Dinsdag 07 September 2004 in categorie Schandelijke taferelen
De beschaving zit echt volop in de lift, als we de wereld zo in ogenschouw nemen. De barbarij in de Kaukasus ontwikkelt zich voorspoedig, zelfs de kindertjes worden niet vergeten en in Irak heeft men het edele handwerk van het onthoofden weer in ere hersteld. Trendsetters bij de grote volksopruiming in deze regio waren van oudsher natuurlijk al Palestijnse en Israëlische patriotten.
Ook in Soedan bloeit de folklore van het brandschatten, verkrachten, vermoorden en verminken. Het geheel wordt uiteraard gehéél belangeloos gefaciliteerd door de imperialistische wapenindustrie. Nee, we kunnen met recht trots zijn dat we als klein landje deel mogen uitmaken van deze hoogontwikkelde wereldgemeenschap.
Lees verder...
Dinsdag 07 September 2004 in categorie Kunst en Cultuur
Ik had er niet over willen schrijven, want iedereen deed het al. Maar het liet mij de afgelopen dagen niet los. Telkens weer die prachtige herinneringen aan de eerste voorstellingen in het Shaffy Theater in Amsterdam (nu weer braaf Felix Meritis).
We zaten op de lage smalle bankjes en raakten buiten adem van het lachen. De teksten waren vernieuwend scherp, hard, gedurfd. Het waren liedjes en woorden die onze generatie nodig had. Ze hielpen ons verder, gaven ons zelfvertrouwen. Geen taboe bleef onbesproken, ongezongen. De oude Grote Drie waren van onze ouders, maar zij waren van ons, zij waren een keerpunt in het Nederlandse Cabaret.
En nu is de helft daarvan voorgoed vertrokken, heeft hij zijn laatste buiging naar het publiek gemaakt. Zijn leven was als zijn voorstellingen, in het hoge tempo van de popmuziek, bijna teveel om allemaal bij te houden. Het verging mij als de anderen, er kwam een vloek over mijn lippen toen ik het hoorde. Een deel van onze hoop in bange dagen is dood. Staande ovatie voor wat hij ons gaf.
Zaterdag 04 September 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Ik ben blij dat ik geen parlementair journalist ben. Er is gewoon geen ene ruk meer aan met een kabinet als dit. De politiek heeft zich verder dan ooit van de burger vervreemd. Er gaat geen week, wat zeg ik: geen dag voorbij of we krijgen wel weer iets negatiefs voor onze kiezen. Het motto van de regering is: bezuinigen, inleveren, afschaffen. Voor al die maatregelen is alleen nog maar draagvlak bij de rijken. Ik ben niet rijk, dus ik verval in somberheid. Ik heb niet het gevoel nog in een democratie te leven, maar onder de dictatuur van CDA en VVD.
Voor het volksvermaak krijgen we uit Den Haag bij tijd en wijle nog een armetierig schandaaltje of relletje voorgeschoteld. Ach gut, Geert Wilders pikt een zetel van de VVD. Mooi, dat weten ze bij die partij ook eens hoe dat voelt, bestolen te worden. Net als de rest van modaal Nederland.
Dit kabinet telt 26 leden. Ik zou zeggen: zet ze met z'n zesentwintigen op één cel, dan redden wij het verder wel.
Sleutel weggooien uiteraard.
Vrijdag 03 September 2004 in categorie Baanbrekende denkbeelden
Zo langzamerhand moeten er inmiddels vele miljarden mensen in de hemel zitten. Wanneer ze met z'n allen naar beneden spugen regent het. Vreest niet: alles dat uit de hemel komt is zuiver en gewijd. Het slechte nieuws is dat ze opvallend vaker op Nederland spugen dan op pakweg het Midden-Oosten. Het goede nieuws is dat de hemel zich dan blijkbaar recht boven Nederland bevindt. Dat is wel zo eerlijk. Mozes en Mohammed ontvingen namelijk instructies van God op een berg. Wij hebben geen bergen en liepen daardoor de kans mis een heilig land te worden. Het had zo mooi kunnen zijn: bijbelverhalen van eigen bodem! De keerzijde is dat we hiermee Balkenende wel héél erg in de kaart gespeeld zouden hebben. Achteraf bezien was God dus een verstandig mens.
Mijn verlepte brein kan wel weer een drupje regen gebruiken geloof ik...
Donderdag 02 September 2004 in categorie Klein Proza
Jankman had zich er vreselijk op verheugd: eindelijk weer eens naar de volkstuin om zich daar in alle rust in het tuinhuisje te kunnen aftrekken. Maar die vlieger ging niet op. Tot zijn verbijstering bleek hij daar ook nog drie huisdieren te hebben rondlopen die al drie weken geen eten hadden gehad. Een kat, een hond en een cavia. Het was overigens een godswonder dat de laatste zich aan de honger van zijn twee medebewoners had weten te onttrekken.
Lees verder...
Serie: flarden vakantie
Woensdag 01 September 2004 in categorie Waargebeurde verzinsels
Het vliegtuig zet de daling in. Na drie weken afwezigheid ben ik gespannen: in welke staat zal ik ons koninkrijk aantreffen? Is er buiten Schiphol nog een Nederland? Vanuit de lucht is goed te zien dat complete delen van het land zijn wegbezuinigd. Ik vrees het ergste.
Drie weken heb ik het nieuws niet gevolgd. Heerlijk is dat. Heleen van Royen had volkomen gelijk: als je er geen aandacht aan besteedt is er niets aan de hand, gebeurt er niets. En al helemáál niet in Israël.
De limo haalt mij af van het vliegveld. De chauffeur ken ik niet, hij is nieuw.
Ik vraag naar de bekende weg (dat hoort zo bij chauffeurs): "Ben jij nieuw?"
"Ja meneer."
"Hoe heet je?"
"Geert Wilders meneer."
"Zeg, Geert..."
"Ja meneer?"
"Ik weet niet of jouw vorige baas dat pikte, maar ik niet."
"Wat, meneer?"
"Dat lange haar van jou. Zou jij niet eens naar de kapper gaan?"
"Ja meneer."
"Milimeteren dus. Dat linkse gedoe, daar hou ik niet van..."
Serie: flarden vakantie
Woensdag 25 Augustus 2004 in categorie Op reis, Israël en het Midden-Oosten
... De huizen van het Druzisch dorp Yanukh zijn tegen de berghelling gebouwd. De smalle straten van telkens onverwacht stijgend en dalend asfalt vol gruizige gaten slingeren zich tussen de huizen door. Vriend Hussein woont aan het enige lange stuk rechte weg in het dorp. We zitten in de snel voorbij trekkende schemering op de veranda te eten, te roken, te praten. Een jongeman galloppeert als een Druzische krijger in volle vaart langs op zijn paard. Zonder zadel, zonder stijgbeugels.
Lees verder...
De beschaving zit echt volop in de lift, als we de wereld zo in ogenschouw nemen. De barbarij in de Kaukasus ontwikkelt zich voorspoedig, zelfs de kindertjes worden niet vergeten en in Irak heeft men het edele handwerk van het onthoofden weer in ere hersteld. Trendsetters bij de grote volksopruiming in deze regio waren van oudsher natuurlijk al Palestijnse en Israëlische patriotten. 
