De energie van de dode
Zondag 02 November 2008 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Ja, ik was even druk. Ik moest mijn oude tante Theresia helpen vertrekken naar het hiernamaals. Dat had nog heel wat voeten in de aarde. Hoewel, ze is niet begraven, maar gecremeerd. Dus dat kun je zo niet zeggen. Van aarde aan onze voeten hebben we geen last gehad.De pastoor hield een mooie dienst, met veel gezalf en zachte g's. En van die Brabantse w's, geloof ik. In elk geval zoals Van Agt die heeft. Die spreekt een letter w een beetje brakend uit, die zegt geen 'wat', maar langerekt 'oewat'.
Zo deed de pastoor dus ook. Hij had ook nog oude dikke vochtige lippen en van die brokjes opgehoopt slijm in de mondhoeken. Dat u een beetje begrijpt wat wij zo'n drie kwartier lang moeten hebben ondergaan.
Maar voor tante Theresia hadden wij dat wel over. Je kunt er moeilijk wat van zeggen.
We namen het zekere voor het onzekere...
Tante Theresia lag als een wassen beeld verstild in haar kist en hield haar rozenkransje stevig vast, de handen voor het middenrif gevouwen. Als iemand die het allemaal wel wat spannend vindt, maar er verder helemaal klaar voor is.Het is een vreemde aanblik. De dode ligt dusdanig onbeweeglijk dood te zijn, dat het lichaam nog een heleboel opgekropte energie lijkt uit te stralen, een spanning die eruit wil, maar niet meer kan.
Het is eeuwige rust, maar met een aura van resterende ongedurigheid.
Eigenlijk was ik wel een beetje bang dat zij ter plekke uit elkaar zou barsten, als iemand die zich niet langer kan beheersen, die vindt dat ze nu wel lang genoeg heeft stilgelegen.
De uitvaartbegeleidster vroeg ons of we erbij wilden zijn als de kist gesloten werd.
Voorzichtigheidshalve vonden we dat niet nodig.
We namen het zekere voor het onzekere.
We wilden er niet bij zijn als tante Theresia alsnog ging tegenstribbelen. Als een kat die je in z'n reismandje probeert te krijgen. Dat kan óók zulke scènes geven...
Maar uiteindelijk is alles voorbeeldig verlopen. Ik heb nog een toespraak voor haar gehouden. Ik weet zeker dat hij mooi was, want een delegatie van kennissen uit het verzorgingshuis hield het niet droog.
Meneer pastoor ook niet, hij ging daarna ijverig met zijn wijwaterkwast aan de gang. Na afloop kreeg iedereen een zijïge katholieke handdruk van hem en een professioneel schijnheilige glimlach.
Dat was mooi, want het hoort erbij.
Tante Theresia kan tevreden zijn.
| Tweet |
