Wie wat bewaart heeft niks

Zuchtend zoek ik naar een stukje tekst dat ik een aantal jaren geleden eens schreef. Ik blader door ordners, ik bekijk harde schijven, cd's, diskettes in alle formaten. Tot antieke vijf en een kwart inch floppen toe. Nergens meer te vinden. Ik ruk nog een oude computer uit de kast. Helaas, er zit geen leven meer in, hij blijkt in stilte overleden.

Daar gaan we dan met al onze mooie digitale opslagsystemen! Het ziet er niet best uit voor onze geschiedschrijving. Laat uw gedachten eens pakweg twintig jaar terugspoelen. Hoeveel verschillende besturingssystemen kent u? Unix, CPM, Dos, Atari, Apple in diverse smaken, Acorn RiscOS, Windows in vele jaargangen... Hoeveel verschillende typen opslagmedia hebben we langs zien komen? Een overweldigend assortiment, van ponsband, ponskaart, microfilm, microfiche, cassetteband, tape, diskette, optische disk en cd tot dvd. En de meeste nog in diverse smaken ook.
Dan spreek ik nog niet eens over de audio-visuele opslagmedia. Kunt ú nog een Sony Betamax video tape afspelen? Of zo'n Philips Video2000 band?

Ook met de houdbaarheid van de opslagmedia is het droevig gesteld. Een gekopieerde cd van enkele jaren oud is dikwijls al niet meer te lezen.
Het enige goede standaardformaat voor opslag blijkt nog steeds het papier te zijn.
In feite zijn we met al die technische vooruitgang dus geen ruk opgeschoten. De historie heeft het bewezen: een kleitablet met spijkerschrift blijkt al met al duurzamer dan een cd.

Vanuit die optiek durf ik daarom gerust de ietwat provocerende stelling aan: de Steen van Rosette is technisch hoogwaardiger dan de Encyclopedia Brittannica op cd.

Geef een reactie: