Lezers doen nooit wat webloggers willen

Ik schrijf weblogs en ik lees weblogs.
Tussen de schrijver en de lezer is een groot verschil.
Als lezer doe ik bijna nooit wat ik als schrijver zou willen.
Daarin verschil ik trouwens niet van de meeste andere webloglezers en -schrijvers.

Als weblogger wil ik bijvoorbeeld dat mijn lezers een aardig stukje zoveel mogelijk verspreiden via Twitter, Facebook, Digg, Ekudos, Nujij, vrienden, kennissen en collega's.
Anders kan ik die PC Hooftprijs helemáál wel vergeten.

Moralistische mobieltjes

Sinds een half jaar heb ik zo'n uiterst geavanceerde mobiele telefoon met aanraakscherm, waarop je allerlei handige programmaatjes kunt draaien. Nee, geen iPhone, daar ben ik niet rijk genoeg voor. Het is een HTC met Google Android als besturingssysteem. Een armeluis-iPhone, zeg maar.
Het ding is geweldig. Ik hoef mij nergens meer te vervelen. In wachtkamers, in het openbaar vervoer, op saaie verjaardagen, ik ga gewoon met mijn Android zitten twitteren, emailen of andere nuttige activiteiten doen.
Zo heb ik laatst in een ziekenhuiswachtkamer uit pure balorigheid alle barcodes van de aanwezige tijdschriften zitten scannen. Want dat kan een telefoon tegenwoordig ook, barcodes scannen. Of over het camerabeeld de te koop staande huizen projecteren. De mogelijkheden zijn eindeloos.
Wanneer er eens een keertje iemand belt, ervaar ik dat eigenlijk als bijzonder storend, want ik ben uiteraard met heel andere dingen bezig.

Vrijheid

Deze maand is het thema van about:blank: 'Vrijheid'. Het moment is echter niet zo handig gekozen. Want na een week verkiezingsretoriek door de Partij voor de Vrijheid is dit begrip bij mij totaal geherdefinieerd. Vrijheid is tegenwoordig het verbieden van hoofddoeken en het standrechtelijk toepassen van knieschoten door straatcommando's. Vrijheid is voor de PVV wat democratie is voor de president van Wit-Rusland.

'Vrijheid is een geesteshouding, geen vrijgeleide' leert ons Jiddu Krishnamurti. Gelul uit de jaren 70 natuurlijk. Veel te moeilijk. Veel te diepzinnig. Kunnen we tegenwoordig niet mee uit de voeten.
Ja, de redactie van dit medium wil het natuurlijk over 'vrijheid' hebben vanwege al die bloggers die her en der in de wereld worden opgesloten. Geen idee hoe dat precies zit. Ver van mijn bed. Ze zullen wel te kritisch schrijven of zo. Na een week indoctrinatie door het duo Wilders en Fritsma ben ik geneigd te zeggen: héél goed! Moeten we hier in Nederland ook doen! Opsluiten die gasten. Scheelt een hoop flauwekul. Er wordt wat áfgeraaskald in het Nederlandse blogwezen. Moeten die mensen trouwens niet werken? We moeten de bloggificering van de samenleving tegengaan. Straks bestaat dit land alleen nog maar uit bloggers en twitteraars!

Onsterfelijkheid

Onlangs besefte ik dat ik eigenlijk maar weinig weet van eerdere generaties in mijn familie. Daarin zal ik niet de enige zijn. Zodra je meer dan twee generaties teruggaat in de tijd weet je hooguit nog wat namen, maar verder weet je vrijwel niets van die mensen. Immers, in overgrote meerderheid bestaan onze voorouders uit eenvoudige boerenlullen die snel in het vergeetboek raken. Slechts enkelen van ons kunnen bogen op een bekende naam in de familiegeschiedenis. En zelfs dan is het nog een kwestie van geluk hebben, want ik denk niet dat de nazaten van Anton Mussert of Meinoud Marinus Rost van Tonningen erg opgetogen raken van hun illustere voorvaderen.

In oude schoenendozen vond ik een aantal sepia-kleurige foto-portretjes die stammen uit het begin van de twintigste eeuw. Het moesten familieleden van mij zijn, maar ik had geen flauw benul wie die mensen allemaal waren. Niemand had ooit de moeite genomen hun namen op de achterkant te schrijven. Degenen die het nog hadden kunnen weten zijn inmiddels ook allemaal al dood. Ik begon mij zorgen te maken over mijn eigen houdbaarheid door de eeuwen heen. Het zal toch niet zo zijn dat in het jaar 2150 geen hond meer weet wie ik was? Niet dat ik nu zo belangrijk wil zijn, maar het is toch een deprimerende gedachte dat iemand die het eventueel wil weten, daar nooit achter zou kunnen komen.

De koningin op Facebook

Laat ik beginnen met u allen een gelukkig 2010 te wensen, al heb ik niet de illusie dat uw jaar daar ook maar een greintje beter van wordt. Zoveel invloed heb ik helaas niet.
Als ik die wél had, wist ik het wel.

Ik zou bijvoorbeeld pleiten voor een verplichte bijscholingscursus internet en sociale media voor ons voltallig koninklijk huis.
Het is toch godgeklaagd dat mensen met een dergelijk riant staatsinkomen niet even de moeite nemen om zichzelf bij te spijkeren op dat gebied.
Dit naar aanleiding van de kersttoespraak van onze majesteit.
Hierover is al een hoop gezegd, maar voor wie hem heeft gemist: de koningin vond dat mensen teveel communiceerden via korte boodschapjes. Dit zou het 'wij-gevoel' ondermijnen en leiden tot een leeg bestaan. Met virtuele ontmoetingen was die leegte niet te vullen volgens haar.

De verloren onschuld van de Dutch Bloggies

Toegegeven, we waren al wat chagrijnig toen we Den Haag binnen reden. Die stad is nu eenmaal een dusdanige planologische puinhoop, dat zelfs een TomTom er niet meer uit wijs kan worden. Hiermee wil ik de Hagenaars niet beledigen -beste mensen over het algemeen-, maar het is ronduit zielig om daar te moeten wonen.
Door diverse wegafsluitingen geraakten we in een eindeloze lus en na 33 rondjes besloten we de auto maar gewoon op de cruisecontrol te zetten en zelf uit te stappen.

Nog geen minuut later liepen wij al horden zoekenden tegen het lijf die eveneens op weg waren naar de Dutch Bloggies. Dankzij Google Maps op allerlei telefoons wisten wij uiteindelijk Het Paard van Troje te bereiken, waar de uitreiking zou plaatsvinden.
U begrijpt, dergelijke hindernissen en tegenslagen zijn niet bevorderlijk voor de objectieve onbevangenheid waarmee ik zo'n avond normaal gesproken begin.

Toen ik binnenkwam dacht ik meteen: dit is niet mijn favoriete opstelling. Een nogal bekrompen zaaltje met rijen stoelen. Dat is fijn om te zitten, maar je kunt geen mensen ontmoeten.
Via mijn telefoon Twitterde ik mijn ongenoegen.
Dat is dan wel weer fijn, dat je meteen mobiel kunt afreageren wat je dwars zit.

Bij gebrek aan fut

Geschreven voor blogmagazine about:blank

Soms moet je het brein even laten freewheelen, omdat je stomweg de fut niet hebt om er werkelijk iets productiefs mee te doen. Gewoon teveel andere zaken aan 't hoofd gehad.
De één gaat in zo'n geval gamen, de ander een berg wasgoed wegstrijken en de derde gaat z'n boeken- of DVD-verzameling catalogiseren.
Kortom, het kan heilzaam zijn om iets betrekkelijk nutteloos te doen.

Een paar weken geleden verkeerde ik zelf in een dergelijke toestand. Voor gamen mis ik de benodigde specifieke intelligentie, strijken doen wij nooit, dus kreeg ik ineens ontzettend zin om iets te catalogiseren.
Wat zou ik eens gaan catalogiseren?
De boeken! Die waren hoognodig aan catalogisering toe! Of is het catalogisatie?