Het heldendom van Henk Kamp
Politieke portretten (geschilderd in vals licht)
Woensdag 20 April 2011 in categorie Politiek & Maatschappij, Ergernis, Woede of Frustratie
Henk Kamp. Minister van Sociale Zaken.
Ik weet eigenlijk niet goed wat ik van die man moet denken.
Nou ja, laat ik eerlijk zijn, ik weet wél wat ik van die man moet denken, maar dan wordt het meteen weer zo'n onaardig stukje.
Henk was indertijd in het zoveelste kabinet Balkenende een zeer verdienstelijk minister van Defensie.
Volgens ingewijden althans, want ik heb geen verstand van wapengekletter en ander zinloos geweld.
Het werd hogelijk gewaardeerd dat Henk altijd pal voor zijn manschappen ging staan.
Figuurlijk gesproken dan, want die manschappen zaten deels ook in Afghanistan en als minister blijf je natuurlijk zorgvuldig uit de vuurlinie. Temeer omdat die Talibannemannen er een sport van maakten om altijd nét die ene minkukel eruit te pikken.
Maar goed, we zullen dus maar aannemen dat Henk Kamp een goede minister van Defensie was.
Maar nu kwam dus dat kabinet Rutte. Een kabinet dat met opzet is samengesteld uit oude rotten in de politiek. Ervaren krachten, doorgewinterde politici. Bij het bestrijden van de crisis kun je je immers geen geklungel veroorloven.
Het zou voor de hand hebben gelegen dat Henk Kamp zijn oude ministerie weer zou opzoeken. Ze zouden hem met gejuich hebben ontvangen, stel ik mij zo voor.
Henk hoorde dat op Defensie gigantisch bezuinigd ging worden.
Een waarlijk fiere minister zou ook dát voor zijn rekening hebben genomen.
Maar daar had Henk helemaal geen trek in. Die smet wilde hij niet op zijn blazoen.
Hij zou verder door het leven moeten als verrader van zijn eigen manschappen.
Laat dát die kakker van de hockeyclub uit het Gooi maar doen.
Die stond als voormalig CDA-spindoctor tóch al bekend als je reinste matennaaier.
En dus ging Henk heel schijterig op Sociale Zaken zitten.
AOW-tjes korten. Bijstandstrekkers een pootje uitdraaien via onderknuppelkorporaal De Krom.
Arme, kwetsbare mensen die een volwassen kind met eigen inkomen in huis hebben.
Met volwassen kinderen die nog bij hun moeder wonen is meestal iets mis.
Hier kunnen hele drama's achter schuilgaan.
Raar eigenlijk dat Henk nu ineens niet meer 'voor zijn troepen staat'.
Dat zou hem gesierd hebben.
Nu ontstaat er toch een beeld van opportunisme en lafheid.
Gut, is het vanzelf tóch nog een onaardig stukje geworden.
Maar wel een beetje je eigen schuld, Henk.
Ook gepubliceerd op weblog Krapuul.
| Tweet |
