Straatmuziekverkrachters

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Mijn muziekleraar zei vroeger tegen mij: "Leer jij eerst maar eens blokfluit spelen. Dáár kun je altijd nog mee op straat gaan zitten als de nood aan de man komt."
Met een piano gaat dat een stuk lastiger.
Hij had gelijk, zie ik nu.

Ik liep over de brug bij de Prins Hendrikkade en daar zat een jongeman op het trottoir. Hij was in de bloei van zijn leven, maar toch al wat verlept. Naast hem lag een hond samen met hem zielig te zijn.
De jongeman voorzag in zijn inkomen door in en uit te ademen via een plastic blokfluit.
Iemand had hem wijsgemaakt dat dit muziek heet en dat je daar geld mee kunt verdienen.
Ik gaf hem de munt die ik normaal gebruik voor de winkelwagen in de supermarkt.
In principe had ik daarmee aan de gang kunnen blijven, want hij was de enige niet...

Rond de Dam speelt zo te zien de Oost-Europese familie Trekzakki. Ze spelen allemaal harmonica.
Nou ja, spelen, ze zetten hun vingers afwisselend in twee verschillende standen op de toetsen en sleuren dan een beetje moedeloos aan de balg.

En dan hoor je iets dat héél in de verte, op enkele lichtjaren van het origineel verwijderd, lijkt op de eerste drie maten van An der schönen Blauen Donau. Die herhalen ze dan eindeloos.

Op zo'n moment ga ik natuurlijk niet staan schreeuwen om cultuur, hoezeer ik de schone kunsten ook ben toegewijd. Ik ben geen masochist. Schreeuwen om stilte klinkt daarentegen ook zo tegenstrijdig.
Gek genoeg wordt de sector van de straatmuziekverkrachters nou nooit eens getroffen door het afbraakbeleid van Rutte en trawanten
Hele orkesten worden wegbezuinigd, maar de familie Trekzakki blijft zitten. Hooguit krijgen ze in de toekomst wat concurrentie van musici uit de opgeheven orkesten.

Vader Trekzakki staat voor het Paleis op de Dam. Zijn minderjarige dochtertje zit voor de ingang Damzijde van de Bijenkorf. Kinderarbeid.
Moeder Trekzakki tenslotte zit aan de achterkant van de Bijenkorf. Opgewonden wijst zij op haar geldbakje als ik een foto van haar neem. Dankbaar neem ik er enkele munten uit en beloof haar de foto toe te sturen via Hyves. Toch krijg ik het gevoel dat er iets misgaat in de communicatie tussen ons.
Ze begint te schelden in een vreemde taal. Mogelijk weet ze niet wat Hyves is.
Zo zie je maar: met alleen accordeon spelen kom je er niet in het leven.
Het lijkt me beter mij uit de voeten te maken. Straks belt ze misschien de rest van de familie met haar iPhone en heb ik een horde Oost-Europese trekharmonicaspelers achter me aan.

Hebben al deze mensen een vergunning? Je mag toch hopen van wel. Iedereen weet immers dat je in Stadsdeel Centrum nog geen wind kunt laten zonder vergunning. Hooguit de handhaving kan een probleem zijn. Want als ze dáár aan gaan beginnen liggen er straks containers vol Oost-Europese trekharmonica's bij het stadsdeelkantoor.

Tenslotte staan wij natuurlijk voor de ethische vraag: moeten wij deze arme mensen niet helpen, zo met de kerst in zicht? Zij zitten immers de godganse dag in de kou te trekken en te jengelen.
Ik aarzel. Ik heb wel eens gehoord dat een straatmuzikant makkelijk enkele honderden euro's per dag ophaalt.
Gezien het muzikale niveau acht ik die kans bij de familie Trekzakki iets minder groot, maar als ze elk 50 euro per dag beuren is dat toch mooi een gezinsinkomen van 150 euro per dag. Ruim 3000 euro per maand bij een vijfdaagse werkweek. Belastingvrij. Netto.

Mogelijk laadt de familie Trekzakki aan het eind van de dag alle accordeons in de kofferbak van de BMW en rijdt het gezinnetje tevreden huiswaarts, naar de villa in Laren.
Er kan echter ook sprake zijn van bittere armoede.
Je weet het niet.

Kijk, in zulke gevallen moeten wij toch kunnen rekenen op onze overheid.
Wegsturen die lui. Eerst les laten nemen.
Dan blijft ons die knagende twijfel en gewetenswroeging bespaard.

De naam van de familie Trekzakki is om privacyredenen gefingeerd.

Tags:
accordeon amsterdam amsterdamcentraal harmonica muziek straatmuzikanten

Geef een reactie: