Archief: artikelen van
Vrijdag 18 Februari 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
De Rotterdamse deelgemeente Charlois (spreek uit: sjaarloos) wil de
hoofddoekjes voor baliemedewerksters verbieden. Ze brengen namelijk 'de vereiste onafhankelijkheid en neutraliteit van de overheid' in gevaar, heeft men bedacht.
Zo blijkt maar weer dat er in Rotterdam weliswaar voortvarend en hard wordt gewerkt, maar dat je voor het broodnodige stukje creativiteit in Amsterdam moet zijn.
Hier te Amsterdam doen wij het aldus: wij plaatsen de moslima met hoofddoek zittend op een laag krukje achter de balie. Zij is hierdoor niet zichtbaar voor het publiek, brengt de vereiste onafhankelijkheid en neutraliteit niet in gevaar en niemand neemt er aanstoot aan. Vervolgens worden haar vanuit het rijke Nederlandse cultuurgoed twee poppenkastpoppen verstrekt, te weten Jan Klaassen en Katrijn.
Wanneer een cliënt aan de balie verschijnt, steekt de moslima haar hand met daarop Katrijn boven de balie uit, zet een mal stemmetje op en handelt de zaken af. Indien de cliënt agressief wordt of anderzins moeilijk doet heeft zij de optie om Jan Klaassen erbij te halen. Mocht het écht linke soep worden kan zij altijd nog de rest van het wachtend en geboeid toekijkend publiek betrekken in het conflict. Net als vroeger bij de poppenkast op de Dam.
"En kindertjes, vinden jullie dat deze meneer op z'n pasfoto lijkt? Nee, hè?"
"Neeeeee!" kraait dan het volk in koor.
Een saillant detail vergeet ik nog te vermelden. Wat draagt Katrijn daar, kindertjes? Ja, een hoofddoek, hè? En heeft iemand daar in onze vaderlandse historie daar wel eens problemen over gemaakt? Of een motie tegen aangenomen? Nee, hè?
Kortom, iedereen tevreden!
Donderdag 17 Februari 2005 in categorie Baanbrekende denkbeelden
Af en toe staat er een fijn nieuwtje in de krant. Dat is een mooi excuus om mij even niet met de grote wereldpolitiek bezig te hoeven houden.
De krant schrijft over een moskee die de gelovigen voortaan met lichtsignalen gaat oproepen tot gebed. Deze lichtsignalen komen in de plaats van het vijf maal daags gekerm op Pinkpop-sterkte dat tot op heden over de gemeente werd uitgestort.
Wij ongelovige honden vragen ons altijd af waar dat gekerm voor nodig is. Waarom geen leuke jingle? Welnu, daar is in vroeger tijden ongetwijfeld goed over nagedacht. Wanneer men vanaf een minaret hartverscheurend gaat staan jammeren is dat namelijk bijzonder effectief. De eerste keer denken de mensen tot in de verre omtrek: "Allahmachtig! Wat is dáár gaande? Onze imam wordt vast niet goed!" En iedereen snelt naar de moskee om hem bij te staan.
De tweede keer trapt men daar niet meer in. Maar dan is weer de overweging: laten we er maar heen gaan, dan houdt ie misschien een keertje op!
Het is dus nog maar afwachten of die lichtflitsen niet juist zullen leiden tot minder
cafébezoek moskeebezoek. Want een lichtflits maakt natuurlijk geen enkele indruk. Behalve tijdens een onweersbui. Geeft óók weer verwarring.
Nee, gewoon een sms-je sturen, stel ik voor. "Komen! Bidden! Nu!"
Dinsdag 15 Februari 2005 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Het wordt eentonig, maar de premier vindt weer eens dat we
harder moeten werken. Ja, we zijn een stelletje lamzakken hier. Laat hij het voortouw nemen en behalve de vice-premiers zijn hele kabinet ontslaan. Dan kán hij harder werken.
Balkenende perpert de bevolking in dat we met z'n allen
wel zeven weken minder ploeteren dan de rest van Europa. De
Volkskrant wijst hem er fijntjes op dat dit komt door het vele deeltijdwerk dat we hier hebben.
Lees verder...
Maandag 14 Februari 2005 in categorie Brutale brieven
Uit Israël wordt gemeld dat premier Sharon en zijn ministers
dreigbrieven krijgen van Joodse kolonisten. Maar Sharon zoekt 't maar lekker uit, wij gaan het hebben over de dreigbrieven zelf. Dat is veel interessanter.
Want dreigbrieven zijn een eigenaardig fenomeen. Al die moeite voor een beetje ongenoegen. Kost weer onnodig postzegels.
Trouwens, hoe zouden ze dat vroeger hebben aangepakt, toen er nog geen TPG bestond en alles per koerier, boodschapper of bode moest?
Lees verder...
Zondag 13 Februari 2005 in categorie Het vaderlandsch cultuurgoed
Ik heb niets tegen een gezellig potje sport in de media. Maar men kan geen maat houden. Wat dat betreft was ik ergens wel blij te vernemen dat die hele handel van Studio Sport gaat verhuizen naar Talpa. Jammer genoeg gaan de mannetjes van de radio niet mee met John de Mol.
Want het ergst is sport op de radio. Ik begrijp niet waarom er bijna geen programma heilig genoeg is om gevrijwaard te blijven van sportflitsen.
Vorige week zondag luisterde ik argeloos naar het mooie geschiedenisprogramma
OVT, kreeg ik ineens een portie schaatsen om m'n oren. Nu ben ik wel een liefhebber van schaatsen, maar als ik naar iets anders luister moeten ze opkrassen.
Een hele zenderprogrammering wordt desnoods omgegooid om de meest bespottelijke sportverrichtingen live te kunnen verslaan. Zelfs parlementaire debatten halen die status niet. Hierover heeft Jan Mulder zich afgelopen week al in de Volkskrant druk gemaakt. Nota bene een ex-topvoetballer.
Met voorsprong het vreselijkste wauwelprogramma op sportgebied is
NOS Langs de Lijn. Hele avonden worden volgezwetst met de meest triviale sportuitslagen (ik mis alleen nog het pupillenvoetbal). Verder gaat het dan nog om belangwekkende achtergronden als de aambeien van deze of gene wielrenner, de faillissementsverkoop van de kantine van FC Boerenlullenveen, het conflict over de nieuwe plooirokjes van een derde klasse korfbalclub (de mannen willen ze niet aan), het nieuwe balletje in de fluit van scheidsrechter Dick Jol, de laatste schaamhaarimplantatie van Dick Advocaat en het hardnekkige gerucht dat Pierre van Hooijdonk z'n eigen ballen niet meer kan hooghouden.
Allemaal reuze interessant, maar niet als ik net naar
OVT zit te luisteren. Wist u trouwens dat 'talpa' de Latijnse/Italiaanse naam is voor 'mol'? Ik niet, want dát hoor je nou weer niet bij Langs de Lijn...
Zaterdag 12 Februari 2005 in categorie Kunst en Cultuur
Donderdag overleed een van de belangrijkste toneelschrijvers van de vorige eeuw,
Arthur Miller op 89-jarige leeftijd. Opzienbarend was natuurlijk zijn huwelijk met Marilyn Monroe, maar het beroemdst werd hij door het stuk 'Death of a Salesman'.
In 1985 werd hiervan door de Duitse regisseur
Volker Schlöndorff een
filmversie gemaakt, met Dustin Hoffman en John Malkovich. Voor mij staat deze in het rijtje 'meest indrukwekkende films'. Ook schijnt er een bewerking voor televisie te zijn gemaakt.
De film is nog verkrijgbaar op DVD, dus als u hem ergens in de winkel of videotheek ziet liggen: een aanrader voor de liefhebbers van oprechte dramatiek.
Vrijdag 11 Februari 2005 in categorie Opinie
Binnen het
debat over terrorismebestrijding klinken grote woorden over het belang van onze rechtsstaat. Onderdeel daarvan is tevens de discussie of de rechten van de burger niet in het geding komen bij al die anti-terrorisme maatregelen. De regeringspartijen CDA en VVD zien het allemaal zo zwaar niet.
Maar wát als die burger een keertje werkelijk ten onrechte door de overheid in het foute hoekje is gezet? Dan moet hij in de clinch met diezelfde overheid. Hij krijgt in zo'n geval te maken met een ander aspect van onze rechtsstaat, de rechtspraak. Maar is die rechtspraak wel zo toegankelijk als hij in een échte rechtsstaat voor iedereen behoort te zijn?
Lees verder...
De Rotterdamse deelgemeente Charlois (spreek uit: sjaarloos) wil de hoofddoekjes voor baliemedewerksters verbieden. Ze brengen namelijk 'de vereiste onafhankelijkheid en neutraliteit van de overheid' in gevaar, heeft men bedacht.
