Irritante spellingsproblemen
Maandag 27 December 2010 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Media
De van kinder-misbruik verdachte Robert M. laat zich juridisch bijstaan door het kantoor van het Friese advocatenduo Anker.
Ik vind dat verstandig.
Bij Moskovitz Moskowitch Moszkowicz ben je de helft van de tijd bezig om op te zoeken hoe je de naam van je eigen advocaat schrijft.
Als verdachte in een mega-zedenzaak heb je waarachtig wel iets anders aan je hoofd.
En zelfs al ben je een brave burger, toch heb je telkens weer last van die onspelbare naam Moszkowicz.
Je kunt bij wijze van spreken niet naar het journaal kijken of die man doorkruist weer je gedachten.
U weet waarop ik doel.
Vorige week liep ik over de Herengracht.
Daar heeft de heer Moszkowicz zijn kantoor.
Het is niet te missen.
Ik zal u vertellen waardoor dit komt.
Bijna elke advocaat in dit land heeft zijn naam op een relatief bescheiden koperen bord in gegraveerde letters naast de deur staan.
Bij zo'n bord is het altijd de kunst om qua uitstraling een balans te vinden tussen deftigheid, degelijkheid, bekwaamheid, strengheid en de te verwachten hoogte van het honorarium.
Het laatste om te voorkomen dat het kantoor wordt overlopen door horden armlastige pro deo klantjes.
De heer Moszkowicz daarentegen heeft zijn naam buitenproportioneel prominent op de gevel gezet.
Je weet meteen: hier gaat men je moeizaam opgebouwde crimineel vermogen eens grondig afromen.
[Klik voor vergroting, voor zover nog nodig]
De reden voor dit vertoon is onmiskenbaar ijdelheid, maar wellicht ook om eenvoudige lieden zoals ik voor eens en voor altijd de juiste spellingswijze in te peperen.
Om de heer Moszkowicz op dit punt terwille te zijn (je weet nooit waar het goed voor is), besloot ik zijn pand zelfs te fotograferen. Als geheugensteuntje kan ik die foto dan gebruiken als bureaubladachtergrond op mijn computer.
De huidige gephotoshopte naaktfoto van Eva Jinek zal hier helaas voor moeten wijken.
Terwijl ik dit alles op die Herengracht nog zo'n beetje liep te overwegen, zag ik plotseling een bekende.
Hij sprong net op zijn fiets.
In een reflex stak ik joviaal mijn hand op en riep luid: "Hé, hallo..!"
Mijn mond wilde daar zijn naam nog achteraan roepen, maar mijn brein voelde zich hierdoor dermate overvallen, dat het niets wist te produceren.
De kennis, bekende, vriend, vijand, collega, -ja, wie was het eigenlijk-, groette intussen beleefd terug en fietste weg.
Kijk, en dát is nou de pest van de informatieovervloed die wij dagelijks via de media te verstouwen krijgen.
Bij zo'n onverwachte confrontatie maken je hersens soms even geen onderscheid tussen mensen die je écht kent en bekenden die ons via de televisie zijn opgedrongen.
De verwarring duurde een fractie van een seconde.
Deze bleek ik dus van de beeldbuis te kennen.
Gênant gewoon.
Ik had zomaar een Bekende Nederlander gegroet.
Het was Jan Jaap van der Wal.
Overigens zonder streepje tussen Jan en Jaap.
Moest ik óók weer opzoeken!
Ik begrijp nu waarom mensen als Jan Smit, Gerard Joling en Gordon zo mateloos populair zijn in dit land.
Veel minder spellingsproblemen.
| Tweet |
