Grafschennis op Westgaarde

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Sinds begin dit jaar liggen mijn beide ouders begraven op Westgaarde in Amsterdam Nieuw-West.
Eerst ging mijn moeder, een paar maanden later mijn vader.
Ik heb er vrede mee, hun leven was op.

Ze liggen daar prettig, volgens mij. Althans, zo prettig als je liggen kan als je dood bent.
Ze hebben rustige buren en er is mooie begroeiing op hun parkachtige veldje.

Mijn ouders hielden altijd veel van tuinieren en daarom besloot ik ervoor te zorgen dat hun graf een gezellig tuintje was met wat leuke plantjes en veel bloemen.
Dat is toch wel het minste dat je kunt doen.
Dit plan zou ernstig worden gesaboteerd.
Ik merkte namelijk al snel dat er in de nachtelijke uren op de graven werd gedanst en geschranst.
Het was je reinste grafschennis.

Honderden konijnen vinden op Westgaarde de konijnenhemel op aarde, het ultieme smulparadijs.
Na elke nieuwe begrafenis is het weer feest. Het huppende knaagvolkje verorbert binnen een dag honderden euro's aan bloemstukken.
De familie vindt slechts wat trieste restanten terug in de vorm van aangevreten linten met teksten als 'rust zacht lieve moeder' en 'altijd in ons hart - de kinderen'.

Naïef
Aanvankelijk was ik nog naïef. Ik dacht dat het wel mee zou vallen allemaal. En ach, die paar konijnen brachten tenminste nog wat leven in de brouwerij op zo'n begraafplaats.
Enigszins tegen beter weten in was ik naar Tuincentrum Osdorp gegaan.
Ik zocht plantjes uit en plantte die daarna met zorg op het graf.

Zo had ik enkele conifeertjes gekocht die volgens de beschrijving zeer geschikt waren als grafbeplanting.
Enkele dagen later waren ze keurig teruggesnoeid tot het formaat van een tennisbal. Ook de wortels waren uitgegraven en aangevreten.
De vrolijke Spaanse margrieten waren gereduceerd tot zielige stekeltjes boven het maaiveld.
Een gemotoriseerde grasmachine had geen groter schade kunnen aanrichten.

Tuinkabouters
Ik kwam voor een probleem te staan. Ik kon het graf er toch moeilijk zo kaalgevreten bij laten liggen.
Wat zouden de buren wel niet denken!
Ter wille van een mooie nagedachtenis aan mijn ouders was het zaak de boel toch een beetje op te leuken.
En om er nu gewoon zestien tuinkabouters in te zetten -zoals je soms wel zag- ging mij te ver.
Bovendien deed ik mijn ouders daar allerminst een plezier mee.
Die waren niet van de tuinkabouters.

Op andere graven stonden opvallend vaak hortensia's.
Blijkbaar vielen die minder in de smaak bij de konijnen.
Dus toen die maar geprobeerd.
Ook Vlijtig Liesje schijnen ze niet te lusten.
Maar het blijft een zwaktebod, een capitulatie voor de knaagdieren.

Schande
Wanneer ik zo op Westgaarde rondkijk valt mij één ding op: een liefdevolle verzorging van het graf van de verloren dierbaren is voor bijna iedereen heel belangrijk. Het is een ritueel dat kennelijk een nuttige rol speelt in de rouwverwerking. Vooral wanneer het gaat om overleden kinderen. Je ziet daar heel trieste voorbeelden van.
Het is dus eigenlijk niet verdedigbaar dat de beheerders van Westgaarde deze konijnenplaag maar laten voortwoeden.
Familie en bezoekers spreken er schande van.
De bestrijding zal wellicht moeilijk zijn, maar ik heb de indruk dat er al jarenlang helemaal niets aan gebeurt.

Het wordt dus hoog tijd om eens flink te laten merken wie er nu eigenlijk de baas is op Waterschapsheuvel Westgaarde: de directie of de konijnen.

Tags:
amsterdam begraafplaats graf grafschennis graven konijnen konijnenplaag westgaarde

Geef een reactie: