de autograai
Zondag 08 April 2007 in categorie Gastcolumns
Eigenlijk beschouw ik een automobiel als een noodzakelijk kwaad. Meestal zijn auto's lelijk bovendien. Een van de neefjes had mij gevraagd naar de AutoRai te gaan met hem en wie ben ik dan om het kleine ventje zo'n uitstapje te onthouden?Op de fiets waren we er snel. We trokken ons weinig aan van de grote rij wachtenden bij de kassa's en na een kwartier liepen we tussen de blinkend opgepoetste wagens door. Wat een prachtige vrouwen hadden ze bij die wagens neergezet! Driekwart van de bezoekers bestond uit lieden met petjes, Nikes en gympakken met opdruk. Het resterende kwart werd ingenomen door mannen in dure Oger-pakken.
Het kwart deed zich te goed aan champagne en kaviaar en vroeg serieus naar informatie over de prijzen van de uitgestalde wagens.
"Zo weinig?" hoorde ik ene Maarten-Jan zeggen toen de prijs werd genoemd van een Maserati 12 H met 18 cilinders. We hadden het hier over een bedrag van rond de twee ton, maar daar had je dan ook veel extra's voor, notenhouten dashboard, Tom-tom navigatie, stuurbekrachtiging, radar en een gouden knijper om op je neus te zetten. Kortom het kon niet op. De driekwart kwam intussen ook aan zijn trekken, want er waren voor deze groep ook veel extra's, gadgets, cadeautjes, boeken, sleutelhangertjes, shampoo, kauwgum, knuffelbeertjes (voor als er weer een politicus wordt neergeschoten) en zelfs klapstoeltjes met Citroën opdruk. Dat laatste vond ik niet zon slimme zet, het leek net of die Citroën steeds pech zou krijgen en je daarom maar alvast een klapstoel zou moeten hebben, voor in de berm.
Mijn neefje is een bescheiden jongetje, hij pakte één sleutelhangertje, één knuffelbeertje, één boekje en toen was hij tevreden. De driekwart was nog lang niet verzadigd, men graaide, duwde grabbelde en vulde zijn tasjes, er vielen klappen.
Een tijd geleden had een groenteboer in onze buurt plastic zakken in de bus gestopt. Op zaterdag van 10.00u tot 10.30 u mocht je gratis, lees gratis, het zakje vullen met fruit. Een oude vrouw werd tegen de grond gedrukt en brak haar heup. "Had ik nooit aan moeten beginnen," zei hij later tegen mij, terwijl de schrik nog in zijn ogen stond. De hebzucht van de mens kent geen grens.
Zover hoefde het op de autograai niet te komen wat mij betrof. Ik nam neeflief mee naar de limonade, die maar liefst 5 euri per glaasje kostte, maar dat glaasje mocht mee, met een reclame van Mercedes erop. Even schrok ik, mijn vader noemde een Mercedes vroeger een groenteboerenkar. Maar toen stonden we al weer buiten in de frisse lucht, temidden van volle weggegooide tasjes.
"Wat vond je het leukst?" vroeg ik aan hem toen we weer bij zijn huis waren aan gekomen. Die ronde auto. Gelukkig een Saab uit 1910, dacht ik voldaan en trots. Kwaliteit kent geen tijd.
| Tweet |
