De Paardenstotteraar (1)
Woensdag 14 Mei 2008 in categorie Persoonlijke notities
De afgelopen week zat ik voor de derde keer in mijn leven op een paard. Paarden en ik, we zijn geen vijanden, maar liefde op het eerste gezicht is het ook niet. De twee eerdere gelegenheden waren in mijn beleving geen succes.
Mijn 'maiden trip' was lang geleden in een manege in het Amsterdamse Bos. Mijn toenmalige vriendin leek het zo gezellig om een gezamenlijke hobby te hebben. Zij zag ons al samen galopperen langs vloedlijn en bosrand. Haar blonde haren zouden wapperen in de wind en zij zou opgetogen achterom kijken met een uitdagende blik van 'pak me dan'. De hele scène liefst in slow-motion met romantische violen eronder, vermoed ik.
Maar om uiteindelijk deze gelukzalige staat te bereiken, deze hitsige achtervolgingen te kunnen verwerkelijken, moesten wij eerst op les. Anders zag ik mijzelf al smadelijk aan één voet in de stijgbeugel voortgesleurd worden over een zandpad met bonkige boomwortels. Per slot van rekening is al het ongerief dat ze in Westerns laten zien in principe met elk paard mogelijk.
Eerst maar eens een proefles. Die vond plaats in een rechthoekige zandbak vol paardendrollen. Wij waren niet de enige cursisten, wij werden gemengd met tientallen andere al min of meer ervaren ruiters. Ik kreeg natuurlijk weer het allergrootste en allerhoogste paard. Het keurde mij geen blik waardig, hoewel ik het met een beleefd en respectvol 'goedemorgen' begroette.
Aanvankelijk ging alles redelijk en had ik nog enigszins grip op de situatie. Het was mij moeizaam gelukt mijn zwarte paard van werkelijk Trojaanse afmetingen zonder ladder of stijgijzers te beklimmen. Onwennig zat ik in het zadel en ik inventariseerde snel waaraan ik mij allemaal kon vasthouden als de nood aan de man kwam.
Ik kreeg instructie om mijn edele rijdier fors met de hakken in de flanken te porren om de zaak in beweging te krijgen. Dit leek me niet fijn voor een paard. Dit kon repercussies hebben. Dus wachtte ik even af hoe het de andere ruiters verging. Het viel mee. De klas zette zich gehoorzaam in beweging.
In een gemoedelijk tempo sjokten de paarden achter elkaar in rondjes langs de hekken van de bak. Ik kreeg al wat meer vertrouwen. Dit werd misschien wel een makkie. Onder mij deinden enkele honderden kilo's paardenrookvlees vreedzaam voort en ik had uitzicht op de reusachtige schommelende reet van het paard van mijn vriendin dat voor mij liep. Het lichtte bij wijze van groet de staart, maar dit gebaar interpreteerde ik verkeerd, zo bleek. Er opende zich een grote anus waardoor een ruime hoeveelheid dampende mest naar buiten werd geperst. Wél in slow-motion, maar zonder romantische vioolmuziek. Ik kreeg associaties met de gehaktmolen van de slager, die ook zo'n traag vallende brij kon produceren.
Even later kregen wij opdracht de paarden tot draf aan te sporen. Didactisch gesproken was dit een misgreep van de instructeur, want hier was ik duidelijk nog niet aan toe. Mijn zwarte Trojaanse vriend uiteraard wel, die draafde onbekommerd zijn rondjes door de zandbak, terwijl ik op zijn rug willoos als een zak aardappelen hevig door elkaar werd geschud. Ik voelde mij geschild, gepeld en gepureerd. Binnen enkele minuten waren mijn ruggenwervels heel creatief in willekeurige volgorde herschikt en genoten mijn nieren van het uitzicht uit mijn oren.
Ik kon niets anders doen dan panisch de zadelknop vastklampen. De teugels slierden ergens buiten bereik, halverwege de nek van deze ellendige Black Beauty, dus aan remmen viel evenmin te denken. Ik stotterde 'hu' en 'ho' en 'stop', maar deze commando's werden door de uitbundig roekeloze hengst niet opgepikt. Slechts met grote moeite hield ik mijn voeten in de stijgbeugels. Beneden naast mij zag ik door een nevel van opwolkend stof het vervaarlijke houten hek langsrazen. Ik verbeeldde mij de krantenberichten al: 'Overmoedige ruiter vlecht zich op volle snelheid door vangrail manege!'
Mijn toenmalige vriendin keek lachend achterom. Dat 'toenmalige' wil ik hier benadrukken. Haar blonde haren wapperden in de wind, maar helaas niet in slow-motion. Na een eindeloze marteling schakelden de paarden weer terug naar stapvoets. Mijn stoere Trojaan had ik daartoe geen opdracht gegeven, maar de andere paarden deden het ook en gelukkig was de kuddegeest voldoende om hem af te remmen.
Alles deed mij zeer. Ik was een verkeerd gelande motorstuntman na een vliegende salto over twaalf stadsbussen, een vlieggewicht na een rondje in de ring met Mohammed Ali, een sportjournalist na een interview met Louis van Gaal, een uitgeklopte huisvrouw na een date met Bokito.
Het leek mij dus het juiste ogenblik om mij te onttrekken aan de rest van de proefles. Mijn leven stond immers op het spel. Ik wendde een acute hernia voor en werd onder meelevende blikken van de andere cursisten moeizaam van de zwarte hengst geholpen.
Toen ik veilig tussen de toeschouwers stond besefte ik waarom al die paardenfanaten rondlopen in van die belachelijke rijbroeken. Ik had een spijkerbroek aan en de naden daarvan hadden zich tijdens de draf enthousiast en tot bloedens toe door de binnenkant van mijn dijbenen gevreten. Nog wekenlang scharrelde ik kreupel met gehavende o-benen door het huis en het heeft jaren geduurd voordat de littekens enigszins waren gesleten.
Nuttig, zo'n proefles. Nooit gaan paardrijden in spijkerbroek.
Mijn toenmalige vriendin heeft haar trekken thuis gekregen. Nog geen kwartier nadat ik was afgestapt, kreeg haar paard jeuk onder z'n zadel en begon op z'n rug door het zand en de paardendrollen te wentelen. Het edele dier sloeg daarbij geen acht op zijn berijdster, die onderwijl als een kleffe plak brooddeeg onder hem werd platgerold. Ik kreeg aanvechting om het paard luidkeels aan te moedigen. Al mijn doorstane leed was immers háár schuld! Gelukkig heb ik van mijn moeder geleerd mij te beheersen.
De instructeur greep direct in. Helaas bleek maar al te duidelijk dat zijn bezorgdheid niet werd ingegeven door de benarde positie van mijn vriendin. Nee, hij was bang dat het dure zadel stuk zou gaan.
Mijn toenmalige vriendin heeft zich door dit voorval niet laten ontmoedigen. Zij was dapperder dan ik. Zij heeft zich uiteindelijk ontwikkeld tot een vaardig amazone. Maar misschien heeft de verpletterende ervaring om een heel paard over je heen te krijgen hierbij wel de doorslag gegeven. Ik zal het nooit weten, want zoiets vraag je niet natuurlijk.
(Wordt vervolgd)
 |
| Tweet |
