Het blogfototoestel
Geschreven voor blogmagazine about:blank
Zondag 05 September 2010 in categorie Elders gepubliceerd
Een vaak terugkerende gedachte bij bloggers is: waar zal ik het vandaag eens over hebben?
Welnu, vandaag wilde ik het met u hebben over mijn fototoestel.
Niet om even lekker te pochen met mijn professionele Canon EOS 1Ds Mark III, want die heb ik niet.
Dat zou mijn lieve echtgenote nooit goedvinden.
Zo werkt dat nu eenmaal bij veel vrouwen. Al het geld dat niet wordt besteed aan eerste levensbehoeften als eten, kleding, schoenen, een iPod, de kapper, kleurverstevigers, dag- en nachtcrèmes, gezichtsmaskers en andere ondoorgrondelijke smeerseltjes, is weggegooid geld.
En daar geef je hebben ze natuurlijk gelijk in. Dat houdt de relatie wel zo prettig.
Dus dat u niet denkt dat ik vreselijk onder de plak zit.
Maar ik dwaal af, waar zou ik het vandaag ook weer over hebben? Zie je, nu was ik het bijna kwijt.
Goed, mijn fototoestel dus.
Fotograferen is voor de meeste webloggers een bijzonder belangrijke nevenactiviteit. Zo'n blogstukje verleidt nu eenmaal beter tot lezen als er een plaatje bij staat. Al is het maar ter grootte van een duimnagel.
Ik ben overigens niet van de stroming die vindt dat een plaatje meer zegt dan duizend woorden, simpelweg omdat het lang niet altijd waar is. Probeer anders dit stukje dan maar eens te schilderen, zou ik zeggen.
Niettemin vervult het plaatje bij het blogje dikwijls toch de functie van de slagroom op de taart, de eyecatcher.
De laatste tijd moeten we als bloggers echter steeds beter oppassen wélke plaatjes we gebruiken. Voor je het weet heb je tegenwoordig een stel auteursrechtpremiejagers achter je aan.
Je kunt dus altijd nog het beste je eigen foto's maken als het eventjes kan.
Het is verleidelijk om daarvoor meteen een prijzige spiegelreflexcamera te kopen.
Ik zeg: doe dat nou niet. Die Zilveren Camera win je toch niet en het kan tegenwoordig veel goedkoper, ontdekte ik laatst.
Ja, met je mobieltje, zult u zeggen. Dat ding heeft ook een camera.
Een gsm vind ik echter te traag om even lekker snel een snapshot te maken.
Ik heb eveneens al jaren een Canon Ixus, een lekker kleine camera, maar die kan weer niet ver genoeg inzoomen om onder alle omstandigheden het plaatje te krijgen dat ik wil.
En zo is er altijd wel wat.
Ik vond de oplossing in een zogenoemde 'bridge camera'. Dat is een type camera dat zich positioneert tussen de pocketcamera en de spiegelreflex.
Een kennis van mij had zo'n ding.
Aanvankelijk keek ik er wat meewarig naar, zeg maar met die laatdunkende kapsones die je ook wel onder Mac-gebruikers aantreft.
Mijn oordeel luidde dus op dat moment: typisch een ding voor de gevorderde stuntel-amateur.
Hier kwam ik snel van terug. Tijdens een wandeling kregen we namelijk onverwacht een poema in een weiland voor de lens.
Terwijl ik nog omslachtig lenzen aan het wisselen was op mijn Canon 400D, stond hij deze scoop al uitgebreid te fotograferen.
Het bleek opnieuw de kat van de buren, maar dankzij het standaard ingebouwd optisch zoombereik van 18x, was mijn kennis daar een stuk eerder achter dan ik.
Thuisgekomen verdiepte ik mij direct in de materie. Dit mocht mij niet nog eens overkomen! Ik had mij indertijd laten meeslepen in de spiegelreflex hype. Mijn enige excuus was dat er toen nog geen 'bridge' tussen compact en spiegelreflex bestond.
Maar vanaf nu is een 'bridge camera' voor de meesten onder ons beslist een alternatief dat serieuze overweging waard is. Perfecte kwaliteit en geen gesjouw met zware lenzen.
Ik kocht een Panasonic DMC-FZ38. Hij is verrassend licht van gewicht en heeft een groot optisch zoombereik. Hij maakt onder alle omstandigheden haarscherpe opnamen, mede dankzij de perfecte beeldstabilisatie.
De camera heeft zeer uitgebreide mogelijkheden, zowel automatisch als handmatig. HD filmpjes maken kan ie eveneens.
De kwaltiteit van de foto's is verbluffend. Ik zie tenminste geen verschil met de foto's die ik voorheen maakte met mijn Canon D400.
De echte professionals zullen ongetwijfeld nog wat neukbare mieren kunnen ontdekken. Maar daarbij gebruiken ze dan vooral jargon dat ik toch niet begrijp, laat staan dat ik eventuele bezwaren terugzie in de foto.
Voor mij telt vooral dat ik met deze camera foto's heb kunnen maken onder lichtomstandigheden waarin mijn Canon 400D domweg dienst weigerde.
Ook wens ik niet nog een keer voor lul te staan.
De eerstvolgende poema zal mij niet meer het nakijken geven voordat ik er een foto van heb gemaakt.
Inmiddels ligt bij u natuurlijk de vraag op de lippen: schuift dat nou nog een beetje, zo schaamteloos reclame maken voor een camera?
Niets, kan ik u verzekeren. Maar dat kan natuurlijk nog komen, als ze bij Panasonic tenminste verstandig zijn.
Voorlopig is het gewoon een collegiale tip. Het kan immers net dat type camera zijn dat u zoekt.
Hij moet al te krijgen zijn voor een schappelijke 250 euro (exclusief geheugenkaart), dus betaal er niet te veel voor, want er zijn ook afzetters die er rustig honderd euro meer voor vragen.
En als u dat nog steeds te duur vindt, kunt u voor uw blogplaatjes altijd nog terecht bij Flickr, waar u tegenwoordig specifiek kunt zoeken op rechtenvrije foto's met een CC-licentie.
Maar ja, foto's die je echt helemaal zelf hebt gemaakt geven uiteindelijk toch de meeste bevrediging.
Wat dat betreft zijn het eigenlijk net kinderen, nietwaar?
| Tweet |
