Losliggende voorwerpen
Donderdag 21 Juli 2005 in categorie Waargebeurde verzinsels
Ik vind dat de minister van Verkeer en Waterstaat groot gelijk heeft dat zij losliggende voorwerpen in de auto wil verbieden. Ik ben één van die mensen bij wie het een zootje in de auto is, dus voor mij is zo'n verbod wel eens goed.
Eigenlijk sta je er nooit bij stil wat een vuilnisbelt zo'n wagen in de loop der jaren kan worden. Een paar maanden geleden moest ik keihard remmen voor een opdoemende file. Toen kwam er in de auto plots het kadaver van een poedel naarvoren vliegen. Geen idee waar dat beest vandaan kwam. Ja, ergens van achter natuurlijk, maar ik bedoel: ik heb nooit een hond gehad. Ik heb die auto tweedehands, dus dat beest moet nog van de vorige eigenaar geweest zijn. Ik heb hem toen maar op de hoedenplank gezet. Zo kon hij met zijn inmiddels loshangend kopje leutig naar de achterliggers knikken. Zo'n geinig ding heb ik altijd willen hebben. Maar ja, dat mag dus straks niet meer van de minister. Misschien moet ik die dooie hond maar aanlijnen dan?
Ook zaten er zomaar drie verdorde condooms met spermapoeder erin tegen de binnenkant van de voorruit geplakt. Eveneens van de vorige eigenaar moet ik aannemen, want van die hond konden ze denk ik niet zijn. Dat was een vrouwtje en vrouwtjeshonden lopen volgens mij niet met condooms in hun handtas.
Nou, en verder lag er dus een uiterst gevarieerd assortiment aan voorwerpen tussen de pedalen, op mijn schoot en op het dashboard. Een mens is toch rijker dan hij denkt. Bij sommige dingen moest ik toch wel even krachtig peinzen voordat ik had gereconstrueerd wat het ook weer was. Zoals een volledig gedehydrateerde poepluier van mijn kleine neefje. Vaag staat mij bij dat mijn zus het joch tijdens een uitstapje eens op de achterbank verschoond heeft. In de familie is zij berucht om haar vergeetachtigheid.
Laat ik echter ook mezelf niet uitvlakken. Want uitgerekend die colafles met gelig water kwam eveneens weer tevoorschijn. Bij het schudden ging het spul schuimen. Wat was dat nou weer? O ja, die fles had ik vorig jaar gevuld toen ik met hoge nood drie rijen dik in de file op de ring van Antwerpen stond. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo nodig heb moeten pissen. Dus dan maar in die colafles. Nood breekt wet. Het was toen nog een heel geklieder geworden, want ik had geen verloopstuk.
Bij het terugzien van die fles kreeg ik prompt weer aandrang, want ik stond nu opnieuw in een file. Juist toen ik overwoog de fles maar weer eens bij te vullen trok de zaak gelukkig weer op.
Naderhand bleek er ook nog allerhande zwerfvuil in mijn kapsel te zitten. Maar daarop werd ik pas gewezen tijdens de vergadering die ik een uurtje later had. Mijn collega's moesten mij helpen bij het verwijderen van resten zware shag, diverse peuken, beschimmelde pinda's, een versteende klodder kauwgom, een inlegkruisje (??), vier gebruikte wattenstaafjes en het bovengebit van mijn bejaarde vader. Dat laatste moet uit z'n bek gevlogen zijn bij een vorige noodstop. Maar afijn, die man kon ik tenminste weer blij maken. Misschien bewaar ik het wel tot z'n verjaardag, als verrassing.
Wie niet blij was, was mijn chef. Die kwam de week erna op de affaire terug tijdens mijn evaluatiegesprek. Hij foeterde dat dit niet was wat hij onder een 'representatief uiterlijk' verstond. Ik kon er niet mee zitten. Mijn auto was tenminste weer een tijdje toonbaar en voor de gemiddelde man telt dat het zwaarst.
| Tweet |
