Een lullig lapje
Vrijdag 06 Juni 2008 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Ik kwakkel enigszins. Ik hang lamlendig in de lappenmand. Al drie weken hoest ik mezelf bij tijd en wijle bijna binnenstebuiten. Volgens de dokter 'een virusje'.Nou, volgens mij zijn het er méér! En ze zijn fanatiek en volhardend. Volgens mij zijn ze persoonlijk getraind door Bin Laden, ergens in de buitengewesten van Afghanistan.
Wat een ellende! Ik doe 's nachts geen oog dicht. En blijkbaar hoest ik zó hard, dat alle honden in de wijde omgeving spontaan beginnen mee te blaffen.
Ik dacht eerst dat ik Sars had. Dat kon gewoon niet anders, ik voel mijn krachten afnemen. Waar is Ab Osterhaus als je hem nodig hebt?
Maar mijn huisarts schamperde mijn zelfdiagnose richting rijk der fabelen. Ik had geen koorts en mijn longen klonken schoon.
Het West-Nijl-virus dan, probeerde ik nog, maar ook deze suggestie werd smalend weggehoond.
Ik liet het er maar bij. Daar was niet tegenin te praten. Die dokters van tegenwoordig zijn veel te laconiek. Ik aarzelde of ik de vogelgriep nog kandidaat zou stellen, maar de tien minuten consult waren al om. Dus ik hield wijselijk mijn mond. Vogelgriep is tenslotte een ernstige kwaal. Ik wil niet dat zo'n dokter die er op de valreep nog even doorjast. Zo van: hmm, tja, zou kunnen, neem maar een aspirientje.
Hoogtepunt in elke huisartsenpraktijk!
Vanmiddag heeft de dokter mij geopereerd. Niet vanwege de hoest, maar ik had een plekje op mijn voorhoofd, een dingetje, een vlekje, een pukkeltje, een wratje, weet ik veel. In elk geval iets waaraan ik voortdurend moest pulken. En ik wilde niet pulken, want ik heb mijn handen al vol aan mijn neus.Nou, dán moet je zo'n dokter zien glunderen en stralen! Zo'n mini-operatie is het hoogtepunt in elke huisartsenpraktijk. Eindelijk mogen ze eens lekker snijden!
Mijn huisarts haalde haar glimmende instrumentjes tevoorschijn, die ze zo te zien bewaarde in het verpleegsterskoffertje uit haar kindertijd.
Ik kreeg een verdoving die bij nader inzien al na vijf minuten was uitgewerkt. Ze ging eerst proberen het plekje eruit te krabben met een krabbertje.
Ik waarschuwde de dokter dat ze moest stoppen als ik ging hoesten, want ik wilde niet dat de ingreep zou uitdraaien op een complete make-over.
Wat me overigens opviel -en dat wil ik de medische wetenschap maar even aanreiken- is dat ik tijdens de operatie totaal geen last van hoestkriebels had. Alsof mijn hersenen uit lijfsbehoud alle andere communicatielijnen in de wacht hadden gezet! Ik wil maar zeggen: wanneer je dit fenomeen eventjes grondig wetenschappelijk en dubbelblind uitzoekt, kan dit wel eens een doorbraak betekenen in de geneeskunde! Al die anesthesisten kunnen de laan uit!
Het krabbertje was geen succes, dus werd er een mes bij gepakt. Dat werkte. Waarschijnlijk was dat minder bot.
Uiteindelijk werd de gapende wond afgeplakt met een stukje verbandgaas.
"Krijg ik niet zo'n lekker groot verband rondom m'n hele hoofd?"
Nee dus.
"Maar de mensen moeten toch kunnen zien hoe ik geleden heb?"
De dokter bleef onverbiddelijk. Waarschijnlijk worden extra-zielige hoofdverbanden tegenwoordig niet meer vergoed onder het nieuwe zorgstelsel. Nu loop ik voor spot met een lullig klein lapje op mijn voorhoofd, op z'n plaats gehouden door twee kruislings aangebrachte stukken tape.
"Zo, we zijn klaar," zei de huisarts moe maar voldaan.
Prompt begon het hoesten weer.
Ik ga voorlopig de deur niet uit. Want ik weet hoe dat gaat. Iedereen die je tegenkomt vraagt hetzelfde: "Wat heb jij nou?"
Blijf dus uit mijn buurt. En er mag niet worden gefotografeerd!
Anders gebeuren er dingen waaraan Theo Maassen niet kan tippen!
| Tweet |
