het predikaat kindgericht
Zaterdag 16 April 2005 in categorie Lijf en ledematen
Eind vorige maand begeleidde ik een hoogbejaarde heer (mijn vader) naar de polikliniek in een ultramodern ziekenhuis. Hij moest op controle. Dat vindt hij een fijn uitje, want zijn behandelend arts is een knappe dame en zijn ogen zijn nog prima.Het ultramoderne ziekenhuis beantwoordt geheel aan de eisen van deze tijd. Ik begrijp nooit zo goed wat dan de 'eisen van deze tijd' zijn, maar kennelijk luiden die: saai, kaal, gigantisch, onduidelijk en ongezellig. Kortom, het is een patiëntverwerkende industrie. De polikliniek bestond uit een vermoeiend lange gang, met op regelmatige afstanden een balie. Elke balie deed de administratie voor een bepaalde kwaal. Daartegenover verbreedde de gang zich telkens tot een wachtruimte. Ramen waren er niet. Tijdschriften ook niet. Zelfs het gebruikelijke haveloze nummer van 'Arts en Auto' ontbrak. Van de aanwezige medepatiënten werden we ook al niet vrolijk, want zij waren allemaal vóór ons.
Wij bezaten onze ziel in lijdzaamheid, zoals dat heet. Ons enig vertier was de voorpret van het weerzien met de knappe doktersdame. Privacy-aspecten verhinderen mij echter over het verloop van het consult uit te weiden. Laat ik volstaan met de mededeling dat zij de enige reden was om een vervolgafspraak te maken in dit naargeestig oord.
Deze week viel een huis-aan-huis blad in de bus. Het opende met de trotse kop dat de kinderafdeling van het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis samen met zes andere ziekenhuizen in Nederland een predikaat had gekregen. Namelijk het predikaat 'kindgericht'. Dat betekent dat het voor kinderen bijna fijn is om er te zijn.
Volgens mij is die kindgerichtheid een beetje ten koste gegaan van de seniorengerichtheid, maar vooruit, je moet als hospitaal tenslotte je prioriteiten stellen. En in de media scoor je nu eenmaal beter met kindertjes dan kwakkelende bejaarden. Maar zelfs bij die kindgerichtheid heb ik zo mijn twijfels.
Want dit Sint Lucas Andreas Ziekenhuis is nou net die patiëntenfabriek waar ik vorige maand was. En in die wachtkamer hebben wij toen een half uur tegen een opvallend 'kindgericht' speelhoekje aan zitten staren. Dusdanig opvallend dat ik besloot er een foto van te maken. Want kindgerichte speelhoekjes van dit niveau zie je tenslotte maar zelden.
| Tweet |
