Oorlogsmisdadiger met liesbreuk

Ik lees in de Volkskrant dat oorlogsmisdadiger Mladic in het Bronovo-ziekenhuis is opgenomen. De stakker heeft een liesbreukje.
Ik hoop dat hij goed verzekerd is tegen ziektekosten, want ik heb toch liever niet dat deze ingreep uit de publieke middelen wordt gefinancierd.

Ik probeer mij voor te stellen hoe het is om de chirurg te zijn die deze klus moet klaren.
Je staat daar in het besef dat op jouw operatietafel, onder jouw scalpel zogezegd, een van de grootste oorlogsmisdagers sinds de Tweede Wereldoorlog ligt. Je weet dat je hier en nu de kans hebt om je naam toe te voegen aan Wikipedia en de wereldgeschiedenis.
Je snijdt hem ter plekke de strot af en geeft een communiqué uit dat er 'helaas complicaties zijn opgetreden'.

Te hoog gegrepen voor de Etos

Ik had een lichte ontsteking aan het tandvlees. Ik besloot de bacterieën het bestaan extra moeilijk te maken door af en toe te poetsen met Corsodyl. Een gel-achtige pasta. Ik had nog wel een tube, maar die was door vorige bekpech al grotendeels opgebruikt.
Vroeger haalde ik het prodcuct op recept bij de apotheek, maar volgens mijn tandarts zou de drogist het ook wel moeten hebben.

Ik vervoegde mij aan de kassabalie bij de Etos.
Ik vroeg het meisje of ze Corsodyl verkochten.
"Codisyl?"
"Nee, Corsodyl. Het is een soort bacteriedodende tandpasta..."

Ego-onzin

De kies die 30 mei tijdens mijn vakantie afbrak, bleek niet meer te redden.
Hij was verticaal gespleten zelfs.
De tandarts heeft hem vanmiddag getrokken.
Op dit moment zit ik heel zielig met een gaasje in mijn mond de pijn te verbijten. #bekpech

Nu zult u zeggen: wat heb ik daarmee te maken?
Mijn antwoord daarop is: dat hóórt tegenwoordig, dat je al die ego-onzin deelt met je sociale netwerken.

Een opmerkelijke geboortegolf

Verbal Jam op reis

Door omstandigheden was ik de afgelopen drie jaar niet in de gelegenheid mijn familie en vrienden in Israël te bezoeken.
Normaal kom ik er elk jaar wel een keer.
Deze periode heeft men gebruikt om zich fors te vermenigvuldigen. Ik mag spreken van een opmerkelijke geboortegolf.

Geen wonder dat Facebook spectaculair in waarde is gestegen. Beter dan ikzelf heeft de beleggingswereld kennelijk gevolgd wat zich allemaal in mijn familie afspeelde.

Met een kunstknie naar het kerkhof

Door het dorp loopt Annie. Elke dag wandelt zij naar de begraafplaats.
Die is toch zeker een kilometer of drie verderop.
Annie is een oude vrouw, maar nog bijzonder goed ter been. Dus dat redt zij wel.
Vorig jaar is haar man overleden. Zij heeft het daar nog moeilijk mee, natuurlijk.
Om het leed wat te verzachten gaat zij elke dag even bij hem kijken.

Als ik Annie tegenkom begint zij steevast een kletspraatje.
Dat zijn kletspraatjes van het soort waar de meeste mensen niet om verlegen zitten.
En ik dus ook niet. Maar Annie vindt ze fijn.
Dus vooruit dan maar.

De week van de tenenkaas

Tijdens een verder rustieke wandeling door de buurt werd mijn aandacht getrokken door een klein affiche.
Het hing achter het raam bij de pedicure.
Ik neem althans aan dat daar de pedicure woont, want daarmee hield het affiche verband.
Ik werd attent gemaakt op 'De week van de Pedicure'.
Die is van 16 t/m 21 mei.

[Klik voor hele afbeelding]

Ik geef het maar eventjes door, dan kunt u uw vakantie nog verzetten.
Want dit evenement mag u natuurlijk niet missen!

Thuisgekomen ging ik direct op zoek naar het ongetwijfeld bruisende programma van die week.

Met twee vingers in de neus

Op televisie gebruiken ze tegenwoordig dikwijls de uitdrukking:
'Dat doet hij met twee vingers in z'n neus!'
Vooral bij sport, meer specifiek nog bij wielrennen.
Hoe komen ze daar ineens zo bij?
Ik ging op onderzoek uit.

De uitdrukking komt inderdaad uit de wielersport.
Hij betekent dat iemand iets met het grootste gemak doet.
Mart Smeets maakte hem populair in Nederland, nadat hij hem had overgenomen van de Belgische verslaggever Karel van Wijnendale.
Dankzij Google zoek je dit op met twee vingers in de neus.
Maar u kent mij, als ik mij eenmaal in iets vastgebeten heb, zoek ik het ook tot op de bodem uit.