Archief: artikelen van
Vrijdag 17 Oktober 2003 in categorie Lijf en ledematen, Politiek & Maatschappij
Die overheid van ons, dat is me er toch eentje. Herhaaldelijk worden wij op onze 'eigen verantwoordelijkheid' gewezen, maar die moeten we voornamelijk nemen als dat goed is voor de rijksbegroting. Voor het overige bemoeit men zich graag overal mee en is die 'terugtredende overheid' een wassen neus.
De overheid zal ons bijvoorbeeld wel eens krachtdadig van het roken afhelpen. En dus is roken op steeds meer plaatsen waar mensen samenkomen verboden. Behalve in de horeca voorlopig, want rokende bewindspersonen zoals Zalm voelen er niets voor om met de winter in zicht op de stoep van café Dudok te moeten blijven staan. Voor de rest gaat men er flink tegenaan. "Edje houdt wel van een sigaretje," vernemen wij op de radio. Maar vanaf 1 januari 2004 heeft zijn collega Piet wettelijk recht op een rookvrije werkplek. Dat komt er in de praktijk op neer dat Edje straks letterlijk in de kou staat, op het balkon of op het dakterras.
Geen nood, ook Edje dwingt men nog wel tot stoppen. Afgelopen week was er zelfs een pleidooi om afkickmiddelen te vergoeden. Dat is mooi. Een soort methadonproject voor rokers. Alles voor de volksgezondheid!
Dan ben je weliswaar fijn van het roken af, maar nog niet van de bemoeizieke overheid. Van stoppen met roken wordt je namelijk dikker. En ja hoor, daar zijn ze weer met hun vermanend voorlichtingsvingertje: Nederland moet meer bewegen, wat er niet aankomt hoeft er ook niet af, maak je niet dik.
Lees verder...
Donderdag 16 Oktober 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Het meest saaie nieuws dat je kunt verzinnen is vakbondsnieuws. Begrijp me goed, vakbonden zijn nuttig, ik ben er zelf lid van en ze moeten blijven. Maar vakbonden zijn niet sexy en er gaat geen spanning en sensatie van uit. Zat ik mij te verheugen op
een hete herfst, bereikt men op de valreep tijdens
het najaarsoverleg toch nog een
sociaal akkoord. Maar er is nog een beetje hoop, want de
achterban ziet het geloof ik niet echt zitten. Misschien krijgen we dan toch nog
harde actie.
U ziet, het sleets geworden jargon type ik cursief, want mentaal slaak ik bij elk cliché een verveelde zucht. De vakbond is misschien teveel een instituut geworden, een
sociale partner die via het
poldermodel tegenwoordig beter met
de werkgevers -toch traditioneel 'de vijand'- door één deur kan dan met de regering. Werd er vroeger werkelijk strijd geleverd, tegenwoordig zit men te dubben of een actie niet te
publieksonvriendelijk is.
Nee, de vakbond is te vanzelfsprekend geworden in Nederland. Het grote publiek weet nauwelijks wat er dankzij vakbonden allemaal in dit land wordt geregeld. Dus wanneer er weer eens actie nodig is ervaart men dit eerder als een last, een ergernis. De vakbond rekent op een
solidariteit die er niet meer is. De
spoorwegstaking van 1903 is nu een eeuw geleden. Toen gold nog: "Gansch het raderwerk staat stil als uw machtige arm het wil..." Daar hoef je nu niet meer mee aan te komen als vakbond, want dan is de reiziger de dupe, dan heb je reizigersvereniging
Rover op je nek.
Misschien zou de vakbond zichzelf eens een bepaalde periode op non-actief moeten zetten, zèlf een jaartje of twee gaan
staken. Eens kijken of de mensen ze gaan missen...
Bent u lid van een vakbond of van BNN?
Woensdag 15 Oktober 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
De 'nieuwe humor' is die van het leedvermaak, die van het voor lul zetten van de medemens. Deze 'nieuwe humor' uit zich met name in de reclame. Bejaarden zijn bijvoorbeeld gewild als slachtoffer en worden bij voorkeur afgeschilderd als seniele idioten. Een multifocale bril moet worden verkocht via een oude dame die een stoel voortschuift in plaats van haar rollator. De makers van het spotje liggen in een deuk om hun eigen vondst. Ondertussen vergeten zij ervoor te zorgen dat ik nog weet om welke brillenwinkel het gaat.
Het is niet slim om bejaarden te grazen te nemen. Reclame en marketing gigant Ogilvy verwacht in haar rapport
'Niet vergrijzen maar verzilveren' dat "de bestedingen door senioren de komende jaren veel sneller zullen groeien dan die van niet-senioren."
“Wij zullen op onze beurt Hertog eens gaan katten!”
De volgende in de rij van irritante geestigheden is
Hertog IJs. In navolging van
Ipse Dixit verklaren wij ons solidair met juffrouw Corrie. Wie is juffrouw Corrie?
Juffrouw Corrie werkt bij Hertog IJs. Zij is de kantinejuffrouw die werd gedegradeerd tot pleeveegster omdat zij het had gewaagd vlaflip te serveren in plaats van
Hertog Zuivelzacht. Terwijl juffrouw Corrie mistroostig met de wc-borstel in de hand voor zich uit staart, komt zo'n Hertog-manager in klootzakpak haar nog even hatelijk afzeiken: "Zo juffrouw Corrie, promotie?"
Wij zullen op onze beurt Hertog eens gaan katten, want dit zijn hele foute reclames, heren van Hertog! Daar houden wij niet van, dit is puberale vrouwonvriendelijke afzeikhumor. En dus starten wij vanaf heden de actie "Juffrouw Corrie in de directie van Unilever!" Jawel, Unilever, want Hertog IJs is natuurlijk helemaal geen ambachtelijk spul, maar komt gewoon van de
IgloMora Groep. En die club hoort bij Unilever.
Zolang juffrouw Corrie nog bij de toiletten staat vinden wij Hertog IJs niet te vreten! En Hertog Zuivelzacht óók niet!
Slogan:
"Die Hertog ruikt naar urine, dus smullen wij liever vlaflip uit de kantine!"
Ja ja, wij hebben óók hele foute humor als het ons zo uitkomt...
En ook de zoekmachines lusten hier wel pap van...
Meer commercials op
Kicksite.
Woensdag 15 Oktober 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
De 'nieuwe humor' is die van het leedvermaak, die van het voor lul zetten van de medemens. Deze 'nieuwe humor' uit zich met name in de reclame.
Bejaarden zijn bijvoorbeeld gewild als slachtoffer en worden bij voorkeur afgeschilderd als seniele idioten.
Een multifocale bril moet worden verkocht via een oude dame die een stoel voortschuift in plaats van haar rollator.
De makers van het spotje liggen in een deuk om hun eigen vondst.
Ondertussen vergeten zij ervoor te zorgen dat ik nog weet om welke brillenwinkel het gaat.
Het is niet slim om bejaarden te grazen te nemen. Reclame en marketing gigant Ogilvy verwacht in haar rapport 'Niet vergrijzen maar verzilveren' dat 'de bestedingen door senioren de komende jaren veel sneller zullen groeien dan die van niet-senioren.'
Lees verder...
Dinsdag 14 Oktober 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
<%image(beatrix look 00.jpg|100|107|)%>
Ik hoor dat ons koningshuis ondanks de
Triple-M Affaires (Máxima, Margarita, Mabel) nog steeds populair is bij ons volk. Ik reken mijzelf dus maar niet tot 'ons volk'. Want ik snap dat niet.
Denk nu eens nuchter na: het is uiteindelijk maar een gewóón gezin met een vrouw, een helaas dooie man, uitvliegende kindertjes en een braaf burgerlijk Avro-lidmaatschap. Kortom, een doorsnee afgebrokkelde hoeksteen van de samenleving. En 'ons volk' gaat daar dan
een heel belangrijk gezinnetje van maken. Dan moeten wij de vrouw des huizes gaan aanspreken met majesteit, mogen wij geen vragen stellen voordat de majesteit iets zegt, moeten wij buigen, moeten wij er een massa geld voor neertellen en laten wij anderen er een ministeriële verantwoordelijkheid voor dragen. Wat dit laatste dan ook moge voorstellen. Voor dit gezinnetje hebben wij de Belangrijkheid erfelijk verklaard. Zijn wij gek geworden?
Ja maar, zegt men dan, ons Koninklijke Huis heeft een ceremoniële functie. Menig land is jaloers dat zij geen monarchie hebben zoals wij.
Inderdaad: de functie van het Koninklijk Huis is louter decorum. Wij sturen onze Nationale Vrouw des Huizes op staatsbezoek. Of zij ontvangt presidenten en ambassadeurs op de thee. Daarmee geven wij een Buitenland te kennen dat wij het serieus nemen en belangrijk vinden. Zoals wij thuis ons dure servies uit de kast trekken bij bijzondere gelegenheden, zo trekt Nederland het Koninklijk Huis tevoorschijn. Ons Koningshuis is dus ons Nationale Servies.
Een extreem duur servies. In deze tijd van rigide bezuinigingen is zoiets niet meer uit te leggen aan de mensen. God is goddorie nog goedkoper! Maar ja, de meerderheid, hè? De meerderheid wil toch dat onze monarchie blijft zitten. Ze eten blijkbaar zelf nog liever hun huis op dan dat ze de monarchie wegsturen.
Het is niet anders. Ik vind echter wèl dat onze koningin er dan
op z'n minst een beetje behoorlijk kan bijlopen! Want haar uiterlijk is werkelijk ten hemel schreiend. Berucht zijn haar hoeden, maar nog ergerlijker is haar kapsel! Deze kunststof retro-ruimtehelm uit de jaren vijftig is al die jaren hetzelfde gebleven. Kan de koningin dan niet een béétje met haar tijd meegaan, opdat ze niet zo uit de toon valt wanneer ze tussen haar schoondochters staat? Dat lijkt mij toch niet teveel gevraagd, wel? Van iemand met zo'n salaris eisen wij een representatief uiterlijk. Dus wat dacht u bijvoorbeeld hiervan, majesteit?
<%image(beatrix looks.jpg|300|127|)%>
Zeg nu zelf: meteen een héél ander gezicht toch?
Of durft Balkenende daar weer geen verantwoordelijkheid voor te dragen?
Maandag 13 Oktober 2003 in categorie Media
Door al dat tumult bekommert niemand zich intussen om de geschonden reputatie van Neeltje Jacoba. Door toedoen van Mabel is zij de afgelopen week diep gezonken, al werd Neeltje geacht vrijwel onzinkbaar te zijn.
Neeltje Jacoba was eens een beroemde reddingboot van de KNRM, die vanuit haar thuishaven IJmuiden tussen 1930 en 1968 tijdens 57 missies 206 mensen het leven redde. Het is een cynische speling van het lot dat zij voor Mabel nu bijna de ondergang betekent.
Lees verder...
Zaterdag 11 Oktober 2003 in categorie Klein Proza
Toen bij mij als peuter een zweem van logisch denken ontwaakte, dacht ik dat de wind er was doordat de bomen bewogen. Ik had deze conclusie getrokken op basis van de bevinding dat er ook wind was als ik met mijn handen wapperde. Daarin zal ik niet de enige zijn geweest.
Het eerste prentenboekje hielp mij uit de droom. De wind komt van een wolk. Deze wolk heeft de vorm van een hoofd met blazende bolle wangen en wijd opengesperde ogen.
Lees verder...
