zwenkwielen
Zondag 05 November 2006 in categorie Gastcolumns
Mevrouw Tholen heeft haar jas al aan, ze heeft de mooie nieuwe schoenen eronder. Zo is ze nog meer een plaatje dan anders. We gaan op zondag meestal de stad in om te wandelen en eindigen dan in een café om voor het eten een alcoholische versnapering te nemen.Ik luister nog even, gewoontegetrouw, naar het nieuws op de radio.
Saddam Hoesein is ter dood veroordeeld. Dat zat er natuurlijk dik in. Had niet verwacht dat hij vrij zou worden gesproken. Vijanden juichen, medestanders kneden alvast bommen. Ik voel me onzeker worden. Maar we vertrekken. Mijn vader zat in een concentratiekamp. Hij werd bevrijd door Canadezen, die de kampcommandant onmiddellijk ophingen met zijn gezicht naar de verbrandingsovens. Mijn vader ervoer dat als een onrechtvaardige daad. "Deze man had berecht moeten worden," vond hij. Bovendien was hij als jurist tegen de doodstraf.
Ik wil deze zaterdag niet verpesten, maar in het café komt het hoge woord eruit. Ik doe mijn beklag tegenover mevrouw Tholen. Hebben de Amerikanen het recht iemand te laten berechten? Hoeveel andere tirannen lopen er nog vrij rond? Hoe staat het met de doodstraf? Ze zwijgt en ik reken af. Voordat ze haar jas aantrekt zegt ze: "Sommige mensen hebben zwenkwielen onder hun schoenen..!"
Ik kijk naar haar en weet het, ze heeft gelijk, zoals altijd.
| Tweet |
