Sadistisch terrorisme
Donderdag 03 Juli 2008 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Ik ben onthutst en geschokt. Kwaad ook. Na lange onderhandelingen heeft de Israëlische regering zich bereid getoond om gevangenen te ruilen tegen de lijken van de ontvoerde soldaten Eldad Regev en Ehud Goldwasser . Hun ontvoering was de aanleiding tot de juli-oorlog in 2006 tussen Israël en Hezbollah.Vorig jaar maakte ik nog een radioreportage over de acties in Israël om de regering aan te zetten tot onderhandelen. Er was namelijk totaal niets meer van de soldaten vernomen. Maar dat die actie zo'n macabere uitkomst kon hebben had ik niet verwacht.
Waarom maak ik mij hier druk over? Ten eerste omdat de soldaten waarschijnlijk tijdens of na hun ontvoering door de Hezbollah zijn vermoord en niet tijdens 'normale' gevechtshandelingen. Dat is in strijd met de internationale verdragen
Ten tweede omdat Ehud Goldwasser afkomstig is uit Nahariya. Dit kustplaatsje in het noorden van Israël is zoals u misschien weet mijn second hometown.
Ten derde omdat één van de vrij te laten gevangenen een Palestijnse terrorist is met de naam Samir Kantar. Hij pleegde in 1979 op zestienjarige leeftijd vanuit Libanon een terroristische aanslag in datzelfde Nahariya. Het was een van de meest walgelijke aanslagen in de Israëlische geschiedenis.
Voor de ogen van zijn dochtertje vermoord...
Rond middernacht op 22 april 1979 landde Samir Kantar samen met drie andere strijders in een rubberboot op het strand van Nahariya. De operatie werd uitgevoerd als protest tegen het vredesverdrag tussen Israël en Egypte. De terroristen drongen schietend en gooiend met granaten een appartementengebouw binnen.Daar woonde ook het gezin Haran. Moeder Smadar wist zich met haar tweejarig dochtertje Yael in de kruipruimte te verstoppen. Vader Danny vluchtte met zijn vierjarig dochtertje Einat in de richting van een ondergrondse schuilkelder. Ze werden echter door de terroristen gegrepen en naar het strand gesleurd. Daar werd Danny voor de ogen van zijn dochtertje doodgeschoten. Samir Kantar sloeg daarna de kleine Einat met haar hoofd tegen een rotsblok en sloeg haar de schedel in met de kolf van zijn geweer.
Het drama werd nog extra bizar toen bleek dat moeder Smadar tijdens hun verblijf in de kruipruimte per ongeluk haar eigen dochtertje had verstikt. Om te voorkomen dat het kind geluid maakte, had zij haar hand over haar mond gelegd, met noodlottig gevolg.
In het gevecht met de terroristen sneuvelden ook nog twee politieagenten. Twee terroristen werden eveneens gedood, Samir Kantar en een kompaan werden gearresteerd. Samir werd veroordeeld tot 542 jaar cel. Volgens zijn broer heeft hij na dertig jaar cel nog steeds geen enkel berouw.
Deze gestoorde sadist dreigt nu op vrije voeten te komen. Hij is inmiddels 46 jaar en is dus jong genoeg om er nog eens lekker tegenaan te gaan.
Buiten dat is het naar mijn bescheiden mening sowieso niet handig om dode Israëlische soldaten te ruilen voor levende terroristen. Het zal de Hezbollah bij toekomstige incidenten in elk geval geen aanleiding geven om humanitair om te gaan met hun gijzelaars. Waarschijnlijk heeft premier Olmert ervoor gekozen dat de families van de soldaten eindelijk zekerheid krijgen en hun zonen kunnen begraven. Jammer dat Samir Kantar niet óók als lijk kan worden teruggestuurd. Maar dat is natuurlijk weer een te emotionele reactie...
Gelukkig is er vandaag ook een gunstig bericht uit de sector terrorisme. De Colombiaanse ex-presidentskandidaat Ingrid Betancourt is door het leger uit handen van de Farc bevrijd.
| Tweet |
