volkomen ontregeld!
Vrijdag 04 Maart 2005 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Luisterend naar de sneeuw- en verkeersberichten van hedenmorgen kon ik een diepe zucht niet onderdrukken. Wat is dit toch een land van slapjanussen, watjes, lulletjes rozenwater en boterletters geworden! Als het geen herfstblaadjes zijn die het treinverkeer ontregelen zijn het wel de sneeuwvlokjes. Wat betreft het noorden van het land kan ik daar nog wel begrip voor opbrengen. Maar ook in de Randstad blijft vrijwel het hele openbaar vervoer het liefst kouwelijk bij de centrale verwarming zitten in plaats van de elementen te trotseren.
De afgelopen week hebben we kunnen meemaken hoe na een paar decimeter sneeuw bijkans de noodtoestand werd afgekondigd in dit land. Tussen Leiden en Den Haag (ik noem maar wat) rijden geen treinen, want één van de wisseltjes heeft het koud gekregen. In Amsterdam sta je vergeefs op de tram te wachten, want de bestuurder ziet de rails niet meer. De postbode blijft thuis, want anders krijgt hij kouwe vingers.In 1963 was er een strenge winter die maanden duurde. Met sneeuw, ijs en ijzel. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om te leren schaatsen. In mijn herinnering hoorde je toen nóóit wat over uitgevallen bussen, trams en treinen. De post werd zelfs twéé keer per dag bezorgd.
Ik ging op de schaats naar school. Van sneeuwvrij hadden ze daar nog nooit gehoord. Wél van ijsvrij.
Maar er is een essentieel verschil tussen ijsvrij en sneeuwvrij. Bij ijsvrij worden de kinderen vrijgeroosterd om ze de kans te geven zich te bekwamen in het schaatsen. Dat is dus een leerdoel. Bij sneeuwvrij stellen de meesters en de juffen zich aan omdat ze niet de weg op durven met hun autootje.
Het nationale doorzettingsvermogen heeft een bedroevend dieptepunt bereikt. En dat wil dan straks orde op zaken gaan stellen in Afghanistan...
Ja, ja, ik weet het: opa vertelt!
foto: verbal jam
| Tweet |
Gert Vogelaar 
