Dinsdag 19 Juli 2005 in categorie Beeld en Geluid
Dingen die vroeger volkomen belachelijk werden gevonden zijn nu normaal. En andersom natuurlijk. Het zal ergens in de jaren tachtig zijn geweest dat een hippe jongeman (naam vergeten) het podium in de Amsterdamse Meervaart volstouwde met synthesizers, drummachines, computers en versterkers. Daarmee ging hij optreden. De computers bestuurden geheel op de automatische piloot de instrumenten.
Weliswaar was het geluid overweldigend, maar de man zag zelf wel in dat je met deze nogal statische batterij elektronica de menigte niet uit z'n dak kreeg. Laat staan dat de meisjes hem na afloop zwijmelend bij de artiestenuitgang zouden opwachten.
Daarom ging hij zélf ook nog iets doen. Terwijl de machines achter hem hun voorgeprogrammeerde stampende deunen afdraaiden, speelde hij geheel live de gitaarsolo's. Hij maakte stoere bewegingen en keek er moeilijk bij. Want dat moet je doen als je een solo speelt. De mensen moeten niet denken dat zoiets een eitje is. Kortom, het was een genante vertoning.
Ik kreeg onlangs een DVD van DJ Tiësto. Ik vond het leuk, maar als oudere jongere moest ik meteen aan de man in de Meervaart denken. In een zaal met hossende mensen was een rond podium gebouwd, met allerlei lichteffecten eromheen. Midden in deze taartvorm stond een mannetje ritmisch op en neer te springen. Dat moest DJ Tiësto zijn. Voor hem stonden twee pickupjes. Af en toe bladerde hij in z'n bak met grammofoonplaten, legde er eentje op de draaitafel en ging de plaat dan met zijn handen heen en weer bewegen. Dat had ik vroeger bij de accordeonplaten van mijn vader niet hoeven flikken! Waar het goed voor was kon ik niet één-twee-drie ontdekken, want merkbare invloed op de muziek had het niet.
Om toch nog wat te doen te hebben zette DJ Tiësto met een gewichtige uitdrukking op zijn gezicht zijn koptelefoon regelmatig op en af. Hij had een klein mixertje voor zich staan waar hij ook nog wat mee scharrelde. Ik kon niet ontdekken wát, want de dance-beat denderde onveranderd door. Sterker nog, als ik zelf op mijn afstandsbediening drukte had dat méér effect.
Dat kan ik zelf ook, dacht ik in een overmoedige bui. Natuurlijk niet op het niveau van DJ Tiësto, want hij zal niet voor niets zo rijk en beroemd zijn. Maar het was het proberen waard. Welgemoed sjorde ik mijn antieke Aristona pickup van zolder en sloot hem aan op de computer. Het was een avondje zwoegen, maar het resultaat mag er zijn, vind ik zelf toch wel. U heeft de primeur: de release van <%media(The_Verbal_Jam_Dance_Experience.mp3|The Verbal Jam Dance Experience)%>. Ik heb er moeilijk bij gekeken, dus dat hoeft u niet meer te doen.
Maandag 18 Juli 2005 in categorie Media
Onderweg van Friesland naar Amsterdam hoor ik op de radio het
Radioatelier. Daarin zit een documentaire over drie jonge Turkse jongens in Nederland en over hun Islam. Ik word er niet vrolijk van.
De bekende machostereotypen vliegen onbekommerd door de ether: vrouwen zijn ondergeschikt aan de man, hun zuster moet dood als zij haar maagdelijkheid verliest buiten het huwelijk, Turkse meisjes moeten trouwen met Turkse mannen, een man die huilt is een mietje. Dat werk. Ondertussen doen zij triomfantelijk verslag van hun eigen frequente hoerenbezoek.
Op hun kamertje bij hun ouders hangen Turkse vlaggen aan de muur en zij flirten met het gedachtegoed van de Grijze Wolven. Hirschi Ali moet ook dood, al zijn ze eventjes kwijt of dat nou een man of een vrouw is. Het kamertje is keurig opgeruimd, dat dan weer wel.
Lees verder...
Vrijdag 15 Juli 2005 in categorie Baanbrekende denkbeelden
De novelle 'De Oubliette' was in 1933 het prozadebuut van schrijver Simon Vestdijk. Best kans dat u het nog op uw boekenlijst heeft gehad, want het is een lekker dun boekje. De naam oubliette komt van het Franse woord 'oublier', dat 'vergeten' betekent. Een oubliette is een duistere kerker in een middeleeuws kasteel. Eerder een soort put. De onfortuinlijke gevangene wordt erin geworpen, het deksel gaat erop en hij wordt vervolgens 'vergeten'. Dik kans dat de gedetineerde op de bodem tussen de knekels van z'n voorgangers belandt.
U ziet, vroeger deed men niet zo ingewikkeld over de rechten van de mens en de humane behandeling van gevangenen. Hoewel het principe van de oubliette érgens toch ook wel iets humaans in zich draagt. Je geeft iemand niet de doodstraf, maar levenslang. In een oubliette duurt dat levenslang maar kort, dus dat is eigenlijk veel menselijker dan iemand decennia lang opsluiten in een extra beveiligde inrichting.
Lees verder...
Woensdag 13 Juli 2005 in categorie Technologie
Sommige bedrijven geven blijk van een verbijsterende vrijgevigheid. Softwareontwikkelaar
Pinnacle is er zo eentje. Werkelijk een witte raaf onder de winstgrissers van tegenwoordig. Ook de kwaliteit van hun gebruikersondersteuning staat op eenzame hoogte.
Laatst kocht ik het programma InstantCD/DVD van deze fabrikant. Dat dient ondermeer om CD's en DVD's te branden en te kopiëren.Toen ik de doos opendeed was ik blij verrast en oneindig opgetogen. Behalve het aangekochte programma kreeg ik zomaar gratis het videobewerkingsprogramma Studio 9 SE, enkele blanco CD's en een labelkit waarvan ik er al vier heb. Maar dat laatste konden zij niet weten. Werkelijk héél genereus! Hulde!
Lees verder...
Dinsdag 12 Juli 2005 in categorie Criminaliteit en recht
Vandaag is de tweede dag van het proces tegen Mohammed B., de moordenaar van Theo van Gogh. De NOS zendt de aanklacht van de officier van justitie live uit. Ondanks het vrij statische karakter levert dit boeiende televisie op en kunnen we ons verbijsteren over de verknipte waanzin van het extreem islamitische gedachtegoed.
Ook taalkundige trivialiteiten vallen op. Zo spreekt men in de kringen van de rechtbank niet van een 'requisitoir', maar van een 'requisitoor'. En de officier van justitie is steevast 'ofcier'. Maar dit terzijde.
Gisteren schreef ik voor
Amsterdam Centraal al een
stuk over Mohammed B. Ik hoop dat u mij toestaat daarnaar te verwijzen, dan kan ik tenminste straks na het requisitoir nog even naarbuiten waar de vogeltjes fluiten. Vogels hebben geen godsdiensten nodig om de hemel te bereiken.
Maandag 11 Juli 2005 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Door de dramatische gebeurtenissen van de afgelopen week vergeet iedereen verdorie op die loslopende poema te letten! Gelukkig had ik hem dit weekend in de gaten en ik kan u meedelen dat hij nu in Friesland zit. Op de Veluwe werd de grond hem te heet onder de voeten en veiligheidshalve heeft hij kennelijk besloten om zich dan maar zélf vrijwillig te gaan melden bij het opvangcentrum van de stichting
Pantera. Dat zit namelijk in Nijeberkoop.
De Friezen willen het trouwens stilhouden, op poematoerisme zit men hier niet te wachten. Daarom beweren ze bij hoog en bij laag dat het de kat van
pake en
beppe op nummer zeventien is.
Daar trappen wij natuurlijk niet in. Dit is duidelijk een poema en volgens
pake en
beppe ligt hún kat gewoon voor de televisie naar de Tour de France te kijken.
Dingen die vroeger volkomen belachelijk werden gevonden zijn nu normaal. En andersom natuurlijk. Het zal ergens in de jaren tachtig zijn geweest dat een hippe jongeman (naam vergeten) het podium in de Amsterdamse Meervaart volstouwde met synthesizers, drummachines, computers en versterkers. Daarmee ging hij optreden. De computers bestuurden geheel op de automatische piloot de instrumenten. 
