Spoorloos en vermist
Maandag 03 November 2008 in categorie Media
Ik zap wel eens langs programma's als Spoorloos en Vermist. Daar blijf ik nooit naar kijken, want het zijn bijna altijd lelijke mensen die in deze programma's figureren. Daar kunnen deze mensen niets aan doen natuurlijk, maar het is ook weer overdreven om daar op de nationale televisie naar te gaan zoeken. Alsof het zo'n aanwinst is om die te vinden!
Maar Derk Bolt zet door! En dus komen we uiteindelijk uit bij een vrijwel tandeloos vrouwtje in een lemen hutje. Of een oud mannetje dat net zo gerimpeld is als het golfplaten dak waaronder hij zit. Natuurlijk niet vlakbij in Amersfoort, maar ergens in de sloppenwijken van Buenos Aires of Rio de Janeiro. En dan is iedereen ineens vreselijk blij. Hoewel we er als samenleving geen ruk mee opgeschoten zijn.
Per saldo zal het de Nederlandse bevolking weinig kunnen schelen of die vijftig jaar geleden weggelopen vader wordt opgespoord. Meestal was het tóch één of andere losbol of notoire vreemdganger. De betrokkene die ernaar op zoek was vindt misschien eindelijk rust in zijn of haar leven, maar daar kun je volgens mij ook in besloten kring mee in het reine komen.
Maar helaas vinden nog teveel mensen het kennelijk fijn om na de uitzending bij de bakker vragen te beantwoorden over hoe dat nou is om te ondekken dat je biologische vader bij de NSB zat of dat je moeder bij de bevrijding een heel regiment Canadezen over zich heen heeft gehad.
Als je een adoptiekind bent is het maar de vraag of het verstandig is op zoek te gaan naar je roots in verre landen. Meestal zit je daarna opgescheept met nog een extra stel hulpbehoevende bejaarden, achttien broers en zusters en vierhonderdzesenvijftig neven en nichten in verschillende stadia van lichamelijk en geestelijk verval. En die mag je dan allemaal gaan onderhouden van je bijstandsuitkering.
Ook vermiste personen zijn doorgaans niet voor niets vermist. Ik vind het gewoon opvallend dat het steevast dusdanig misvormde types zijn, dat het feitelijk niet de moeite loont ernaar te zoeken. In elk geval niet en plein public. Laten we daar maar gewoon eerlijk over zijn, hoe hard het ook klinkt.
Het is emo-tv van de meest verwerpelijke soort. Eerst worden we uitgebreid geconfronteerd met de zoekende familie. Dat zijn geen goed ogende gezinnetjes uit een Becel-reclame, maar stuk voor stuk afzichtelijke types uit de categorie bijna-misgeboorten. En die gaan dan nog zitten janken ook, waardoor hun aanblik helemaal niet meer te verdragen is. Je waant je inmiddels bij een snotterige natuurdocumentaire over de reuzenkwal.
Ja, broer Karel is al twintig jaar vermist en we maken ons zo ongerust! Hij is op elfjarige leeftijd plotseling verdwenen tijdens het verstoppertje spelen op de Wadden.
Karel, als je dit ziet, bel ons dan even. We missen je, jongen!
In beeld verschijnt een oude zwartwitfoto van een uitgemergelde koorknaap met een derdegraads heroïneverslaving.
De spanning stijgt. Karel blijkt al twintig jaar in een drooggevallen gierput op het platteland van Oost-Groningen te bivakkeren. Jaap Jongbloed sjort hem hoogstpersoonlijk uit de ingedikte brij faecaliën. Karel is dronken, maar de familie kent hem niet anders. Een emotioneel weerzien volgt. De verloren zoon is terug! Een aanwinst voor de hele familie!
Vermoedelijk wordt Karel na de opnamen even zo vlot weer in de gierput teruggeschopt.
Maar de kijkcijfertargets zijn gehaald en we weten nu tenminste waar Karel zit.
| Tweet |
