpak die er continu op hoge toon doorheen jengelt.
"Moet die kleine niet eens naar bed?"
Nee, die kleine moet nooit naar bed, want hij heeft vanmiddag al geslapen. Die wil dus nog even Nova kijken.
"Wat wil je drinken?"
"Doe mij maar een lekker glas yoghurt met bosvruchten."
"Dat heb ik niet in huis..."
"Ja, kom effe, je viert het of je viert het niet. Geneens yoghurt! Nou, geef dan maar weer water..."
En dan heb ik de gave om daarbij een gezicht te kunnen trekken waardoor ze zich nog dagen schuldig voelen.
Ik heb wel iets beters te doen dan te luisteren naar de zwangerschapsverhalen van een nicht. O, en ze weten al dat het een jongetje wordt.
"Je gaat het toch niet in je hoofd halen om zijn verjaardagen óók nog eens te gaan vieren, hè?"
Ik ben een echt party-beest, dat merkt u. Gek genoeg zijn er altijd mensen die beginnen te zeuren dat ik ongezellig en saai ben. Niet hypocriet gaan lopen doen! Wie verjaardagen leuk vindt is een masochist of een kadosjop-eigenaar. Probeer maar eens zonder te zuchten uit te rekenen hoeveel keer u de afgelopen tien jaar binnen uw familie de klos was op dit gebied. U zult tot de ontluisterende conclusie komen dat u van al die verjaardagen van anderen feitelijk ouder bent geworden dan van uw eigen.
Laatst zag ik bij de boekhandel van die leuke felicitatiekaarten: 'Oeps! Vergeten..!' stond erop. Ik heb er direct vijftig van gekocht.
"Dat had je nu niet moeten doen..!"
Dinsdag 24 Juni 2003 in categorie Even afreageren
Ik ben de Verjaardagverpester. Ik zorg dat iedere jarige bij wie ik op bezoek kom blij is wanneer het allemaal weer achter de rug is.
"Doe je nog iets aan je verjaardag?"
Wee de ongelukkige die hierop bevestigend antwoordt. Die schop ik meteen de moed uit z'n schoenen.
"Hoe oud werd je ook alweer? Dertig? Tjesus, laat ik nou denken dat je vijfenveertig wordt! Hoe kom ik nou bij vijfenveertig? Wordt het niet langzamerhand tijd dat je de tel kwijtraakt?"
Dat is een menslievender opmerking dan hij op het eerste gezicht lijkt. Van verjaardagen ga je je steeds ouder voelen en dat willen de meeste mensen juist voorkomen.
Neem een voorbeeld aan de dieren. Dieren tellen hun leeftijd niet. Dieren noemen elkaar dan ook geen 'ouwe lul' of 'ouwe taart'. Dieren onder elkaar zijn leeftijdloos, vieren hun verjaardag niet, behalve op menselijke verjaardagskaarten.
Maar mensen moeten zo nodig alles bijhouden. En het dan ook nog vieren. Tot in het absurde toe, zoals de honderdvijftigste verjaardag van Vincent van Gogh. Ik weet al niet wat ik voor de levenden moet kopen, laat staan voor de doden. Ja, want ze willen natuurlijk ook nog een cadeautje. Ze hebben alles al, maar toch moet en zal je een week lang stad en land aflopen op zoek naar iets onzinnigs. Ten einde raad besluit ik dan maar weer tot een boekenbon. Of bloemen. Want met bloemen komen ze niet zo makkelijk weg. Die moet je in een vaas zetten en dat is klerewerk. Later gaan ze smerig stinken en dat was uiteindelijk dus mijn bedoeling.
Op het verjaardagsfeestje zit je in een kring met mensen waarvan je de meeste niets te zeggen hebt omdat je ze al vaker ziet dan je lief is. En in het uitzonderlijke geval dat je nog wél iets nieuws uit te wisselen hebt wordt dit onmogelijk gemaakt door een driejarige lastpak die er continu op hoge toon doorheen jengelt.
"Moet die kleine niet eens naar bed?"
Nee, die kleine moet nooit naar bed, want hij heeft vanmiddag al geslapen. Die wil dus nog even Nova kijken.
"Wat wil je drinken?"
"Doe mij maar een lekker glas yoghurt met bosvruchten."
"Dat heb ik niet in huis..."
"Ja, kom effe, je viert het of je viert het niet. Geneens yoghurt! Nou, geef dan maar weer water..."
En dan heb ik de gave om daarbij een gezicht te kunnen trekken waardoor ze zich nog dagen schuldig voelen.
Ik heb wel iets beters te doen dan te luisteren naar de zwangerschapsverhalen van een nicht. O, en ze weten al dat het een jongetje wordt.
"Je gaat het toch niet in je hoofd halen om zijn verjaardagen óók nog eens te gaan vieren, hè?"
Ik ben een echt party-beest, dat merkt u. Gek genoeg zijn er altijd mensen die beginnen te zeuren dat ik ongezellig en saai ben. Niet hypocriet gaan lopen doen! Wie verjaardagen leuk vindt is een masochist of een kadosjop-eigenaar. Probeer maar eens zonder te zuchten uit te rekenen hoeveel keer u de afgelopen tien jaar binnen uw familie de klos was op dit gebied. U zult tot de ontluisterende conclusie komen dat u van al die verjaardagen van anderen feitelijk ouder bent geworden dan van uw eigen.
Laatst zag ik bij de boekhandel van die leuke felicitatiekaarten: 'Oeps! Vergeten..!' stond erop. Ik heb er direct vijftig van gekocht.
"Dat had je nu niet moeten doen..!"
Zaterdag 21 Juni 2003 in categorie Altijd handig
In computerbladen lees je nog wel eens leuke tips. Zo staat er in de
Computer Totaal van juli/augustus een handigheidje om snel een kladbriefje op je desktop te plaatsen. Voorwaarde is wel dat je Outlook (de grote, dus niet Outlook Express) op je computer hebt staan.
Nu gaat het afdrukken van een syntax in een computerblad nogal eens fout. Meestal komt dit door de opmaak, waarbij de afbreekroutine roet in het eten gooit.
De tip bij Computer Totaal is hier ook het slachtoffer van geworden.
Omdat niet iedereen dat blad leest zal ik de tip hier met u delen, want hij is absoluut leuk. En uiteraard nu met de
juiste syntax.
Rechtsklik op het Bureaublad, kies Nieuw en dan Snelkoppeling.
Type in de invoerregel het volgende (of kopieer eventjes hier vandaan):
Voor Outlook van Office XP:
"C:\Program Files\Microsoft Office\Office10\OUTLOOK.EXE" /c ipm.stickynote
Wanneer u een andere Office versie heeft kunt u het best proberen:
"C:\Program Files\Microsoft Office\Office\OUTLOOK.EXE" /c ipm.stickynote
Let op: die aanhalingstekens horen erbij!
Dubbelklik nu op de snelkoppeling en het zou bingo moeten zijn. Alle aldus gemaakte notities worden opgeslagen in de map Notities van Outlook zelf en zijn daar dus altijd weer terug te vinden.
En geen gezeur dat u geen Outlook gebruikt. Dit was gratis.
Zaterdag 21 Juni 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
U heeft vast wel eens de plaatjes gezien die verschillende dingen voorstellen al naar gelang de manier waarop je ernaar kijkt. Het beeld op het netvlies wordt door de hersenen op een bepaalde manier geïnterpreteerd. Er is echter ook een andere interpretatie mogelijk en u kent ongetwijfeld de frustratie wanneer het maar niet wil lukken om te schakelen naar die andere interpretatie. Dit verschijnsel heet
trompe l'oeil, oftewel gezichtsbedrog (letterlijk vertaald: vergissing van het oog). Ik meen dat er in Leiden indertijd wel eens een hele tentoonstelling aan is gewijd.
Een vergelijkbaar fenomeen doet zich soms voor in de taal, bij bepaalde woorden. Bekende voorbeelden zijn woorden als bommelding of pijpetuitje. Maar vandaag werd ik ineens geconfronteerd met een hele
zin in een emailtje die mij op het verkeerde been zette:
"Ben je akkoord als ik om een uur of een maandagmiddag jouw kant uit kom?"
Zeg nu zelf: die moet je toch wel een paar keer overlezen.
Vul gerust de collectie aan.
