Beroemde Barbie
Woensdag 03 Januari 2007 in categorie Beeld en Geluid, Verhelderende Gesprekken, Beeld en Geluid
Voor de radio-versie, klik hier.
"Ik wil later beroemd worden!" verklaarde het kleine nichtje naast mij op de bank vastbesloten.
Dat leek mij een ambitieus plan en nieuwsgierig informeerde ik hoe ze dat ging aanpakken.
"Oh, ik blijf gewoon altijd glimlachen," antwoordde ze en krulde onderwijl een koket lonkend lachje om haar lippen. Dat kon best eens gaan lukken met die beroemdheid.
"En hoe beroemd wil je dan worden?" vroeg ik. "Wéreldberoemd of alleen in Nederland?"
Haar ogen dwaalden een moment nadenkend diagonaal naar het plafond.
"Alleen in Nederland lijkt me wel genoeg," besloot ze.
"Dus zoiets als Sonja?"
"Nee. Want die ken ik niet."
"Ken je Sonja Barend niet? Dat is de televisievrouw die zaterdagavond afscheid heeft genomen! Ze heeft zelfs een hoge onderscheiding gekregen van de koningin!"
"Nou, nóóit van gehoord!" hield mijn nichtje vol.
"Ach, natuurlijk wel! De burgemeester was erbij. En Paul de Leeuw!" draafde ik door. "En Martin Bril hield een feestrede voor haar waarin hij zei dat hij altijd zo verliefd op haar was geweest. En dat geloofde ik wel, want de geilheid in zijn ogen was na al die jaren nog maar nauwelijks uitgedoofd!"
Hierop wilde mijn nichtje natuurlijk weer weten wat 'geilheid' was. Daar babbelde ik overheen door ook nog te vertellen dat Martin Bril had gesproken over de huidige persoonlijkheidscultus. Blijkbaar had hij niet in de gaten dat hij inmiddels zélf óók onderwerp was van die persoonlijkheidscultus! Je kunt tegenwoordig de tv niet aanzetten of Martin Bril doet weer een kunstje! Daar hebben ze bij de Vara wel vaker een handje van, iemand expres zoveel exposure geven dat hij vanzelf beroemd wordt. Kijk maar naar Paul de Leeuw. Of Matthijs van Nieuwkerk. En vroeger Jack Spijkerman! Nee, bij de Vara weten ze alles van persoonlijkheidscultus!
Mijn nichtje zat onderwijl alweer een tijdje met haar Barbiepop ongeduldig op mijn arm te meppen, teneinde mij terug te krijgen naar haar eigen belevingswereld.
"O sorry," schrok ik, "Sonja dus niet."
Ik besefte dat beroemdheid wel eens generatiegebonden zou kunnen zijn.
Ik opperde hoopvol: "Katja Schuurman misschien?"
Want dat leek mij wel wat, een nichtje te hebben als Katja Schuurman. Maar die kende ze ook al niet. Nou, in dat geval hoefde ik al helemáál niet aan te komen met Bridget Maasland of Sacha de Boer.
"Noem jij dan zélf eens een voorbeeld!" riep ik ten einde raad.
"Nou, als Barbie! Die is toch ook heel beroemd?" zei ze op een toon die aangaf dat ik daar zelf op had moeten komen. Ze duwde de pop, die in de loop der tijd half stukgemoederd was, enthousiast in mijn gezicht.
Tja, Barbie was natuurlijk ook een optie. Barbie was inderdaad héél beroemd. Wereldberoemd zelfs.
Er viel even een stilte tussen ons, waarin wij allebei mijmerden over de geneugten van de roem.
"Wil jij dan niet beroemd zijn?" informeerde het nichtje plotseling.
Nou, nee, daar voelde ik eigenlijk niet zoveel voor. Zoiets is natuurlijk fijn voor je ego, maar verder moet je altijd maar zorgen dat je haar goed zit en verdragen dat er overal naar je gekeken wordt.
Daarom antwoordde ik: "Ik? Beroemd? Alléén als ik Ken mag zijn! Die vriend van Barbie!"
Dat vond het nichtje wel een goed idee.
Ik was opgelucht. Ken wilde ze gelukkig nog wel kennen.
| Tweet |
