Het beveiligingsmannetje
Donderdag 27 Januari 2011 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Persoonlijke notities
Ik was in Den Haag en liep door de stad.
Onderweg zag ik de Klantenservicewinkel van de HTM, de Haagsche Tramweg Maatschappij.
Het was er opvallend gigantisch druk.
Gezien alle recente commotie rondom de OV-chipkaart, leek het mij nuttig om er een foto van te maken.
Je weet maar nooit, zo'n plaatje kan altijd van pas komen bij een stukje voor mijn weblog.
Dacht ik nog.
[Klik voor vergroting]
Dat stukje diende zich tien meter verderop al aan.
Daar werd ik verbaal in de nek gesprongen door een beveiligingsmannetje.
"Hallo meneer!"
Mijn blik werd direct naar zijn stoere 'oortje' getrokken.
Het hing los langs zijn nek.
Onwillekeurig loerde ik of er oorsmeer aan zat.
Er ontspon zich de volgende conversatie...
Beveiligingsmannetje met Haags accent:
"Mag ik u vragen waarom u een foto maakte?"
In een fractie van een seconde maakte ik een belangrijke afweging.
Zou ik gezellig vertellen waarom ik het deed (no big deal tenslotte) of zou ik principieel gaan dwarsliggen?
Het werd uiteraard het laatste. U kent mij.
Ten eerste omdat de amusementswaarde daarvan veel hoger is.
Ten tweede omdat ik ineens ontzettend pissig werd van die vraag.
Wat denkt zo'n beveiligingsmannetje wel?
"Nee, dat mag u niet vragen."
Mannetje: "Dat mag ik wél vragen. U fotografeert een HTM-object en dan wil ik gewoon weten waarom u dat doet..."
Een 'HTM object'...
Ik maakte het beveiligingsmannetje duidelijk dat ik op de openbare weg stond.
Daar mag ik elk 'object' fotograferen dat mij goeddunkt zolang het niet van militaire aard is.
Tevens deelde ik hem mee dat ik daarvan geen enkele verantwoording hoefde af te leggen aan beveiligingsmannetjes.
Hierop vond hij mij 'behoorlijk arrogant'.
Zo hoor ik het graag, dat mensen mij behoorlijk arrogant vinden.
Het geeft toch een zeker prestige.
Het beveiligingsmannetje zag zich genoodzaakt af te druipen.
Hij had verder geen legale machtsmiddelen om mij tot enige bekentenis te dwingen.
Hij baalde daar zichtbaar van.
Niettemin wenste hij mij nog een prettige dag.
Hij meende daar geen barst van.
Wat hem betreft kon ik waarschijnlijk per direct door één van die andere HTM-objecten bloederig overreden worden.
Maar ja, hij had nu eenmaal op cursus geleerd dat je zelfs onder de meest vernederende omstandigheden beleefd moet blijven.
Aan het eind van de middag kwam ik langs het Ministerie van Justitie.
Het was inmiddels donker.
Onder de bescherming van de duisternis besloot ik -baldadig als ik ben-, het noodlot te tarten en mijn burgerrechten te toetsen.
Want waar kon ik dat beter doen dan bij het Ministerie van Justitie?
[Klik voor vergroting]
Uitgebreid fotografeerde ik het gebouw. Of beter gezegd: het Overheidsobject.
Elk moment kon nu de voordeur openbarsten en een cohort beveiligingsmannetjes uitbraken.
Zij zouden mij omsingelen en mij in koor vragen waarom ik een object van de Staat Der Nederlanden, de SDN, fotografeerde.
Er gebeurde niets.
Het Ministerie van Justitie blijkt nog slechter beveiligd dan de Servicewinkel van de HTM.
Of ze zijn daar gewoon beter op de hoogte van wet- en regelgeving, dat kan ook.
Zou het beveiligingsmannetje van de HTM al tot bezinning zijn gekomen?
Of moeten zijn instructies toch iets worden aangescherpt?
'Val geen argeloze passanten lastig.'
Want hoeveel 'objecten' zijn er niet in Den Haag?
Hoeveel dagjesmensen fotograferen dagelijks al die 'objecten'?
Als je daar telkens een beveiligingsmannetje achteraan stuurt is het toerisme in Den Haag snel om zeep geholpen.
| Tweet |
