Een presentje
Maandag 11 December 2006 in categorie Tragische misverstanden
Ik kocht vanmiddag een presentje. Bij V&D. Maar dat ging zómaar niet. Sommige verkoopsters hebben blijkbaar de grootste moeite om afstand te doen van hun voorraad! De verkoopster die ik trof gooide in elk geval subiet de kont tegen de krib, in casu de toonbank.
Ik wees in de vitrine aan welk presentje ik op het oog had. Zij ging sloffend naar achteren en kwam terug met een lege doos. Dat heb ik nooit graag, een lege doos. Zeker niet als het een presentje moet zijn. Ook niet als de oorspronkelijke inhoud uit de vitrine wordt gehaald. Dan wordt het presentje ergens bij benadering in de doos gefrommeld. Ik weet net hoe dat gaat.
Gelukkig was het de verkeerde doos. Deze hoorde niet bij mijn presentje.
De verkoopster scande de barcode. Dit presentje kostte dertig euro. Mijn presentje vijfendertig. Deze kon het dus niet zijn.
Zij ging opnieuw naar het magazijn. Er was nog hoop. Misschien dat er van mijn presentje nog wél meerdere exemplaren waren.
Helaas.
Zij kwam opnieuw retour met een lege doos. De lege doos van mijn presentje.
Ik hield mij in en zei niet dat ik dat niet graag had, zo'n kijkexemplaar. Ik zei slechts: "Het is een kadootje".
Dat hielp niet. De verkoopster ging spontaan hineininterpretieren en draaide een narrige riedel af.
"We doen er niets mee. Hij is alleen uit de verpakking gehaald. Hij staat in de vitrine. Niemand kan eraan komen. Maar als u hem niet wilt, mij best. Voor u tien anderen. Mij maakt het niet uit. Ik verkoop ze toch wel."
Ik bleef er onderwijl het zwijgen toe doen. Ik had niet aangegeven, zelfs niet impliciet, dat ik niet gediend was van een vitrine-exemplaar. Ik was mij van geen kwaad bewust.
Zou mijn lichaamstaal soms stiekem kenbaar hebben gemaakt dat ik zoiets niet graag had, de laatste? Dat leek mij sterk. Ik ben nogal een zwijgzaam type, qua non-verbale expressie.
Normaal gesproken attendeer ik in zulke situaties zo'n onbehebbelijke verkoopster graag op de bekende lichaamsopening. De hare, wel te verstaan, niet de mijne natuurlijk. Daarin had zij wat mij betreft dan haar vitrine-exemplaar mogen wegstouwen. Eens zien of het ding daarna nóg zo grif over de toonbank gaat als zij beweert!
Maar ik had haast en geen tijd om elders naar een presentje te zoeken. En daarom maakte ik kenbaar dat ik dit exemplaar met plezier zou aanschaffen. Opgelucht deed de verkoopster alsnog haar best het presentje weer mooi in de doos te doen. Met een kadopapiertje eromheen. Zou zij onbewust hebben aangevoeld aan welk leed zij hier ontsnapte? Een leed ter grootte van -laten we zeggen- een broodrooster?
Hoe het ook zij, ik verliet tevreden V&D. Want bij het afrekenen zag de verkoopster over het hoofd dat nog steeds de gescande prijs van de éérste lege doos in de kassa stond: dertig euro.
Het is eventjes lijden, maar dan heb je ook wat: vijf euro korting!
| Tweet |
