de pretentie

Zaterdag 24 Januari 2004 in categorie Klein Proza

Ik heb iets nieuws geleerd. Ik heb geleerd dat mijn marketingconcept totaal niet deugt. Ik ontdekte het allemaal toevallig, doordat een kunstenaar op internet zijn tekeningen aanbood voor vijfentwintig euro per stuk, exclusief drie euro verzendkosten. Voor dit luttele bedrag zou ik een hoogwaardige en gesigneerde reproductie op 300 grams Hahnemüllerpapier ontvangen. Ik zie dat het cartoonachtige tekeningen zijn in een stijl die mij doet denken aan die van Peter Vos. Dat kan men mooi of niet mooi vinden, daar kan men vijfentwintig of nul euro voor over hebben. Verder is het gewoon slim.

Ik kom nog wel eens in het Open Museum in Tefen. Dat ligt in het noorden van Israël. Het is een bedrijvenpark met kleine en schone ondernemingen en daar tussendoor allemaal kunst. Er is ook een expositieruimte. En ik moet zeggen, dikwijls zie ik er heel mooie en originele dingen. Het Open Museum heeft een belangrijke reputatie en terecht.
Echter, op een keer zag ik er op een wandbord een biografie van een exposerende Amerikaanse kunstenaar hangen. In het Engels. Opvallend was het grote aantal malen dat het Franse woord 'oeuvre' in de tekst voorkwam. Overal waar een normaal mens zou spreken van 'his work', sprak men bij het museum van 'his oeuvre'. Pesterig vroeg ik aan de beheerde van de expositie wat 'oeuvre' betekende. Deze had geen idee. De Israëlische basisscholen houden zich namelijk traditioneel niet zo bezig met 'maman coupe le pain' en 'papa fume une pipe'.

Allemaal dikdoenerij dus. Geen wonder, de beeldende kunst is van oudsher berucht om haar pretentieus gezwets. Denk maar niet dat een plaatje meer dan duizend woorden zegt. In nogal wat gevallen moet bij een schilderij of tekening door gezaghebbende lieden nog een uur worden gewauweld over wat het nu precies voorstelt en wat de kunstenaar ermee heeft bedoeld. Maar het schijnt wèl te werken.

U begrijpt, ik ga het vanaf heden helemaal anders aanpakken. U kunt deze column bij mij bestellen voor de somma van honderd euro. Daarvoor krijgt u een volledig handgeschreven, gesigneerd en genummerd exemplaar op origineel 60 grams gelinieerd Hema schrijfblokpapier, inclusief de belofte dat ik zo netjes mogelijk zal proberen te schrijven. Ja! Waarom zij wel en ik niet? Dit is toch óók kunst? En ik hoef er niks aan uit te leggen. Er is geen woord Frans bij. Nou ja, deze keer dan toevallig wel...


№ 18

[Aantal woorden: 420 - Aantal keer gelezen: 5]

Tweet

 

 

 

Geef een reactie: