Beelden uit het pre-digitale tijdperk
Vrijdag 23 December 2011 in categorie Beeld en Geluid
Wanneer ik van tevoren had geweten hoeveel gedoe ze me zouden opleveren, had ik het indertijd waarschijnlijk anders aangepakt. Ik heb het over een wijdverbreid medium uit het pre-digitale tijdperk: de dia. Iedereen die nog foto's heeft gemaakt volgens de analoge methode, kwam voor de keus te staan: wil ik afdrukken of wil ik inramen?
Laat mij voor het digitaal opgegroeide jonge volkje nog even kort verklaren dat fototoestellen vroeger werkten met zoiets lulligs als een filmrolletje. Je koos voor een kleuren-negatieffilm of voor een kleuren-positieffilm. De negatieffilm was bedoeld om foto's op papier af te drukken. De positieffilm was bedoeld om beeldje voor beeldje in stukjes te knippen en in diaraampjes te knutselen. De dia's werden vervolgens met een projector in avondvullende voorstellingen aan familie en vrienden vertoond. Deze zogeheten 'dia-avonden' waren berucht, want het vertoonde was doorgaans alleen voor de maker interessant. Dia-avonden waren synoniem aan saai en slaapverwekkend.
Met een aan kindermishandeling grenzende regelmaat heb ik dergelijke dia-avonden moeten uitzitten. Gek genoeg moest je dán ineens níet op tijd naar bed!
De beeldkwaliteit en de houdbaarheid van een dia was echter wel beter dan die van een gewone foto, zeker op de lange termijn. Dit was voor mij reden om toch voor de dia te kiezen. Met als resultaat dat ik nu duizenden dia's bezit, opgeborgen in onhandige dozen die ontzettend veel plaats innemen. Daar komt bij dat ik deze dia's sinds decennia niet meer bekeken heb. Het is namelijk veel teveel moeite om telkens die projector plus scherm op te stellen. Laat maar weer.
Denk echter niet dat afdrukken handiger was geweest. De mensen die daarvoor hadden gekozen zitten nu opgescheept met boekenkasten vol albums met verkleurde foto's.
Het werd allemaal nog erger toen mijn ouders overleden. Die hadden immers in hun leven nog veel langer de tijd gehad om foto's te maken en dia's in te ramen. Met als resultaat een welhaast onbehoorlijke hoeveelheid dozen vol dia's. Die flikker je niet ongezien in de container, want een aantal daarvan heeft toch 'emotionele waarde'.
Ik besef nu de zegeningen van het digitale tijdperk. De jeugd van tegenwoordig hoeft straks alleen maar de collectie van hun ouders met één ferme druk op de knop te wissen.
Om weer ruimte in mijn berging te creëren ben ik begonnen met het doornemen en digitaliseren van de dia's. Het is een meerjarenproject, vrees ik. Ik heb een scanner aangeschaft die de diamagazijnen automatisch doorvoert. Op z'n dooie akkertje, dat wel, dus onderwijl kan ik gelukkig nog andere dingen doen.
Anders zou ik nog de kans lopen dat mijn leven ontaardt in één lange dia-avond. Een ingeraamd schrikbeeld!
| Tweet |
