In de rats
Dinsdag 11 Augustus 2009 in categorie Grijze Golfslag
Ik zat in mijn rats. En nu nog wel een beetje. Mijn oude vader van 98 jaar zit in het verpleeghuis.
Zondag had hij ineens een zware urinewegontsteking en ook nog eens een longontsteking.
Hij had meer dan 39 graden koorts.
De dag ervoor had hij nog monter met ons zitten babbelen.
Op die leeftijd ben je een mens van een dag, dus wij schrokken wel.
We gingen naar het verpleeghuis. Hij was nog wel goed aanspreekbaar.
Hij lag in bed en had telkens maar dorst.
"Best kans dat ik doodga," zei hij tegen me.
Die kans was er inderdaad, maar ik sprak hem natuurlijk tegen.
Ik overwoog ook nog om tegen hem te zeggen dat hij moest wachten tot na de jaarwisseling, omdat dán pas het lagere tarief van de successierechten ingaat.
Grapje vader, humor tegen de schrik.
Maar dat snapt hij toch niet meer, hij is dement.
Dus laat maar zitten.
Ik vroeg aan de verzorgsters of er al een dokter bij hem was geweest.
Nee, het hoofd van de verpleging zou gaan bellen met de arts om te horen of hij het nodig vond om langs te komen.
Het was toen al rond twee uur in de middag.
Ik zei dat ik het niet zou accepteren als hij niet langskwam.
Dat werd doorgegeven. En dus kwam hij langs. Ergens aan het eind van de middag.
Pas toen werd er een flinke doos antibiotica in de oude baas gepompt.
Ik begreep dat er in het weekend één enkele arts dienst heeft voor dertien vestigingen van Cordaan.
En zo kan het dus gebeuren dat je een hele dag met een levensbedreigende longontsteking ligt voordat er een arts naar je kijkt.
En dan heb je kennelijk nóg mazzel.
Je zult maar geen familie hebben die voor je opkomt.
Dan ben je in het weekend in een Amsterdams verpleeghuis je leven niet zeker.
Het ligt in het algemeen niet aan de mensen op de werkvloer, maar aan de organisatie, is mijn indruk.
Alles moet blijkbaar steeds meer op een koopje.
Daarover klagen ook de werknemers in het verpleegtehuis.
Gek is dat, want begin dit jaar stelde staatssecretaris Bussemaker toch juist 80 miljoen extra beschikbaar voor demente ouderen, uitgesmeerd over de komende drie jaar. Dat is voor het opzetten van kleinschalige woongroepen.
Ook wordt er de komende twee jaar bijna vijf miljoen beschikbaar gesteld voor meer werkgelegenheid in de zorg.
Als het nu al niet lukt om een afdeling van 30 demente ouderen voldoende zorg te bieden, hoe willen ze dan straks die kleinschalige woongroepen gaan managen?
Maar ik ben natuurlijk maar een leek. Ik heb hier geen verstand van.
Gisteren was de koorts een paar graden gezakt en babbelde mijn vader honderduit.
De verzorgsters hadden gezellig een radiootje naast zijn bed gezet.
Hij luistert graag naar de radio.
Kijk, dat was dan toch weer heel attent en lief van ze.
Hoewel dat mijn zorgen over de zorg natuurlijk niet wegneemt.
| Tweet |
